“Η σφίξη βγάζει το λάδι”, λένε στο χωριό μου. Κι αυτό το ζόρι που τραβάμε τώρα, εδώ, με τον κορωνοϊό, βγάζει στην επιφάνεια όλα όσα οι “καλοί τρόποι” κρατούσαν κρυμμένα: Ψέματα κι αλήθειες. Κακά και καλά.
Κανείς πια, ηγέτης ή ταγός, δε μπορεί να κρύψει τη γύμνια του.
Μόνο οι ομορφιές μπορούν ακόμα και κρύβονται.
Ιδεολογίες και κόμματα που μας τό ‘παιζαν αυθεντίες επί αιώνες ή επί δεκαετίες, “έχασαν τ’ αυγά και τα καλάθια”. Παραπαίουν μέσα στην ίδια τους την ομίχλη. Δεν έχουν απαντήσεις στα ερωτήματα. Είναι σαν αδιάβαστοι μαθητές στον πίνακα της σχολικής αίθουσας, σκράπες να πεις.
Ακόμα και η Εκκλησία που σε όλες τις υποδουλώσεις και τις απελευθερώσεις του λαού, αλλά και τις πολιτικές, τις οικονομικές και τις εθνικές κρίσεις “την έβγαζε καθαρή”, δεν ξέρει σήμερα προς τα πού να στραφεί: Στο Θεό ή στο γιατρό;
Η θεοποιημένη τις τελευταίες δεκαετίες τεχνολογία ακυρώνει τον εαυτό της κάθε τρεις και λίγο, νομίζοντας ότι εξελίσσεται, στην πραγματικότητα όμως υποδουλώνει ακόμα πιο πολύ τον δημιουργό της. Ακόμα και αν σώσει τον πλανήτη στην περίπτωση του κορωνοϊού, που θα τον σώσει, δεν θα τον σώσει από άλλες – άλλου τύπου – καταιγίδες που έπονται.
Ο άνθρωπος αποδεικνύεται πολύ λίγος μπροστά στη μητέρα Φύση.
Ο τρόμος από την αδυναμία του αυτή, έγινε κυρίαρχος, είναι αυτοκράτορας πια της Οικουμένης.
Όλοι παντού φοβούνται για το “το τέλος της Ιστορίας” που πλησιάζει.
Άλλοι λένε ότι ανοίγουν μία μετά την άλλη οι επτά σφραγίδες της αποκάλυψης, άρα, όπου νά ‘ναι, θα γίνει και η Δευτέρα Παρουσία.
Και άλλοι λένε ότι θα κατέβουν οι αιμοβόροι εξωγήινοι για να μας κάνουν σκλάβους, θα μας τρώνε και για πρωινό με αυγά και μουστάρδα.
Όποιο “τέλος” και να έχει ο καθένας στο μυαλό του, δεν του λείπει ο φόβος, φυσικός ή μεταφυσικός, δεν έχει σημασία.
Για να συντομεύω, θα εστιάσω στην άποψη που διατύπωσα πολλές φορές, ότι “ο τρέχων ιστορικός κύκλος τελειώνει για ν’ αρχίσει ένας άλλος”. Άρχισα μάλιστα να κάνω υπολογισμούς και για το πώς θα είναι αυτός ο νέος κύκλος.
Ο λογικός άνθρωπος δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από την “επόμενη μέρα”. Ο αμπλαούμπλας όμως θα έχει.
Έτσι τουλάχιστον μου λένε “τα χαρτιά”.
Το πρώτο εύρημα που προκύπτει από τους συνδυασμούς, είναι ότι ο νέος κόσμος αύριο θα είναι αντιστρόφως ανάλογος του σημερινού.
Γι’ αυτό και αυτό που οι πολλοί εκλαμβάνουν ως εφιάλτη, εγώ αρχίζω να το διασκεδάζω τρελά. Θεωρώ δε τον εαυτό μου τυχερό που προλαβαίνω ακόμα να δω τους επιθανάτιους ρόγχους του κραταιού (όπως νόμιζες μέχρι χθες και ακαταμάχητου) συστήματος, στο οποίο – παρεμπιπτόντως – από έφηβος ακόμη αρνιόμουν να ενταχθώ, επιλέγοντας να επιβιώνω κάνοντας τις πιο ταπεινές εργασίες, ακόμα και την τρισκατάρατη – και τόσο απεχθή πια σε όλους – δημοσιογραφία.
