Οι μονομάχοι της αρένας

Τι κάνουμε δηλαδή; Μπαίνουμε στη Ρωμαϊκή αρένα και ξιφομαχούμε όλοι με όλους. Ποιος κερδίζει απ’ αυτό;

Δύο κερδίζουν: Ο θεατής κι ο αυτοκράτορας.

Ο μεν θεατής γιατί αρκείται με “άρτον και θεάματα”, ο δε αυτοκράτορας γιατί κατευνάζει τη μάζα και δεν στρέφεται εναντίον του.

Αν υπάρχει άλλος λόγος να ξιφομαχούμε στην αρένα, θα ήθελα να μου τον πει κάποιος. Μέχρι όμως να μου τον πει, θα συνεχίσω να κινούμαι στη θεωρία που λέει ότι οι αψιμαχίες μας δεν διαφέρουν από τις ενστικτώδεις συμπεριφορές των μελών της αγέλης.

Γι’ αυτό και – κόντρα στα ήθη – καίγομαι να μάθω τι κερδίζουν οι μονομάχοι. Αυτοί είναι για μένα το θέμα, δεν είναι ούτε ο θεατής, ούτε ο αυτοκράτορας.

Οι μονομάχοι που λες… Εμείς δηλαδή.

Που μονομαχούμε στο facebook ή στα κόμματα, μα και στην παρέα ή όπου αλλού ανταμώσουν περισσότεροι από δύο.

Το πρώτο κύμα που εγείρεται στον μονομάχο (που είναι ο καθένας από μας) είναι ότι νιώθει μόνος. Σα να μη νοιάζεται κανείς γι’ αυτόν, για τη σκέψη του, για το αίσθημά του, για τη ζωή του. Από μόνο του αυτό βυθίζει τους ανθρώπους στη βαρβαρότητα. Επειδή ξηλώνεται η αρχέγονη κατάσταση του ανθρώπου, αυτή που καταγράφει ο Αριστοτέλης λέγοντας: «Ο άνθρωπος φύσει πολιτικόν ζώον».

Ε, η πολιτικότητα που λέει ο Αριστοτέλης, δεν ισχύει πια! Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι απολίτικο ζώο.

Η μετάβαση από το πολιτικό ον στο απολίτικο ον σηματοδοτεί μια νέα βαρβαρότητα, η οποία διαφέρει από την παλιά στο ότι βλέπει το ανθρώπινο σώμα ως ωμό κρέας, άλλοτε για μαγείρεμα και άλλοτε για ηδονή, αδιάφορο. Το απολίτικο ον μπαίνει στην αρένα για να φάει και να φαγωθεί. ίναι ένα αναλώσιμο ον, τίποτε περισσότερο. Οι πνευματικές του διαστάσεις πέφτουν σε λήθαργο.

Βάλε τώρα ότι μέσα σ’ αυτή την αποτρόπαιη συνθήκη αναζητούν σενάριο επιβίωσης μια σειρά άνθρωποι διαφόρων επαγγελμάτων. Βάλε δηλαδή τα επαγγέλματα και τους κλάδους να ξιφομαχούν μεταξύ τους, βάλε τους θεσμούς, βάλε τον πολίτη που ασκεί το Δημοκρατικό δικαίωμα της κριτικής και “πυροβολεί ό,τι πετάει”.

Αλλά μην το κουράζω πολύ…

Ξαναρωτώ: Τι κάνουμε; Μπαίνουμε στη Ρωμαϊκή αρένα και ξιφομαχούμε όλοι με όλους; Ποιος κερδίζει απ’ αυτό;

Άντε όμως και να κερδίζει ο αυτοκράτορας. Να πάρουμε αυτό σαν δεδομένο. Οι μονομάχοι μεταξύ τους τι κάνουν;

Γι’ αυτούς, θα πεις, πως ισχύει “ο θάνατός σου η ζωή μου”.

Ναι. Αλλά… γιατί; Για ποιον σκοπό;

Σκοτώνουμε και καταβροχθίζουμε ο ένας τον άλλο στο βρόντο. Για μια γνώμη στην οποία δεν συμφωνούμε! Για μια κουβέντα, κύριε… Προσβάλουμε όποιον διαφωνεί με τη γνώμη μας και του μπήγουμε το μαχαίρι στην πλάτη.

Πόση φτήνια φανερώνουν άραγε αυτά τα ήθη; Και πόσο πιο άθλιο είναι ν’ ακούς ότι αυτό “είναι στη φύση του ανθρώπου”.

