Νέος Νόμος για τον Περιφερειακό Τύπο, άρθρο 1: “Σκοπός του παρόντος νόμου είναι η ενίσχυση της διαφάνειας και της δημοσιότητας στον χώρο του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου”.
Και πώς θα γίνει αυτό;
Απαντά ο ίδιος ο Νόμος: Θα γίνει “μέσω ενός σύγχρονου και λειτουργικού Μητρώου, η διασύνδεσή του με τις αναπτυξιακές ανάγκες των επιχειρήσεων των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας, την καταχώριση και προβολή στις επιχειρήσεις αυτές διαφήμισης από φορείς της Γενικής Κυβέρνησης και την ένταξή τους σε προγράμματα κρατικής ενίσχυσης”.
Μάλιστα.
Που σημαίνει πρακτικά ότι:
Βάσει των διατάξεων που ακολουθούν, η εφημερίδα πρέπει να προσλάβει 4 ή 6 ή 9 εργαζόμενους ώστε να εξασφαλιστεί η διαφάνεια και η δημοσιογραφική δεοντολογία!
Κάποιος εκεί πάνω μας ειρωνεύεται. Ή – κατά το κοινώς λεγόμενον – “μας δουλεύει ψιλό γαζί”.
Διότι καμία διαφάνεια και καμία δημοσιογραφική δεοντολογία δεν εξασφαλίζεται με την – κατά νόμον – υποχρέωση του εκδότη να προσλάβει μισή ντουζίνα εργαζόμενους.
Αν η κυβέρνηση θέλει να καταρτίσει “Πρόγραμμα ανέργων δημοσιογράφων”, να το κάνει με δικά της λεφτά, όχι με λεφτά του τοπικού εκδότη που είχε την αφέλεια να γίνει εργοδότης του εαυτού του.
Αλλ’ ας το αφήσουμε αυτό.
Γιατί στέλνει στην εξορία την εφημερίδα που θ’ αρνηθεί να μπει στο Μητρώο της;
Γιατί αρνείται να τη συνδέσει με τις αναπτυξιακές της ανάγκες;
Γιατί της απαγορεύει κάθε ένταξη σε κάθε αναπτυξιακό Πρόγραμμα;
Γιατί την αποκλείει από την επιδοτούμενη ταχυδρομική διανομή των εφημερίδων στους συνδρομητές της;
Κάποιος εκεί πάνω θέλει να κλείσουν οι “εφημερίδες πόλης”. Την ίδια στιγμή που ο νόμος ευνοεί τα sites, θέτει υπό διωγμόν την έντυπη εφημερίδα.
Ο κόσμος νομίζει ότι η έντυπη εφημερίδα ξεπεράστηκε από τον Ηλεκτρονικό Τύπο.
Αν είναι έτσι, γιατί δεν την αφήνουν να πεθάνει μοναχή της;
Γιατί δεν την αφήνουν να βάλει το λουκέτο μόνη της, όταν της γυρίσουν την πλάτη οι αναγνώστες;
Όχι. Μπήγουν το μαχαίρι στο λαιμό της για να πεθάνει μια ώρα αρχύτερα.
Η άγνωστη, όσο και ανείπωτη αλήθεια είναι ότι ο έντυπος Τύπος δεν ξεπεράστηκε ούτε από την τηλεόραση, ούτε από το internet. Δεν ξεπεράστηκε, επειδή:
Ενημέρωση ΔΕΝ είναι η μετάδοση πληροφορίας που κάνει το site. Είναι η εξαντλητική επεξεργασία ενός γεγονότος από εκπαιδευμένο δημοσιογράφο, είναι η χημική ένωση των παραμέτρων, είναι το άψογο συντακτικό του κειμένου, η καλή ορθογραφία του.
Αυτό λέγεται είδηση.
Αυτό είναι που κάνει η εφημερίδα και αυτό είναι που ΔΕΝ κάνει το site. Διότι:
Άλλο “είδηση” και άλλο “πληροφορία”.
Αυτή είναι η αγεφύρωτη διαφορά ανάμεσα στην εφημερίδα και στο site.
Οι αδαείς όμως τα βάζουν όλα στο ίδιο τσουβάλι, τα λένε όλα “Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης”. Καρύδια κι αμύγδαλα στο ίδιο σακί.
Τόση πενία σκέψης δεν είχαμε ποτέ στο παρελθόν.
Λογικά τώρα θα ρωτήσει κάποιος:
Γιατί άραγε η Πολιτεία διώκει την εφημερίδα που – εξ ορισμού – κάνει αυτή την πολύτιμη εργασία, σε αντίθεση με το site που δεν την κάνει, σε αντίθεση δηλαδή με το site που μεταδίδει “αμάσητη” κάθε τσιχλόφουσκα που θα έρθει στο e-mail του;
Να το κάνει από άγνοια, είναι το πιο πιθανό.
Θα θεωρήσουμε απίθανο να το κάνει από δόλο.
Το αποτέλεσμα όμως είναι το ίδιο.
Όταν νομοθετεί η Βουλή, η άγνοια και ο δόλος απειλούν με τον ίδιο τρόπο τη Δημοκρατία, με το ίδιο φονικό μαχαίρι τη σφάζουν.