Για το πόσο παράλογος, πόσο παρανοϊκός είναι ο νέος νόμος για τον Περιφερειακό Τύπο, βγαίνει ανάγλυφα μες από την ανάλυση πολλών διατάξεών του.
Εδώ θ’ αναφέρω μόνο ένα παράδειγμα:
Ο νέος νόμος απαιτεί 2 δημοσιογράφους και 2 εργαζόμενους για μια εβδομαδιαία εφημερίδα. Του Αγρινίου, ας πούμε. Αν μάλιστα ο νόμος ψηφιστεί στη Βουλή πριν από την δημοσίευση των αποτελεσμάτων της απογραφής 2021 (αυτό αναμένεται να γίνει τον Δεκέμβριο του 2022) η εβδομαδιαία εφημερίδα του Αγρινίου πρέπει να προσλάβει 3 δημοσιογράφους και 3 εργαζόμενους, σύνολο 6, επειδή ο πληθυσμός της Αιτωλοακαρνανίας το 2011 ήταν 211.000 (πάνω από το όριο των 200.000 που θέτει ο νόμος) ενώ το 2021 πέφτει στις 191.000.
Αλλά… 4 εργαζόμενοι στην εφημερίδα ή 6 δεν έχει διαφορά, επειδή ούτε τους 6 αντέχει, ούτε τους 4.
Πώς να τους αντέξει;
Για να υπάρχει έστω μία θέση πλήρους απασχόλησης δημοσιογράφου σε τοπική εφημερίδα, υπάρχει μία μαθηματική συνθήκη:
Η δουλειά του δημοσιογράφου που πρέπει να πληρωθεί το μισθό του, πρέπει ν’ αποδίδει στην εφημερίδα (δηλαδή στον εκδότη) περισσότερες από τρεις χιλιάδες (3.000) πωλήσεις στο περίπτερο ή στον συνδρομητή, με τιμή εφημερίδας ένα (1) ευρώ.
Γιατί αυτός είναι ο ορισμός της εφημερίδας: Η κυκλοφορία της στο αναγνωστικό κοινό.
Καταλαβαίνει λοιπόν ο καθένας, ότι αυτό είναι ανέφικτο. Και είναι ανέφικτο, όχι γιατί δεν έχουμε άξιους ή έντιμους δημοσιογράφους, όπως νομίζουν οι πολλοί, αλλά επειδή ελάχιστα πια περίπτερα πωλούν εφημερίδες. Σα να μην έφτανε αυτό, το (επιδοτούμενο από το κράτος) Ταχυδρομείο που ως τώρα έκανε διανομή της εφημερίδας στους συνδρομητές, παραδίδει την εφημερίδα 2 και 3 εβδομάδες ΜΕΤΑ την έκδοσή της…
Αλλά για την κυβέρνηση, αυτά είναι σα να μη συμβαίνουν. Είναι σα να γίνονται σε άλλη χώρα. Χειρότερο κι απ’ αυτό, είναι σα να γίνονται στα κεφάλια κάποιων ιδιότροπων…
Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση ικανοποίησε το πάγιο αίτημα των συνδικαλιστών που ζητούσαν δέσμευση του εκδότη να προσλαμβάνει δημοσιογράφους.
Τώρα όμως οι συνδικαλιστές θα βρεθούν με ικανοποιημένο το αίτημά τους, δεν υπολόγισαν όμως ότι ΔΕΝ θα υπάρχουν πια εφημερίδες για να τους προσλάβουν…
Οι τοπικές εφημερίδες δολοφονήθηκαν και οι συνδικαλισμένοι δημοσιογράφοι “έβαλαν το χεράκι τους” σ’ αυτή τη δολοφονία…
Διότι η κυβέρνηση φέρνει νόμο για τον Περιφερειακό Τύπο και απαιτεί από την εβδομαδιαία εφημερίδα (του Αγρινίου, ας πούμε) 2 δημοσιογράφους + δύο εργαζόμενους. Σύνολο 4. Ενδεχομένως και 6.
Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι (στα ελάχιστα πια περίπτερα της πόλης που η εφημερίδα του Αγρινίου μπορεί να διακινηθεί) οι πωλήσεις της πρέπει να φτάνουν τουλάχιστο τις… δώδεκα χιλιάδες (12.000)…
Είναι αυτό εφικτό;
Από ποια εφημερίδα θα ήταν εφικτό άραγε;
Ακόμα και οι The New York Times να έβγαιναν στο Αγρίνιο, δεν θα πωλούσαν περισσότερα από χίλια φύλλα…
Μόνο ένας τρελός θα έλεγε ότι είναι εφικτό.
Η κυβέρνηση όμως το λέει. Τα συνδικαλιστικά Σωματεία των δημοσιογράφων το λένε.
Αλλά δεν είναι.
Λοιπόν, πώς θα πληρώσει ο εκδότης τέσσερις εργαζόμενους που απαιτεί η κυβέρνηση;
Θα πάρει, λέει, κρατική διαφήμιση…
Α, μάλιστα.
Μόνο που ο νόμος ΔΕΝ λέει πουθενά πόση κρατική διαφήμιση θα πάρει ο εκδότης, ούτε με ποια κριτήρια θα διανεμηθεί στις εφημερίδες, ούτε ποιος θα του τη δώσει, ούτε πότε θα την πάρει, ούτε πόσο θα την πληρωθεί, ούτε πότε θα την πληρωθεί, ΑΝ την πληρωθεί.
Μπορείς τώρα να πεις πάλι ότι… είναι μύθος η δίωξη του έντυπου Τύπου;
Άντε όμως και – θα πει κάποιος – πρέπει να έχεις εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση.
Σε ποια κυβέρνηση;
Σε τούτη;
Στην επόμενη;
Ή στην προηγούμενη;
Και οι τρεις αυτές κυβερνήσεις έθαψαν και, φυσικά θα ξαναθάψουν ζωντανό τον έντυπο Τύπο. Γιατί τους πεδικλώνει. Γιατί ο δημοσιογράφος – εκδότης πρέπει να εκλείψει.
Γιατί ο δημοσιογράφος – εκδότης ΔΕΝ είναι επενδυτής.
Το κράτος θέλει επενδυτές.
Όχι μόνο η κυβέρνηση, αλλά και η αντιπολίτευση.
ΔΕΝ διαφέρουν καθόλου σε αυτό. Καθόλου. Ακόμα κι όταν χρησιμοποιούν διαφορετική ρητορική, στην πράξη κάνουν το ίδιο ακριβώς πράγμα.
Οι διαφημιστικές Εταιρείες “που έχουν το μαχαίρι”, επίσης θέλουν επενδυτές. Θέλουν 30 συνομιλιτές στην Περιφέρεια. Δε μπορούν να μιλάνε με 300.
Υπάρχει ένας σοβαρός αντίλογος στα παραπάνω και χρειάζεται απάντηση. Τον διατυπώνουν πολλοί. Λένε ότι, μπορεί στο Αγρίνιο να είναι έτσι τα πράγματα, είναι όμως επειδή η πόλη είναι καθυστερημένη. Απόδειξη ότι ΔΕΝ είναι έτσι στην Πάτρα, στη Λάρισα, στο Ηράκλειο, στα Χανιά. Πόλεις με τεράστιες εφημερίδες. Με πολλούς δημοσιογράφους και πολλούς εργαζόμενους, όχι μόνο 4 ή 6 ή 9…
Δεκτό το ερώτημα, ελπίζω να γίνει δεκτή και η απάντηση, μιλώντας όμως μόνο για την Αιτωλοακαρνανία που ξέρω άριστα:
Αυτές οι πόλεις της Αθηναϊκής επαρχίας, καθώς και άλλες πόλεις της Περιφέρειας, ανέπτυξαν μεγάλες τοπικές εφημερίδες, όχι μόνο με 4 ή 6 ή 9 εργαζόμενους, αλλά με διπλάσιους και τριπλάσιους, επειδή τις προηγούμενες δεκαετίες αξιοποίησαν την – μέσω κρατικών υποχρεωτικών δημοσιεύσεων – στήριξη της πολιτείας στις ημερήσιες και τις εβδομαδιαίες εφημερίδες που εκδίδονταν στην έδρα του Νομού.
