Κόπτεται ούλος ο ντουνιάς, ουρλιάζει. Λέει ότι οι δημοσιογράφοι δεν του λένε την αλήθεια, δεν κάνουν σωστή ενημέρωση.
Λοιπόν:
Όταν ο ντουνιάς μιλάει για δημοσιογράφους, εννοεί την Τατιάνα Στεφανίδου και τον Ευαγγελάτο. Τον Σταύρο Λυγερό, ας πούμε, δεν τον ξέρει.
Όταν όμως (ο ντουνιάς πάντα) λοιδορεί τους δημοσιογράφους, δεν εξαιρεί τον Λυγερό. Μπορεί να μην έχει τίποτα εναντίον του Λυγερού, αφού δεν τον ξέρει καν, όμως η λοιδορία κατά των δημοσιογράφων, περιέχει ΚΑΙ τον Λυγερό, δεν τον εξαιρεί.
Κι ενώ η Τατιάνα και ο σύζυγός της Ευαγγελάτος βγαίνουν αλώβητοι από τον μαζικό ψόγο, ο Λυγερός βγαίνει λαβωμένος. Γι’ αυτόν είναι διπλό το κακό: Μία που αγνοούν τη δουλειά του οι αναγνώστες, γεγονός που μπορεί ν’ αποδειχτεί θανατηφόρο, κι άλλη μία που η τίμια δουλειά του καταχωρείται στα δημοσιογραφικά αίσχη.
Ο (κάθε) Λυγερός “πάει σαν το σκυλί στ’ αμπέλι”.
Έτσι απλά μπορεί να παρασταθεί αυτή η παράνοια που θεωρείται και θέσφατο. Και να σκεφτείς ότι δεν θέλει κανείς να τ’ ακούσει. Το προσπερνά με την απλοϊκή σκέψη ότι… “ναι, εντάξει, σε όλους τους κλάδους υπάρχουν καλοί και κακοί, εσύ είσαι απ’ τους καλούς, γιατί κάνεις έτσι;”…
Αυτή η καλοσυνάτη φωνή που σου μιλά, δεν ξέρει ότι: Ενημέρωση δεν είναι μόνο η μετάδοση της είδησης, για την οποία κόπτεται. Ενημέρωση είναι η επιλογή των ειδήσεων. Ενημέρωση μπορεί να ΜΗΝ είναι να μεταδώσει ο δημοσιογράφος εννιά ειδήσεις στις δέκα, πραγματική ενημέρωση όμως να κάνει όταν μεταδίδει τη μία, παραπληροφόρηση δε, όταν μεταδίδει τα πάντα, ακόμα και τι βρακί φορά η φοράδα.
Θέλω να πω ότι όλο αυτό το νταβαντούρι δεν απέχει από τη νεύρωση που καταχωρείται στις μαζικές πλάνες, όπως, για παράδειγμα, ότι ο άνθρωπος είναι απόγονος του Αδάμ και της Εύας ή ότι τα έθιμα του λαού κατάγονται από την Τουρκοκρατία.
Ξαναλέω: Ενημέρωση δεν είναι η μετάδοση της είδησης, αλλά η επιλογή των ειδήσεων. Ο δημοσιογράφος δεν πρέπει να κρίνεται από τις ειδήσεις που ΔΕ λέει, αλλ’ από τις ειδήσεις που λέει.
Οι ειδήσεις που μεταδίδονται από το κανάλι, ας πούμε, δεν είναι οι ειδήσεις που υπαγορεύει ο ιδιοκτήτης του καναλιού, αλλά οι ειδήσεις που θέλει ν’ ακούσει ο λαός. Αν ο δημοσιογράφος παραβλέψει αυτόν τον κανόνα, δεν θα μείνει αυτός μόνο χωρίς δουλειά, θα βουλιάξει το ίδιο το κανάλι και θα χρεοκοπήσει τ’ αφεντικό.
Με άλλα λόγια, ο ιδιοκτήτης του καναλιού μπορεί να είναι ακόμα κι ο Μαρινάκης, πραγματικό αφεντικό όμως του καναλιού είναι το κοινό που δίνει την τηλεθέαση. Αν το κοινό, που τάχα είναι οργισμένο με την κάκιστη ενημέρωση που κάνει το κανάλι του Αλαφούζου, ας πούμε, “αποστρέψει το πρόσωπο”, αν δηλαδή “πατήσει το κουμπί”, η κακή ενημέρωση τιμωρήθηκε με θάνατο.
Ίσον, η μάζα που φωνάζει, είναι η ίδια που ορίζει την ενημέρωση, δεν την ορίζει ούτε ο δημοσιογράφος, ούτε ο καναλάρχης, ακόμα κι αν είναι ο Μαρινάκης ή ο Αλαφούζος. Κατά συνέπεια, όλο αυτό το λακριντί (που έχει τη μορφή της λαϊκής οργής κατά των ΜΜΕ) είναι ηλίθιο. Ακόμα κι όταν το κάνουν οι ευφυείς.
Τα πράγματα, λαέ μου, είναι ανάποδα απ’ ό,τι πιστεύεις.
Για άλλα θα έπρεπε να οργίζεσαι. Για την ενημέρωση που έχεις, όχι.
Γι’ αυτά τ’ άλλα όμως, δε βγάζεις κιχ.
Όχι μόνο δε βγάζεις κιχ, σταυρώνεις κιόλας όποιον έχει το θάρρος να σου τα πει.
Είσαι “φτηνός στ’ αλεύρι κι ακριβώς στα πίτουρα”, λαέ μου.