Για να είμαστε ρεαλιστές, 2022 σήμερα, η “εφημερίδα πόλης” δεν έχει μέλλον. Όχι γιατί την έβγαλε στο περιθώριο η Πολιτεία, που την έβγαλε, όχι γιατί ο νόμος της Πολιτείας την αγνοεί, που την αγνοεί, αλλά γιατί, απλά, ο δημότης που τη στήριζε παραδοσιακά με τον οβολό του, δε νοιάζεται πια. Θύμα της δοκησισοφίας ότι μαθαίνει τζάμπα τις ειδήσεις από το internet και γρήγορα, πολύ γρήγορα, σου λέει “τι να την κάνω την εφημερίδα, γιατί να την πληρώνω”, μολυσμένος δε από το μακροχρόνιο πλέον, όσο κι ενορχηστρωμένο λακριντί εναντίον της, αδιαφορεί για την ύπαρξή της.
Στο κλείσιμο του κύκλου μου, θα πάρω αυτή την πραγματικότητα τώρα ως δεδομένη. Αλλά θα θυμηθώ τον “αραμπά”. Που στην δεκαετία του ’90 διέγειρε κατακόρυφα την προσοχή του τοπικού αναγνωστικού κοινού, η φήμη του ερέθισε ακόμα και το πανελλήνιο.
Το αναφέρω για να κάνω κατανοητή την αφετηρία της σκέψης μου σήμερα, ότι ο Τοπικός Έντυπος Τύπος που πεθαίνει, έχει μια ευκαιρία ν’ αναστηθεί. Διότι:
Όταν ξεκαθαρίσει το εκδοτικό τοπίο, εκείνη τη μέρα δηλαδή που θα εκλείψει το τελευταίο παράσιτο, αυτό που έθρεψε ο νόμος επί δεκαετίες, οι μυημένοι θα καταπιούμε τον πόνο μας ότι, νομοτελειακά, “μαζί με τα ξερά κάηκαν και τα χλωρά” και “θα γυρίσουμε σελίδα”.
Τριάντα χρόνια πριν ο “αραμπάς” μιλούσε για την “συγγραφική δημοσιογραφία”, επίμονα καλούσε τους τοπικούς συγγραφείς για να πάρουν τακτική στήλη στην εφημερίδα της πόλης τους με χρονογράφημα, ευθυμογράφημα, ποίημα, διήγημα, παραμύθι, δοκίμιο, άρθρο, σχόλιο, επιφυλλίδα, λογοτεχνική στήλη…
Μάταια.
Ήρθε όμως η ώρα.
Τώρα που φτάσαμε στην κατάρρευση της δημοσιογραφίας, φτάνουμε στη μέρα που η πόλη ΔΕΝ θα έχει φωνή, τώρα δηλαδή που έχουμε τρανή επιβεβαίωση της προφητείας του “αραμπά”, ταυτόχρονα όμως και μια επιβεβαιωμένη συνταγή, μπορούμε να θέσουμε από την αρχή το ζήτημα.
Το μελλοντικό “έντυπο πόλης” που θα πωλείται στο περίπτερο και στα βιβλιοπωλεία, δεν θα είναι αυτό που βγάζει ο τοπικός δημοσιογράφος, αλλά μια ομάδα των τοπικών συγγραφέων.
Είναι μια πρόκληση. Ταυτόχρονα όμως είναι το ζύγι των συγγραφικού δυναμικού κάθε πόλης.
Εδώ θα δείξουν όλοι τα δυναμάρια τους.
Από αυτήν εδώ τη θέση – όπως το έκανα και παλιότερα από τη θέση του “αραμπά” και της “αναγγελίας” – επαναδιατυπώνω την πρόσκληση και την πρόκληση προς τους συγγραφείς της πόλης:
“Ιδού το Αγρίνιο, ιδού και το πήδημα”.
Αγαπητοί συγγραφείς, πεζογράφοι και ποιητές, ελάτε σε μία συνάντηση να συζητήσουμε τις λεπτομέρειες.
Ο κατάλογος άνοιξε με τον υπογράφοντα.