Έγραψα πολλές φορές για “το τέλος του ιστορικού κύκλου” που διανύουμε. Δεν έλειψαν εκείνοι που με κατηγόρησαν για εσχατολογία.
Αγνοούσαν βέβαια ότι “για το τέλος της Ιστορίας” είχε μιλήσει και ο Φράνσις Φουκουγιάμα, το βιβλίο του οποίου τον έκαμε διάσημο.
Αγνοούσαν επίσης ότι για “το τέλος του καπιταλισμού” μιλούσε και ο Κάρολος Μαρξ.
Όσοι επιμένουν να θεωρούν τον λόγο μου εσχατολογικό, έχω ν’ αντιτείνω ότι το ίδιο ακριβώς, ολόιδιο, έκανε και η “Αποκάλυψη” του Ιωάννη που δεν ήταν του Ιωάννη.
Η δική μου θεώρηση για “το τέλος της Ιστορίας” ήταν ανέκαθεν Μαρξιστική.
Όταν το λέω αυτό, κάποιοι άλλοι με θεωρούν κομμουνιστή. Γιατί αγνοούν ότι στην δεκαετία του ‘90 τ’ Αμερικάνικα πανεπιστήμια, στην κορυφαία καπιταλιστική χώρα του κόσμου, μελετούσαν τον Κάρολο Μαρξ.
Εν ολίγοις, τα πράματα έχουν μπερδευτεί πολύ. Ο αγαπημένος μου μπάρμπα – Λάμπρος στο χωριό, τότε που ήμουν παιδί, όταν μπερδευόταν σε κάτι, θυμάμαι που έλεγε “τλίχκι ου γάιδαρους μι τ’ γίδα”.
Λοιπόν, έχουμε και λέμε:
Ο Κάρολος είχε προβλέψει ότι ο καπιταλισμός θα καταρρεύσει εκ των ένδον. Οι εσωτερικές αντιθέσεις του καπιταλισμού θα έφταναν κάποια στιγμή σε κορύφωση, θα εξουδετέρωνε η μία την άλλη και το σύστημα θα έπεφτε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.
Αυτό έλεγε. Ήξερε όμως ότι αυτό θ’ αργήσει πολύ να γίνει. Μπορεί να ήξερε ότι θα πάρει αιώνες. Κι επειδή οι μάζες δε μπορούσαν να περιμένουν τόσο, για να επιταχύνει την διαδικασία, επινόησε την φωτισμένη εργατική πρωτοπορία, το Κομμουνιστικό κόμμα. Δηλαδή την Ομάδα των Επαναστατών που θ’ αναλάμβαναν να καθοδηγήσουν την βιομηχανική εργατική τάξη στην κατάργηση της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο.
Γιατί την βιομηχανική εργατική τάξη;
Επειδή ήταν η πιο πολυάριθμη δύναμη απέναντι στην ολιγάριθμη αστική τάξη, κυρίως όμως γιατί ήταν συμπαγής.
Καλά τα πρόβλεψε ο Κάρολος, όλα, εκτός από ένα:
Η βιομηχανική εργατική τάξη, το προλεταριάτο, άρχισε ν’ αλλάζει μέσα στον καπιταλισμό. Ο εργάτης αποκτούσε σπίτι, αυτοκίνητο, εξοχικό, διακοπές.
Αυτός είναι ο λόγος που η σύγχρονη αριστερά ΔΕ μιλά για εργάτες, αλλά για εργαζόμενους. Είναι η πιο σοβαρή αναθεώρηση του Μαρξισμού. Αναθεώρηση του Μαρξισμού συνιστά επίσης ο Λενινισμός, ο Σταλινισμός, ο Μαοϊσμός, αλλά και ο… Συριζαϊσμός.
Να μη σας κουράζω μ’ αυτά. Θέλω να εστιάσω μόνο στην ιδέα ότι “το τέλος του ιστορικού κύκλου” που λέω, δεν είναι καμιά δική μου παραξενιά. Το είπαν πολλοί και σπουδαίοι, δεν το λένε μόνο οι συνωμοσιολόγοι.
Κυρίως θέλω να σας αποδείξω ότι η θεωρία για “το τέλος του Ιστορικού κύκλου” που διανύουμε, είναι Μαρξιστική, μόνο που δεν περιλαμβάνει τον “επιταχυντή” της. Γιατί ο “επιταχυντής” του Μαρξ απέτυχε οικτρά.
Το ΚΚ είναι ιδεολογικά χρεοκοπημένο. Απολειφάδι της Ιστορίας. Το ίδιο χρεοκοπημένα (και απολειφάδια της Ιστορίας) είναι και όλα τ’ άλλα κομμουνιστογενή κόμματα, μεταξύ των οποίων ο ΣΥΡΙΖΑ.