Σοβαρά, ε; Είναι στη φύση του ανθρώπου, ε; Ποιος το είπε; Εγώ δεν ξέρω κανέναν επιστήμονα, δε γνωρίζω καμιά επιστήμη που να είπε κάτι τέτοιο. Γιατί να το ασπαστώ λοιπόν;

Α, ξέχασα! Ότι η μοχθηρία είναι ίδιον της ανθρώπινης φύσης, οι θρησκείες το διαλαλούν. Και οι πιστοί το πιστεύουν. Τι σόι πιστοί θα ήταν άλλωστε… Τους βολεύει αφάνταστα μια τέτοια πεποίθηση! Πάνω απ’ όλα τους βολεύει πολιτικά, κομματικά δηλαδή…

Αλλά να επιστρέψω στο θέμα μου: Ο λόγος όλων γύρω μας εδράζεται στην θεωρία ότι “όλα είναι στημένα” ή “όλοι τα παίρνουν”… κάτι τέτοια ακούς και γεμίζει η ψυχούλα σου αηδία ακόμα και για το πιο όμορφα του κόσμου τούτου.

Θα ήθελα πραγματικά να ζυγίσω το βάρος αυτής της χολής, να μετρήσω πόσο λερωμένα είναι αυτά τα μυαλά που “κρίνουν εξ ιδίων τ’ αλλότρια” και νομίζουν ότι όλος ο κόσμος είναι σαν τα μούτρα τους.

Όταν ερμηνεύουν τον κόσμο με δικά τους μέτρα και σταθμά, δε βγαίνει άλλη εξήγηση: Τον ερμηνεύουν με βάση αυτά που τους είναι οικεία, με αυτά που ξέρουν, με αυτά που κάνουν κιόλας…Αυτοί τα κάνουν, για τους άλλους λένε όμως ότι τα κάνουν! Κι αυτό είναι πολλοί που το θεωρούν κριτική, θεσμοθετημένη τάχα μου από τη Δημοκρατία!

Όλοι όμως αδυνατούν να σκεφτούν ότι μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι γύρω τους, μέσα στο πλήθος, που σκέφτονται αλλιώς, έζησαν τη ζωή τους αλλιώς, βλέπουν το μέλλον αλλιώς, και, σε κάθε περίπτωση, δεν θα πουλούσαν την ψυχή τους στο διάολο, όπως πούλησαν οι κήνσορες τη δική τους.

Ε, λοιπόν, αυτός ο άθλιος τρόπος σκέψης δεν είναι ανθρώπινος, δεν ανήκει στη φύση του ανθρώπου.

Ανήκει στη φύση των όντων που σφετερίζονται τη μορφή του ανθρώπου. Αν και είναι ασυνείδητα όντα (θα τα έλεγα και άψυχα) παριστάνουν τα έμψυχα και τα ηθικά.

Απόγονοι του χωμάτινου Αδάμ είναι.

Δεν είναι “καθ’ ομοίωση του Θεού”, δεν είναι δηλαδή αντίγραφα δηλαδή του Θεού, αλλά του Ανθρώπου.

Αυτό σημαίνει πολλά. Το κυριότερο που σημαίνει, είναι ότι έχουμε δύο ειδών ανθρώπους: Αυτούς που είναι απόγονοι των αντιγράφων, τους πήλινους δηλαδή, και τους άλλους που είναι απόγονοι των προτύπων, τους πύρινους δηλαδή.

Ο τρόπος σκέψης λοιπόν που στάζει παντού χολή και δηλητηριάζει τη δημόσια ζωή μας, είναι σκέτα πήλινος. Όπως ακριβώς το είπε ο Θεός για τα χωμάτινα, για τα γύψινα ομοιώματα του ανθρώπου: “Χους ει και εις χουν απελεύσει”.

Το φαρμάκι που στάζουν οι λόγοι τους, είναι δομικό στοιχείο του πήλινου Αδάμ, οι απόγονοι του οποίου δεν ξέρουν ν’ αναγνωρίσουν τίποτε άλλο εκτός από την δική τους φύση. Αδυνατούν να κατανοήσουν ότι υπάρχουν άνθρωποι γύρω τους που ΔΕΝ είναι στη φύση τους να σκέφτονται με το “δούναι και λαβείν”.

Δεν το αποδέχονται, επειδή αγνοούν ότι πάνω στη γη ζουν και οι πύρινοι απόγονοι του Δευκαλίωνα.

Τι να καταλάβεις λοιπόν απ’ όσα λέω, απόγονε του πήλινου Αδάμ; Όσο και να σπας την κεφάλα σου, δεν θα καταλάβεις τη φωτιά. Μόνο τη λάσπη καταλαβαίνεις.

Γράψε ένα σχόλιο...

Scroll to Top