Σου έλεγα, σύντροφε, ότι το σύστημα “είναι φτερό στον άνεμο, άρα μπορούμε ακόμα να κάνουμε κάτι, αρκεί να είναι το σωστό”, κι εσύ γελούσες μαζί μου, έλεγες ότι “το παιγνίδι είναι στημένο” και “χάσαμε, δεν το βλέπεις;”.
Όχι δε χάσαμε.
Τούτες τις μέρες αχνοφαίνεται ότι ο άνθρωπος επανέρχεται σιγά – σιγά στο προσκήνιο. Κατά την “επόμενη μέρα” θα ξέρουν όλοι στον πλανήτη πόσο συνδεόμαστε ο ένας με τον άλλο, άτομα και λαοί, πώς είμαστε όλοι τα κύτταρα ενός υπερσώματος.
Θα μάθουν όλοι πόσο σημαντικό είναι τελικά το έθνος, η γλώσσα, ο πολιτισμός του λαού σου.
Όχι, δε νίκησαν.
Σήμερα που σου το ξαναλέω, δε γελάς πια, ίσον κέρδισα κάποιους πόντους στην προσοχή σου.
Θα πρόσεξες βέβαια ότι σε όλες μου τις αναφορές από παλιά (γραπτές και προφορικές) δεν έκανα ποτέ λόγο για “το τέλος του κόσμου”, αλλά πάντα, χωρίς ποτέ να ξεχνώ, έκανα λόγο για “το τέλος του ιστορικού κύκλου και την αρχή ενός άλλου”.
Εκεί ακριβώς βρισκόμαστε. Δηλαδή εδώ.
Σήμερα όλοι μαθαίνουν ότι, μόλις τελειώσει το θέμα του κορωνοϊού, ο κόσμος θα είναι αλλιώς. Όλα θα είναι αλλιώς: Η οικονομία, η πολιτική, η θρησκεία. Όλα αλλιώς.
Θα τεθούν “επί τάπητος” ζητήματα που δεν είχαν μπει ποτέ ή έμπαιναν από λίγους για λίγους. Τώρα τα ίδια ζητήματα θα ξαναμπούν, αλλ’ αυτή τη φορά θα είναι για τους πολλούς.
Εδώ βρισκόμαστε:
Στην κρίσιμη καμπή που το ισλάμ ζεσταίνει τις μηχανές του για να εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο, άργησε όμως ιστορικά και θα χάσει το πάρτι.
Βρισκόμαστε στην καμπή της Ιστορίας που ο χριστιανισμός (εκφυλισμένος από τη μακραίωνη εξουσία του) έφτασε να είναι μια άγονη τυπολατρία που, εν απογνώσει πια, δεν ξέρει τι του φταίει και κοντράρεται με τον βασικό του σύμμαχο, την πολιτική εξουσία, χωρίς να έχει μείνει στο τσερβέλο του ελάχιστη πνευματικότητα, ούτε για άλλοθι, είναι πια ένα φάντασμα του εαυτού του.
Είμαστε τώρα στην πιο αποφασιστική καμπή της Ιστορίας, στην οποία τα δύο μεγάλα ιδεολογικά πολιτικά στρατόπεδα της Ανατολής και της Δύσης συγκλίνουν για να πεθάνουν μαζί στην ίδια σπηλιά, όπως οι ελέφαντες στη ζούγκλα.
Ναι, καλό μου φιλαράκι, άρχισα ήδη να διασκεδάζω πολύ, διότι τέτοια γνώση του κόσμου δεν θα την έβρισκα ποτέ στα βιβλία.
Η γνώση που χρειάζεται ο άνθρωπος για να ερμηνεύει τον κόσμο, συλλέγεται βιωματικά. Η εγκυκλοπαιδική και η τεχνολογική γνώση δεν επαρκούν.
Στον επόμενο μεγάλο ιστορικό κύκλο που ανατέλλει, θα χρειαστεί αυτή η πολύτιμη γνώση, όσο χρειάζεται και ο “θεμέλιος λίθος” σ’ ένα γερό σπίτι.