ΔΕΝ είναι όμως καθόλου χρεοκοπημένη η πρόβλεψη του Μαρξ για “το τέλος της Ιστορίας”. Και δεν είναι, επειδή, αυτήν, δεν την βλέπουν μόνο οι Μαρξιστές, (ελάχιστοι έμειναν έτσι κι αλλιώς) αλλά ΚΑΙ οι αντιμαρξιστές.
Το τέλος του τρέχοντος Ιστορικού κύκλου, όπως το λέω εγώ, πλησιάζει.
Και πλησιάζει, επειδή οι εσωτερικές αντιθέσεις του συστήματος οξύνθηκαν σε βαθμό απελπισίας.
“Έφτασε ο κόμπος στο χτένι”, σα να λέμε.
Το 2008 ο καπιταλισμός αισθάνθηκε την ανάγκη να συναντήσει τον σοσιαλισμό. Οι ΗΠΑ εθνικοποίησαν γιγάντιες Εταιρείες για να τις σώσουν από την χρεοκοπία. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έσωσε τις Τράπεζες από την χρεοκοπία, επιβάλλοντας μνημόνια στην πιο ανοχύρωτη χώρα της ηπείρου, την Ελλάδα, έσωσε προς το παρόν τα προσχήματα, να όμως που δέκα χρόνια μετά, η Ευρώπη και οι ΗΠΑ γονατίζουν οι ίδιες από τις ανελέητες αντιφάσεις του συστήματος. Αυτή τη φορά ένας ιός, αόρατος στο ανθρώπινο μάτι, ήταν αρκετός ν’ απειλήσει ευθέως το σύστημα, να το βάλλει μπροστά στον καθρέφτη του, να δει το απαίσιο μούτρο του.
Και σα να μην έφτανε αυτό…
Βγαίνουν οι παπάδες “στο κλαρί” και κατηγορούν την εξουσία με την οποία τακίμιαζαν επί αιώνες. Ούτε στην Σοβιετία δε μιλούσαν έτσι οι παπάδες για τους κυβερνήτες.
Μαθαίνω ότι πολλοί παπάδες μιλούν στις εκκλησίες τους για τους αντίχριστους που έκλεισαν τις εκκλησίες. Λένε ότι η μεταλαβιά σκοτώνει τον κορωνοϊό, δεν τον μεταδίδει και ότι στους ναούς δεν χρειάζεται να κρατούν αποστάσεις μεταξύ τους οι πιστοί, γιατί είναι ψηλοτάβανοι.
Η Εκκλησία κόντρα στο κράτος;
Ναι.
Πρώτη φορά στην Ιστορία της, από το Διάταγμα των Μεδιολάνων και εντεύθεν…
Τι άλλο είναι αυτό εκτός από μια εσωτερική αντίθεση του συστήματος;
Έχουμε πλέον ένα σύστημα που το δεξί χέρι γρονθοκοπεί το αριστερό. Ακριβώς όπως το είχε δει ο Μαρξ πριν αρχίσει τα τρελά του μιλώντας για την ανάγκη καθοδήγησης του ποιμνίου…
Εδώ είμαστε λοιπόν…
Κάπου στο τέλος.
Που είναι αναπότρεπτον.
Από τότε που άρχισαν τα μνημόνια ακόμα, έγραφα ότι το τέλος του ιστορικού κύκλου δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Μπορούμε μόνο να μειώσουμε τις απώλειες σε ζωές.
Κι έβγαιναν τότε οι πονηροί και μου έλεγαν ότι είμαι μνημονιακός, τακίμιασα με τους πολιτικούς, ενώ αυτοί τους μάχονταν τάχα…
Κι έλεγα ότι αυτό που θα περάσουμε, θα είναι μια εγχείρηση χωρίς αναισθητικό. Έλεγα επίσης (το 2010 πάντα) ότι από δω και πέρα… το κακό θα γίνεται κάθε μέρα χειρότερο και το καλό καλύτερο, μέχρι να φτάσουν στον πλήρη διαχωρισμό τους, στην ικανότητα δηλαδή του ανθρώπου να διακρίνει ποιο είναι το ένα και ποιο είναι το άλλο…
Δεν θα μου πει κανείς τη λέξη “επιβεβαιώνεσαι”.
Αν τη λέω μοναχός μου, δεν τη λέω γιατί χρειάζομαι κάποιο εύσημο (δεν το χρειάστηκα ποτέ και μπορώ να το αποδείξω με την ζωή μου) το λέω μόνο για να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι ο τρόπος που αναλύεις τα πράγματα θέλει κάποιες βελτιώσεις ακόμα, βασικά όμως είναι σωστός, μην τον εγκαταλείπεις.
Κι επειδή μας περιμένει ακόμα πολύς δρόμος, έχω ανάγκη να ξέρω ότι βρίσκομαι στο σωστό μονοπάτι, πρέπει να ξέρω – και να το επιβεβαιώνω συνεχώς – ότι δεν ξεστράτισα.