Σε μια γιορτή έπιασαν την κουβέντα οι συνδαιτυμόνες. Πίνοντας το κρασί τους και, αντί να τραγουδούν, έλεγαν για τα καθημερινά πράγματα που τους βασάνιζαν και τους κούραζαν.
“Να σας πω ένα παράδειγμα”, είπε μια κυρία: “Πήγα σήμερα στο super market για ν’ αγοράσω ένα πραματάκι, ένα κουτί όλο κι όλο που ήθελα για να βάλω αβγά. Πήγα μετά στο Ταμείο για να πληρώσω, αλλά ήταν μπροστά μου δύο κυρίες με τα καρότσια τους γεμάτα. Και οι δυο μαζί θα έκαναν μισή ώρα. Ζήτησα να μου δώσουν προτεραιότητα, επειδή δεν θ’ αργούσα καθόλου, μόνο αυτό το κουτί στο χέρι μου είχα, ένα κλικ στο Ταμείο, τίποτ’ άλλο… Το ζήτησα, επειδή εγώ έτσι το κάνω άλλες φορές που έχω πολλά πράματα… δίνω προτεραιότητα σε κάποιον που βλέπω πίσω μου να έχει ένα ή δύο, δεν είναι λογικό να περιμένει μισή ώρα για ένα κλικ… Οι κυρίες που σας λέω, σ’ εμένα δεν έκαμαν το χατίρι. Δεν ήταν η πρώτη φορά. Όχι σήμερα μόνο αυτές, αλλά και άλλες κυρίες και άλλοι κύριοι, πολλές φορές μέχρι τώρα… Σήμερα λοιπόν το αποφάσισα: Δεν θα το ξανακάνω αυτό! Στο Ταμείο θα κρατάω την σειρά μου, ακόμα κι αν οι αγορές μου δεν θα είν’ ένα καρότσι, αλλά καρότσα ολόκληρη”…
“Έτσι είναι ο κόσμος”, είπε ένας κύριος από την παρέα. “Ο καθένας σήμερα κοιτάει μόνο τον εαυτό του”.
“Ο καθένας οχυρώνεται πίσω από δικαιολογίες και τύπους”, είπε άλλος. “Στην πραγματικότητα όμως η ζωή μας γεμίζει με αγριότητα”
Όλοι επικρότησαν. Κι ας ήταν οι ίδιοι που, πολλές φορές, έκαναν τα ίδια.
Ο Ιάσων δεν είπε τίποτα. Έπινε το κρασί του σιωπηλά. Ποτέ δε μιλούσε, αν δεν τον ρωτούσαν. Παρακολουθούσε όμως τα λόγια όλων, όχι μόνο τα έξυπνα, αλλά και τ’ ανόητα.
“Εσύ τι λες δάσκαλε;”, τον ρώτησε κάποιος που εκτιμούσε τη γνώμη του.
Ο Ιάσων απάντησε κοιτάζοντας κατάματα όχι αυτόν, αλλά την κυρία που διηγήθηκε την αδικία στο super market:
“Το πρόβλημα δεν είναι ότι εκείνες οι δύο κυρίες αρνήθηκαν να δώσουν την σειρά τους, το πρόβλημα δεν είναι καν ότι αγνοούσαν την ουσία της σειράς που πρέπει να κρατάμε όλοι μπροστά στο Ταμείο”…
Σώπασε σα να μην ήθελε να πει άλλα.
“Ποιο είναι το πρόβλημα;”, ρώτησε η κυρία.
“Το πρόβλημα είναι ότι η λύση του προβλήματος δημιουργεί ένα πρόβλημα”, εξήγησε ο Ιάσων. “Η Διεύθυνση του super market πρέπει τώρα να προσλάβει ένα μαντρόσκυλο για να επιβλέπει την σειρά των πελατών στο Ταμείο. Αυτό σημαίνει κόστος που θα μετακυληθεί σε όλους τους πελάτες. Αλλ’ αυτό είναι το λιγότερο, μπροστά στο χειρότερο”…
“Και ποιο είναι το χειρότερο”;
“Χειρότερο είναι που η κοινωνία χρειάζεται τσοπάνη στα πρόβατα, για να το πω αλλιώς, χρειάζεται αστυνομική επίβλεψη επί δικαίων και αδίκων για να μην παρεκτρέπεται ο πονηρός ή ο δόλιος. Αλλ’ αυτό σημαίνει δεσποτεία του κράτους από τη μια, υπακοή του πολίτη από την άλλη. Ο διάλογος που φέρνει την πειθώ, υποχωρεί. Μαζί με αυτόν και η Δημοκρατία. Και πάλι όμως, ούτε αυτό είναι το χειρότερο”…
“Υπάρχει κι άλλο”, αναπήδησε ο κύριος απέναντι.
“Ναι υπάρχει! Και είναι χειρότερο απ’ όλα όσα είπαμε ήδη: Το μεγάλο πρόβλημα, κυρία μου, είναι ότι εσείς αποφασίσατε σήμερα να εγκαταλείψετε την ανθρωπιά σας και από δω και πέρα να γίνετε σαν τα μούτρα τους”.