Προσοχή: Στην έδρα του Νομού. Βάσει Νόμου.
Που σημαίνει πρακτικά ότι στην Αιτωλοακαρνανία ΟΛΗ την κρατική στήριξη, το μεγαλύτερο μέρος της δηλαδή, την εισέπραττε μία πόλη δέκα χιλιάδων κατοίκων, το Μεσολόγγι, αλλά την στερήθηκε μια μεγάλη πόλη εκατό χιλιάδων κατοίκων, το Αγρίνιο.
Να μην το αναλύσω περισσότερο αυτό.
Πονάει.
Πονάει πολύ.
Αλλά είναι η ωμή πραγματικότητα.
Είναι η τραγωδία της Αιτωλοακαρνανίας, η άγνωστη τραγωδία του Αγρινίου.
Για την ιστορία μόνο να πούμε ότι η σταλινική διάταξη για την έδρα του νομού καταργήθηκε επί κυβερνήσεως Σημίτη.
Αλλά ήταν αργά.
Το κακό είχε γίνει.
Ο Αγρινιώτικος Τύπος είχε μείνει στον πάτο του πηγαδιού. Και, σα να μην έφτανε αυτό, η Αγρινιώτικη κοινωνία, ακόμα και η πολιτική έκφρασή της, η ίδια η Δημοτική Αρχή, έλεγαν ότι “δεν έχουμε δημοσιογράφους”.
Κανείς δεν έβλεπε τη σφαγή που γινόταν μπροστά στα μάτια όλων…
Φώναζε μάταια ο αείμνηστος Γρηγόρης Σταυρόπουλος από την “Παναιτωλική”, αλλά ήταν μόνος. Και απαξιωμένος.
Τώρα σφάζονται μαζί. Αγρίνιο και Μεσολόγγι αντάμα.
Ίσως συνειδητοποιήσουν επιτέλους και οι δύο πόλεις ότι ο βαθύς διχασμός τους εδώ και τόσες δεκαετίες καθηλώνει την Αιτωλοακαρνανία στον ζωντανό τάφο της.
Ίσως τώρα καταλάβουν ότι το Μεσολόγγι χρειάζεται την “εφημερίδα πόλης”, όσο και το Αγρίνιο.
Ίσως τώρα συνειδητοποιήσουμε όλοι πόσο κακό κάναμε στον τόπο μας. Εμείς. Όχι άλλοι. Εμείς. Με τα ίδια μας τα χεράκια. Με τα θολά μυαλά που κουβαλάμε…
Γιατί αυτό μπορεί να δημιουργήσει μια ιστορική ευκαιρία, τώρα που ο νόμος για τον Περιφερειακό Τύπο θα εξοντώσει τον θεσμό του εκδότη – δημοσιογράφου, τώρα που ήρθε ο καιρός να εγερθεί ο υγιής τοπικισμός: Να εκδοθεί μια “εφημερίδα πόλης” στο Μεσολόγγι για το Μεσολόγγι και μια “εφημερίδα πόλης” στο Αγρίνιο για το Αγρίνιο. Και οι δύο να πωλούνται στο τοπικό περίπτερο κατά εκατοντάδες, ώστε να ζουν και να μεγαλουργούν με τον οβολό του αναγνώστη. Χωρίς καμία υποστήριξη από το κράτος. Χωρίς καμία εξάρτηση από την εκάστοτε κυβέρνηση.
Δεν θα το εμποδίσει κανείς αυτό, δε μπορεί.
Είναι μια ιστορική ευκαιρία:
Ο πολίτης, εν προκειμένω ο δημότης, να σηκώσει κεφάλι απέναντι στην εκάστοτε εξουσία, της δεξιάς ή της αριστεράς, δεν έχει σημασία. Να το κάνει όμορφα, δημοκρατικά, επαναστατικά.. Με τιμή και αξιοπρέπεια.
Τα υπόλοιπα που λέμε για τους ηρωικούς μας προγόνους είναι φούμαρα… Λόγια του αέρα.