Ένας παλιός μου συμμαθητής (εξ αυτού δε πολύ αγαπητός) έμπορος κατά το επάγγελμα, έγραφε αυτές τις μέρες για τους “εμπόρους της ενημέρωσης”.
Ο άλλος ανέβασε στο facebook φωτογραφία των βιβλίων από τις προσφορές των εφημερίδων της Κυριακής και θεώρησε αναγκαίο να σημειώσει ότι “οι εφημερίδες πήγαν φυσικά στον κάδο σκουπιδιών, εκεί που ανήκουν”.
Δεν θα το κουράσω, θα πω ευθέως κι εν συντομία ότι:
Αυτό το μένος για τους “εμπόρους της ενημέρωσης”, αυτή η ιδεοληπτική νεύρωση που εγκαταστάθηκε στο μυαλό της μάζας, δεν διαφέρει από τα θρησκευτικά σχήματα, ούτε από τις δεισιδαιμονίες. Η μαζική δαιμονοποίηση της δημοσιογραφίας δεν διαφέρει καν από τις πιο ανόητες θεωρίες συνωμοσίας.
Υποστηρίζουν πολλοί φίλοι ότι υπερασπίζομαι τα ΜΜΕ και με συμβουλεύουν να μην το κάνω.
Εγώ;
Πού αρνήθηκα να εργαστώ σε αυτά για να έχω την απόλυτη ελευθερία του λόγου μου.
Που έγινα εργοδότης του εαυτού μου για να γράφω όπως και ό,τι γουστάρω.
Που εγκαταστάθηκα σε μια επαρχιακή πόλη από πεποίθηση κι επιλογή, γιατί ήξερα ότι ΔΕΝ θα βρω εφημερίδα στην Αθήνα για να φιλοξενεί την αντισυμβατική δουλειά μου, ούτε Εκδοτικό Οίκο για να εκδίδει τα “εκτός μόδας” βιβλία μου.
Που ό,τι υπηρέτησα ως εκδότης τοπικής εφημερίδας, ήταν στον αντίποδα της γενικής φιλοσοφίας των ΜΜΕ.
Που οι θέσεις μου για τα αιτήματα του Τοπικού Τύπου απέναντι σε ΟΛΕΣ τις κυβερνήσεις που πέρασαν, εκνεύρισαν την πλειοψηφία των συναδέλφων μου και με αφόρισαν. Αν έβαζα υποψηφιότητα στο Συμβούλιο του Σωματείου μου, θα έβρισκα μόνο την δική μου ψήφο.
Σε μένα λοιπόν – ελαφρά τη καρδία – λένε ότι υπερασπίζομαι τα ΜΜΕ…
Έτσι εκλαμβάνουν τα άρθρα μου που επιχειρούν ν’ αποκρούσουν τη μαζική ψύχωση κατά των ΜΜΕ.
Απευθυνόμενος σε όσους ΔΕΝ μολύνθηκαν από την πανούκλα, επομένως καταλαβαίνουν, λέω, απλά, ότι: Ο πρώτος που επιχειρεί στην πράξη αποεικονοποίηση της είδησης (σε τοπικό επίπεδο, βέβαια) είμ’ εγώ. Ο πρώτος που θέλει να ξηλωθεί το σύστημα ιδιοκτησίας που ισχύει στα ΜΜΕ, είμαι εγώ.
Κανείς απ’ όσους φωνάζετε κατά των δημοσιογράφων δεν είναι τόσο πολέμιος εναντίον τους, όσο είμ’ εγώ. Αλλά για τους λόγους που βγάζουν κάπου. Για τους λόγους που θα επαναπροσδιόριζαν την κατεύθυνση των ΜΜΕ. Όχι για τους λόγους που μπαπαλίζει ο πάσα ένας και βγάζουν στο μηδέν… Έχω καταθέσει πολύ συγκεκριμένες ιδέες και προτάσεις γι’ αυτόν τον σκοπό.
Θα κλείσω αυτό το σημείωμα με μια απλή κουβέντα:
Το “κυνήγι μαγισσών” που συμβαίνει στις μέρες μας, αυτή η ξινίλα που διαχέεται σε κάθε εκπνοή μας, αυτή η κλούβια οσμή στον αέρα που προδίδει ότι πέρδονται όλοι από το στόμα, σηματοδοτεί κάτι άλλο, βαθύτερο, ύπουλο, άκρως επικίνδυνο για την (ήδη κακή) υγεία της κοινωνίας. Είν’ ένα σύμπτωμα μονοδιάστατης λαϊκής συμπεριφοράς, σαν εκείνη που περιέγραφε ο Μαρκούζε το 1964.
Η επίμονη αρθρογραφία μου για τα δημοσιογραφικά ΔΕΝ υπακούει σε καμία κομματική λογική. Επιχειρεί να ειδοποιήσει για τον κίνδυνο της εμμονής που άρχισε να θεωρείται συλλογική αξία, εξ αυτού δε, σύντομα θα καταλήξει σε μαζική σχιζοφρένεια.