Όταν ο Ιάσων ήταν ακόμα νέος κι ερωτευμένος, συνέβη να πεθάνει ο μεσήλικας πατέρας του κοριτσιού που αγαπούσε.
Η κοπέλα έκλαιγε απαρηγόρητη και, για καιρό, δε μπορούσε να δεχτεί την απώλεια του αγαπημένου πατέρα της που έφυγε τόσο πρόωρα. Κάθε φορά που τον θύμιζε κάτι, οτιδήποτε, ξέσπαγε σε κλάμα.
Ο Ιάσων δεν μπορούσε να την παρηγορήσει. Δοκίμασε όλα όσα μπορούσε να επικαλεστεί και να κάνει για ν’ απαλύνει τον πόνο της, αλλά μάταια. Η κοπέλα ήταν απέραντα λυπημένη, τίποτα δε μπορούσε να διώξει την λύπη της.
Μια μέρα τη ρώτησε:
“Γιατί κλαις”;
Εκείνη τον κοίταξε σα να μην πίστευαν τ’ αυτιά της αυτό που ακούνε… Στο βλέμμα της ήταν η απορία, κάτι σαν αυτό: “Μα… δεν ξέρεις;”…
“Όχι, δεν ξέρω”, είπε ο Ιάσων, σα να του είχε κάνει όντως φωναχτά την ερώτηση. “Σε ρωτώ πάλι: Γιατί κλαις”;
“Μα… επειδή… πέθανε ο πατέρας μου”, είπε η κοπέλα.
“Αυτός είναι ο ένας λόγος για να κλαις. Σου ζητώ να μου πεις έναν ακόμα”.
“Ε, να… κλαίω γιατί… τώρα… ποιος θα με συνοδέψει νύφη στην εκκλησία”;
“Αυτό λοιπόν είναι το θέμα! Δεν κλαις γιατί πέθανε ο πατέρας σου, αλλά γιατί… τώρα… δεν ξέρεις ποιος θα σε συνοδέψει νύφη στην εκκλησία”.
“Ε, ναι… λίγο είναι”;
“Όχι, δεν είναι λίγο”, είπε ο Ιάσων. “Αλλ’ αυτό δεν αφορά τον πατέρα σου που πέθανε. Αυτό αφορά εσένα που ήθελες να σε πάει νύφη στην εκκλησία”.
“Και… ποια η διαφορά”;
“Η διαφορά είναι…”, απάντησε ο Ιάσων, “ότι δεν κλαις για κείνον, αλλά για σένα. Χρησιμοποιείς την απώλειά του για να θρηνήσεις το δικό σου κενό. Μια απώλεια που καταλαβαίνουν όλοι, αλλά ένα κενό που καταλαβαίνεις μόνο εσύ. Και βρήκες τρόπο για να το εξωτερικεύσεις. Το κλάμα σου είναι μία αλήθεια, η αιτία του όμως είν’ ένα ψέμα. Όμως αυτό χαλάει την εσωτερική σου αρμονία”.
Η κοπέλα θύμωσε πολύ με την κουβέντα του Ιάσονα.
“Τώρα δεν θυμώνεις μ’ εμένα”, συνέχισε αυτός απτόητος. “Τώρα θύμωσες με την αποκάλυψη ότι πίσω από το αποδεκτό κλάμα για τον πατέρα σου, χορεύει ένα απαράδεκτο ψέμα. Θυμώνεις τώρα, επειδή σε τσάκωσα να υποκρίνεται. Δεν το αντέχεις γιατί φοβάσαι ότι θα ξεπέσεις στα μάτια μου. Ακόμα χειρότερα, δεν το ξέρεις πια μόνο εσύ, αλλά ένας ακόμα: Εγώ. Είναι που τόσον καιρό έπειθες τον εαυτό σου ότι λέει την αλήθεια, νόμιζες ότι έπειθες κι εμένα. Τώρα μαθαίνεις ξαφνικά ότι ο εαυτός σου έλεγε ψέμα, όχι μόνο σ’ εσένα την ίδια, αλλά και σ’ εμένα”…
Η κοπέλα ήταν έτοιμη να εκραγεί… Και ο Ιάσων συνέχισε:
“Δεν έχεις άλλη λύση, καλή μου! Είναι η στιγμή που πρέπει να γίνεις ειλικρινής με τον εαυτό σου, να του ξεκαθαρίσεις τα πράγματα”…
Όσο μιλούσε ο Ιάσων, η κοπέλα θύμωνε ακόμα περισσότερο. Ένιωσε ξαφνικά να τον μισεί.
Κανείς δεν ξέρει πώς κοιμήθηκε στο κρεβάτι της εκείνο το βράδυ. Την άλλη μέρα όμως πήγε γλυκά στον αγαπημένο της και του λέει:
“Αλήθεια είναι: Δεν έκλαιγα για τον πατέρα μου, αλλά για μένα. Σ’ ευχαριστώ που μου το έδειξες αυτό”.