Όσο λιγότερο δουλεύεις σ’ αυτή τη χώρα, τόσο καλύτερα είσαι. Όσο περισσότερο δουλεύεις, τόσο χειρότερα.
Όσο λιγότερο πιστεύεις στο θεό, τόσο πιο πιστός φαίνεσαι. Όσο περισσότερο πιστεύεις σ’ αυτόν, τόσο πιο άθεος φαίνεσαι.
Όσο πιο άτιμος είσαι, τόσο πιο κύριος περνιέσαι. Όσο πιο τίμιος είσαι, τόσο πιο αλήτης νομίζεσαι.
Όσο πιο κακός δημοσιογράφος είσαι, τόσο καλύτερο σε νομίζουν. Όσο πιο καλός δημοσιογράφος είσαι, τόσο πιο πουλημένο σε θεωρούν.
Όλα, σ’ αυτή τη χώρα, λειτουργούν από την ανάποδη.
Όταν η πιο πετυχημένη επιχείρηση της μεταπολίτευσης ήταν η ιδιότητα του Δημοσίου Υπαλλήλου, πώς να μη θεωρείται αμαρτωλή η ιδιωτική επιχείρηση; Πώς να μη διώκεται το επιχειρείν;
Τι άλλο δηλαδή πρέπει να συμβεί, για να καταλάβεις ότι βουλιάζουμε;
Στον όρο “βουλιάζουμε” δώσε ό,τι περιεχόμενο θες.
Από το να γίνουμε “ο τελευταίος τροχός της αμάξης” μέχρι να ξαναγίνουμε μία από τις επαρχίες της Νέας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Σε κάθε περίπτωση, να το ξέρεις, είμαστε έτοιμοι να γίνουμε δούλοι του νέου καθεστώτος, όποιο κι αν είναι αυτό. Εγχώριο ή παγκόσμιο.
Η χρεοκοπία της μεταπολίτευσης (1974 – 2010) είναι τόσο βαθιά που τ’ απόνερα της σήψης θα τα βιώνουμε για δεκαετίες. Κακό που δεν θεραπεύεται πια με κανένα από τα γνωστά εργαλεία. Όταν πλακώσει η γάγγραινα, κόβεις το πόδι για να μην εξαπλωθεί σε όλο το σώμα.
Εδώ τι να κόψεις;
Δε μπορείς ν’ αναστήσεις καν την δημοσιογραφία, αν δεν την ξεκινήσεις απ’ την αρχή. Δε μπορείς ν’ αναστήσεις την πολιτική, αν δεν την ξεκινήσεις απ’ την αρχή.
Αν δεν καταργηθεί ο παπάς, δεν θα μιλήσει ο άνθρωπος με τον εαυτό του, θα χρειάζεται πάντα έναν καλοπληρωμένο μεσίτη.
Δε μπορείς ν’ αναστήσεις τη Δημοκρατία, αν δεν την ξεκινήσεις από την αρχή.
Ναι, να καταργηθούν τα κόμματα. Γιατί να επιμένουμε σε αυτά; Μήπως δε μας έφτασαν “στο μη παρέκει”.
Είμαστε στο σημείο εκείνο που βλέπουμε να έρχεται κατά πάνω μας το τρένο και μουδιάζουμε, δε μπορούμε να κουνηθούμε ούτε πόντο.
Κι όμως… Κι όμως…
Ξέρουμε τι πρέπει να γίνει, αλλά λέμε… δε γίνεται!
Γιατί δε γίνεται;
Επειδή, λέει… δε γίνεται!
“Πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευ’ το” δηλαδή…
Είναι ζήτημα λογικής. Είναι ζήτημα λογικής μόνο. Τίποτε άλλο.
Χρειαζόμαστε την αφύπνιση του νου. Αλλ’ αυτό γίνεται διά του λόγου. Ο λόγος είναι που πάσχει. Η λογική δηλαδή. Αυτόν δηλητηρίασαν πρώτο. Δηλητηριάζοντας τον λόγο, αφόπλισαν την ανθρωπότητα. Με σκοπιμότητα ή μη, ποια σημασία έχει;
Σημασία έχει ότι με τον λόγο στα σκουπίδια και με την εικόνα στο εικονοστάσι θα επιβληθεί τυραννία χωρίς να την επιβάλλει κανείς.
Ναι, η επανάσταση απέναντι στη κατάπτωση του ανθρώπου και του πολιτισμού μπορεί να σταθεί μονάχα ο λόγος. Η διαδήλωση και η απεργία εκτρέφουν το κακό, η λογοτεχνία το εξαλείφει. Η λογοτεχνία μόνο. Η μουσική όχι. Όχι πια.
Η διάσωση του ανθρώπου έχει να κάνει με την διάσωση της γλώσσας, στην οποία εκφράζεται ο λαός. Αυτό μας στέρησαν, αυτό πρέπει να πάρουμε πίσω.