Είναι αυτές οι “καραμέλες” που πιπιλάνε οι συγγενείς στις οικογενειακές συναθροίσεις, οι φίλοι στις παρέες και οι “φίλοι” στο facebook. Ίδιας κοπής μηρυκασμοί που αντικατέστησαν το “καλημέρα” και το “καλησπέρα”, θα έλεγα δε την “καληνύχτα” και το “αντίο”, για να μην πω το “άντε γεια”…
Δε βγάζει νόημα ν’ απαριθμήσω εδώ τις “καραμέλες” στις οποίες αναφέρομαι, άλλωστε η “καραμέλα” υπάρχει μόνο από την στιγμή που θα την αναγνωρίσει ο ίδιος ο πολίτης και θα την κατατάξει στα αηδή αντικείμενα της καθημερινότητάς του.
Είναι αυτές οι “καραμέλες” που προδίδουν στον έλλογο πολίτη το χλιμίντρισμα του αλόγου, την ασχετοσύνη του ξερόλα, την αλαζονεία του κήνσορα, την λοβοτομή του ινστρούχτορα.
Κι είναι πολλές. Τόσο πολλές που αισθάνεσαι την ανάγκη “να το βουλώσεις”, να μην ξαναβγάλεις άχνα, διότι – για να το πω κάπως – η φωνή σου στο πλήθος που κρώζει δεν διαφέρει από το κρώξιμο ενός γλάρου μέσα στο σμήνος.
“ Άσε τους νεκρούς να προχωρούν”, είπε ο Στάλιν… Να πεις τι, σε ποιον, γιατί;
Αυτό που ανακάλυψες, αυτό που θέλεις να μεταδώσεις, δεν ενδιαφέρει κανέναν.
Αλλά κάπως έτσι φτάνουμε στον κυνισμό.
Να σιωπήσω, επειδή φωνάζουν όλοι ταυτόχρονα και δεν ακούγεται η φωνή μου, δε με ακούει ούτε καν ο παρακαθήμενος, είναι λογικό. Αλλά “να το βουλώνω” και ν’ αφήσω να φωνασκούν με “καραμέλες” τα “παπαγαλάκια” στην πιάτσα, σημαίνει απόγνωση του ναύτη που βλέπει το πλοίο να βυθίζεται χωρίς να μπορεί να κάνει το παραμικρό γι’ αυτό…
Δεν θα κρύψω από κανέναν, ούτε από τον εαυτό μου, ότι, ναι, είμαι απεγνωσμένος.
Ως προς τη νέα γενιά, νιώθω απόγνωση.
Δεν διαλέγεται.
Αντιγράφει.
Τ’ αγόρια θέλουν να γίνουν οι άντρες που βλέπουν στην τηλεόραση και στο Netflix, αντιγράφουν τον τρόπο που μιλούν και φέρονται, υιοθετούν την κουλτούρα των σύγχρονων ηρώων, την φιλοσοφία τους με την οποία η οθόνη αντικατέστησε την κατήχηση του παπά.
Βρέθηκα, δηλαδή βρίσκομαι πολλές φορές στο δρόμο ανάμεσα σε παρέες αγοριών που πάνε στο σχολείο το πρωί. Άθελά μου ακούω τι λένε.
Γιατί μιλούν έτσι;
Από πού έμαθαν ΑΥΤΗ την συγκεκριμένη εκφορά του λόγου; Την οποία δεν θέλω να χαρακτηρίσω;
Θα πω μόνο ότι δεν διαφέρει από τη φωνή του ιεροκήρυκα που ακούω στα μεγάφωνα κάθε Κυριακή, δεν διαφέρει ούτε από τον τρόπο με τον οποίο κάνει μαγκιές ο Ζαχαράτος.
Δεν θα πάω ποτέ κόντρα σε κανένα πλάσμα του πλανήτη, επειδή σέβομαι την φύση του με απόλυτους όρους, μπορώ να έχω – και είχα – φίλο μου “κάθε καρυδιάς καρύδι”.
Εκεί όμως που η νεολαία ψάχνει να βρει ένα μοντέλο έκφρασης ή συμπεριφοράς, θεωρώ πως είναι παράλογο, αν όχι παρανοϊκό, να της επιβάλλεται μαζικά ως καθολική αξία ο θεατρινισμός οποιασδήποτε Κοινότητας.
Θα εστιάσω στο ζήτημα της λογοτεχνίας.
Έπεσα τελευταία στην διαφήμιση μιας τετράδας παιδικών βιβλίων. Είδα βιβλία με τίτλους “το σώμα μου είναι δικό μου” και “για το σώμα μου αποφασίζω εγώ” και “δεν πάω πουθενά με ξένους”.
Τι είναι αυτό;
Είναι κατήχηση του αισχίστου είδους.
Που δεν διαφέρει από την κατήχηση των παπάδων που μας κατηχούσαν παιδιά. Μόνο το πρόσημο αλλάζει. Το αποτέλεσμα, όποια μορφή και αν έχει, είναι το ίδιο.
Θεωρώ πως η βιομηχανία του παιδικού βιβλίου σήμερα, διαπράττει βιασμό σε βάρος των παιδιών.
Είναι βιασμός του μυαλού τους και μάλιστα με την χαζοχαρούμενη συναίνεση των γονέων.
Σ’ αυτό επαναστατώ.
Γιατί είναι κακούργημα. Συντελείται μπροστά στα μάτια όλων και δεν υποψιάζεται κανείς…
Δεν υποψιάζεται, γιατί δώσαμε ένα περιεχόμενο στις έννοιες “δικαίωμα”, “ελευθερία”, “ισότητα” και δε συμμαζεύεται.
Θεωρώ ενόχους πρώτα τους γονείς που επιλέγουν αυτά τα βιβλία.
Στο δεύτερο σκαμνί των ενόχων βάζω τους συγγραφείς που γράφουν τέτοια βιβλία.
Στο τρίτο σκαμνί των ενόχων βάζω τους εκδότες που τα εκδίδουν.
Στο τέταρτο σκαμνί των ενόχων βάζω τους δασκάλους που τα ανέχονται, αν δεν τα προτείνουν κιόλας.
Στο πέμπτο σκαμνί των ενόχων βάζω τα πολιτικά κόμματα που σιωπούν.
Στο έκτο σκαμνί των ενόχων βάζω τον πολιτισμό μας που “έχασε τ’ αυγά και τα καλάθια”.
Ναι, επείγει: Να δώσουμε άλλο περιεχόμενο στις έννοιες “δικαίωμα”, “ελευθερία”, “ισότητα”, ναι, επείγει.
Πρώτοι δε που πρέπει να το κάνουν, είναι οι συγγραφείς παιδικών βιβλίων. Και τους καλώ να σταματήσουν πάραυτα τον γλυκανάλατο αυτό συναισθηματισμό της τρυφερής μανούλας…
Σε όποια κοινότητα και αν απευθύνεται η λογοτεχνία, των ενηλίκων ή των ανηλίκων, διέπεται από τους αιώνιους κανόνες των Εννέα Μουσών. Δε μπορεί ο πάσα ένας σήμερα – κι η πάσα μία – να βάζει τους δικούς του ή τους δικούς της…