Τελικά, ο κόσμος δεν αλλάζει με αγώνες, ούτε με ιδέες.
Αν αλλάζει, χρειάζεται πολύ χρόνο για ν’ αποδώσει κάπως ο αγώνας, ίσως αιώνες.
Όποιος θέλει (έχει και την ισχύ) να επιταχύνει την αλλαγή του κόσμου, ακόμα καλύτερα δε, όποιος θέλει (έχει και την ισχύ) ν’ αλλάξει τον κόσμο σε μία μέρα, οργανώνει την επίθεση στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης, ταρακουνάει τον καπιταλισμό με μία οικονομική κρίση ή αμολάει έναν κορονοϊό στην Οικουμένη και φυλακίζει τους ανθρώπους στο σπίτι ή στην καλύβα του καθενός.
Οι θεωρίες συνωμοσίας δεν ήταν ποτέ τόσο ελκυστικές, όσο αυτές τις μέρες.
Η αλήθεια όμως είναι πως η ανθρωπότητα αντιμετώπισε τέτοιες και τόσο σκληρές όσο και φονικές δοκιμασίες πολλές φορές στο παρελθόν. Δε χρειάζεται να τις οργανώσει κάποια σκοτεινή δύναμη για να συμβούν.
Το ζήτημα είναι ότι κάθε τέτοια δοκιμασία αλλάζει δραματικά τον κόσμο. Η “επόμενη μέρα” δεν είναι ποτέ ίδια.
Σε μικρότερη ή μεγαλύτερη κλίμακα συμβαίνει πάντα ό,τι συνέβη με τον αστεροειδή που εξαφάνισε τους δεινόσαυρους 65 εκατομμύρια χρόνια πριν.
Νομίζετε ότι είναι αδύνατο να συμβεί κάτι που θα προκαλέσει τον αφανισμό του ανθρώπινου είδους;
Οι επιστήμονες μιλούν “με χαρτιά και ντοκουμέντα” και παραθέτουν, όχι ένα, αλλά πολλά σενάρια μιας πιθανής καταστροφής.
Μη φοβόμαστε να μιλάμε γι’ αυτά. Οι επιστήμονες τα λένε “φόρα παρτίδα”. Κι αν έχει σημασία να τ’ ακούμε (ή να τα διαβάζουμε) είναι γιατί, μπροστά σ’ αυτά, αναδεικνύεται φυσικώ τίνι τρόπω η μικρότητά μας έναντι των απείρων δυνάμεων της Φύσης.
Λιγότερη έπαρση λοιπόν.
Για ν’ ακριβολογούμε: Καθόλου έπαρση.
Τις τελευταίες δεκαετίες όμως μπουχτίσαμε από την έπαρση και την αλαζονεία.
Να τώρα που οι ισχυρότεροι ηγέτες του κόσμου “βρίσκουν το μάστορή τους”. Ο Τραμπ, ο Τζόνσον, ο Ερντογάν… δίνουν την καθολική εντύπωση του καφενόβιου αμπλαούμπλα.
Και νιώθεις στο πετσί σου ότι μ’ αυτούς τους καραγκιόζηδες στην ηγεσία του κόσμου, ο κόσμος καθίσταται ανίκανος να λύσει τα στοιχειώδη προβλήματά του.
Λοιπόν;
Τι θα κάνει η ανθρωπότητα μπροστά σε μια (απολύτως πιθανή) ηλιακή καταιγίδα, που συμβαίνει συχνά (κάθε 11 χρόνια) και η οποία θα εξουδετερώσει για λίγο ή πολύ ή και θα καταστρέψει τους δορυφόρους, βάσει των οποίων η Οικουμένη λειτουργεί;
Ο ανθρώπινος πολιτισμός είναι μετέωρος. Δεν πατάει στη γη. Αιωρείται. Μπορεί να γίνει θρύψαλα ανά πάσα στιγμή.
Αν βγαίνει κάτι απ’ αυτό, είναι η ανάγκη της γνώσης. Το υπαρξιακό ζήτημα του ανθρώπου είναι όσο ποτέ άλλοτε επιτακτικό.
Και όσοι νομίζουν ότι υπάρχουν πολιτικές λύσεις γι’ αυτό, είναι γελασμένοι. Εκείνοι δε που διακηρύσσουν ότι αυτοί μπορούν να κάνουν όσα δεν κάνει η κυβέρνηση, δεν είναι απλώς αμπλαούμπλες, είναι και επικίνδυνοι, δεν θα δίσταζα να πω και εχθροί ταυ ανθρώπου.
Νομίζω πως οι απανωτές νομοτέλειες που εκφράζονται στην εποχή μας απανωτά, μία μετά την άλλη, συνιστούν κορύφωση της γήινης διαδρομής. Η ολοκληρωμένη έκφραση της οποίας θα είναι προφανώς η ανατροπή του παγκόσμιου status quo.
Εν κατακλείδι:
Όχι, το παιγνίδι δεν το κέρδισαν εκείνοι που το έστησαν.
Το λέω πολλά χρόνια αυτό και ίσως έχω γίνει κουραστικός. Αλλά το επαναλαμβάνω εδώ, ξανά, επειδή αυτή την ώρα είμαι πεπεισμένος όσο ποτέ ότι, ναι, όχι, το παιγνίδι δεν το κέρδισαν οι δυνάμεις που το έστησαν.
Ο άνθρωπος είναι ακόμα “μέσα στο παιγνίδι”.
Και, στο τέλος, θα είναι ο άνθρωπος που θα βγει νικητής. Τα τέρατα θα ξανά χωθούν στην τρύπα τους.