Υπάρχει σαφώς μία διακριτή Σχολή Σκέψης και Συμπεριφοράς, η οποία χαράζει τα όρια μεταξύ των κομμάτων. Όσο κι αν έχουν αμβλυνθεί τα τελευταία χρόνια οι κομματικές περιχαρακώσεις, οι διαχωριστικές γραμμές παραμένουν και καθορίζουν τα “στρατόπεδα”.
Και είναι πανεύκολο να ενταχθεί ο ένας από δω κι ο άλλος από κει. Δύσκολο για τον πολίτη είναι να μείνει “έξω απ’ το μαντρί”.
Ο μαντρωμένος έχει πολλά πλεονεκτήματα και ο αμάντρωτος πολλά μειονεκτήματα. Έτσι λέει ο κανόνας. Αυτό άλλωστε εξηγεί και ότι η πλειοψηφία του λαού συσπειρώνεται πάντα “στα δύο μεγάλα κόμματα”.
Στις εκλογές του 2019 τα δύο μεγάλα κόμματα πήραν 71,38%. Τριάντα χρόνια πριν, το 1989, τα δύο μεγάλα κόμματα πήραν 83,41% των ψήφων.
Αυτό το στοιχείο υπαγορεύει κινήσεις και στρατηγικές στην πολιτική σκακιέρα, μερικές φορές παράλογες, όσο και ανήθικες, αλλά σε κάθε περίπτωση νομοτελειακές.
Το φαινόμενο του δικομματισμού δεν επιβάλλεται άνωθεν, όπως καταγγέλλουν τα μικρά κόμματα που στον δικομματισμό νιώθουν εξόριστα. Και το ξεχνά βέβαια όποιο κόμμα γίνει “χαλίφης στη θέση του χαλίφη”.
Έτσι δεν έγινε με τον ΣΥΡΙΖΑ;
Έτσι!
Ο δικομματισμός επιβάλλεται κάτωθεν. Απορρέει από την ψυχική ανάγκη του μέσου πολίτη ν’ ανήκει κάπου. Είν’ ένα είδος μαζικής ασφάλειας αυτό.
Σ’ αυτό το διχαστικό και βέβαια δικομματικό τοπίο καλείται η δημοσιογραφία να βρει το στίγμα της.
Κοιτάξτε τώρα τι συμβαίνει:
Ας υποθέσουμε ότι μία εφημερίδα επιλέγει να κάνει αντικειμενική δημοσιογραφία, με απλά λόγια να ΜΗΝ υποστηρίξει κανένα κόμμα, να μην κάνει το χατίρι ούτε του ενός, ούτε του άλλου. Αυτόματα το 71,38% ή το 83,41% θα λέει ότι… η εφημερίδα αυτή ΔΕΝ είναι καλή εφημερίδα.
Ποιο κοινό θα την εκτιμήσει;
Μένει να την εκτιμήσει ένα μικρό αγοραστικό κοινό που αριθμεί 28,62% . Από το οποίο όμως θα πρέπει ν’ αφαιρέσεις τις δυνάμεις των μικρότερων κομμάτων, του τρίτου κόμματος, του τέταρτου και πάει λέγοντας. Έχουν λόγους κι αυτά τα μικρά κόμματα να ΜΗΝ εκτιμούν την εφημερίδα, γιατί, ε, δεν πάει και με τα νερά τους, να ’ούμε…
Δεν πάει με τα νερά τους, επειδή “τα παίρνει” απ’ τους δύο μεγάλους!
Το όλον είναι για γέλια και για κλάματα. Εξηγεί όμως γιατί η εφημερίδα που κάνει ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ενημέρωση, απευθύνεται μόλις στο 1% το πολύ 2% του πληθυσμού. Αυτός είναι ο λόγος. Αυτός και μόνο. Δεν είναι γιατί “δεν έχουμε σωστούς δημοσιογράφους”, όπως λέγεται κατά κόρον. Έχουμε και παραέχουμε, αλλά… τι μ’ αυτό;
Η πλειοψηφία που ακολουθεί τον δικομματισμό, κλαίει και οδύρεται, λέει ότι η εφημερίδα ΔΕΝ κάνει αντικειμενική ενημέρωση!
Αντικειμενική ενημέρωση για την πλειοψηφία του λαού είναι να κατσαδιάζει η εφημερίδα το αντίπαλο κόμμα και να υμνεί το δικό της.
Παναπεί: “Πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευ’ το”.
Είναι τόσο απλό να καταλάβεις ότι, αυτό που λες για τους δημοσιογράφους, είναι ανόητο. Είναι τόσο εύκολο να καταλάβεις ότι κάποιοι “σ’ έπιασαν κότσο”…
Γιατί όμως δεν το καταλαβαίνεις; Γιατί επιμένεις στο παραμύθι;
Έχω μόνο μία εξήγηση:
Δε θες να το καταλάβεις.
Δε θες, γιατί δε σε βολεύει. Βολεμένε μου, δε σε βολεύει… Και γίνεσαι η αιτία να θάβονται ζωντανοί εκείνοι που ματώνουν για να δουλέψουν τίμια στον κλάδο της Ενημέρωσης. Της δικής σου Ενημέρωσης, βλαμμένε…