Πώς γράφεται η λέξη “Δήμος”;
Με κεφαλαίο (Δήμος) ή με μικρό (δήμος);
Εξ αυτού δε… πώς γράφεται η λέξη “Δημοκρατία”; Με κεφαλαίο (Δημοκρατία) ή με μικρό (δημοκρατία);
Σημαίνει κάτι το ένα ή το άλλο ή… δεν έχει σημασία τι σημαίνει, αν σημαίνει;
Σημαίνει άραγε κάτι να γράφεις τη λέξη “Ελληνικός” με ε (ελληνικός) ή τη λέξη “Γερμανικός” με γ (γερμανικός) ή δεν σημαίνει;
ΑΝ έχει κάποια σημασία να ξέρουμε το σωστό, ΑΝ σηματοδοτεί κάτι το Δ ή το δ σε λέξεις όπως “Δήμος” και “Δημοκρατία” και το Ε ή το ε σε λέξεις όπως “Ελληνικός”, τότε… κάτι δεν πάει καλά μ’ εμάς!
Διότι:
Έχω διαβάσει και επεξεργαστεί μερικές χιλιάδες Δελτία Τύπου Υπουργείων, βουλευτών, της Περιφέρειας, των Δήμων, των Συλλογικών Φορέων και βάλε… κι επειδή βλέπω ότι εμπεδώθηκε μαζικά μια ορθογραφία σ’ αυτά, παντού, μπορώ να παρατηρήσω και να πω μετά λόγου γνώσεως ότι:
Όποια λέξη γράφαμε παλιά με κεφαλαίο (Ελληνικός, Γερμανικός, Υπηρεσία, Σύλλογος κλπ) σήμερα γράφεται απ’ όλους με μικρό: ελληνικός, γερμανικός, υπηρεσία, σύλλογος κλπ.
Σα να δόθηκε ένα σύνθημα και να πειθάρχησαν άπαντες, χωρίς κανένας ν’ αμφισβητήσει την ορθότητα ή μη της “εντολής”.
Αν αυτό αποτελούσε εξέλιξη ρε παιδί μου της ορθογραφίας, εξέλιξη που θα υπαγόρευαν οι γλωσσολόγοι, εντάξει, θα το κατάπινα, θα ταξινομούσα εαυτόν στους νευρωτικούς και θα τελείωνε.
Όμως… παρατηρώ ότι… την ώρα που καταργήθηκε το κεφαλαίο πρώτο γράμμα σ’ αυτές τις μείζονος σημασίας λέξεις, καθιερώθηκε σε άλλες, ήσσονος σημασίας. Θα βρεις, για παράδειγμα, τις λέξεις “ποταμός” ή “χωριό” με κεφαλαίο, “Ποταμός” και “Χωριό”. Και επίσης λέξεις όπως “Ιερός Ναός” ή “Εφημέριος” και, κατά περίπτωση, πολλές άλλες λέξεις, “ων ουκ έστιν αριθμός”, το βάρος των οποίων είναι μηδαμινό, με τον τονισμό τους όμως (που γίνεται με το κεφαλαίο αρχίγραμμα) αποχτούν ένα βάρος που δεν έχουν, σε… βάρος άλλων λέξεων που έχουν!
Σημειολογία θα πεις, εντάξει, αλλά μας την δίδαξε ο Ουμπέρτο Έκο, μην το ξεχνάμε! Είναι σημειολογία αποκαλυπτική μιας υπόγειας (μιας υποδόριας, θα έλεγα, και ύπουλης) διεργασίας που έχει ή δεν έχει σκοπό, δε μ’ ενδιαφέρει, γιατί απεχθάνομαι τις θεωρίες συνωμοσίας, όμως – πέραν πάσης αμφιβολίας – υπονομεύει την βασική εννοιολογία με την οποία σκέπτεται και αισθάνεται (άρα εκφράζεται και δρα) ο νουνεχής άνθρωπος.
Αισθάνεσαι με ακρίβεια χιλιοστού ότι ο γλωσσικός (δηλαδή ο εκφραστικός) κόσμος γύρισε ανάποδα. Στην πραγματικότητα ο καθένας που μιλά γύρω μας, εννοεί άλλα απ’ αυτά που λέει. Δεν το έχετε διαπιστώσει; Βεβαίως. Αναρωτηθήκατε όμως γιατί; Όχι.
Αυτό με την σειρά του σημαίνει κάτι πολύ βαθύτερο, κάτι που θα έπρεπε να μας τρομάζει, διότι, αν μη τι άλλο, αποτυπώνει στην γραπτή γλώσσα την πολιτική λογική απαξίωσης των σημαντικών εννοιών, την ίδια στιγμή που προωθείται και γίνεται κυρίαρχος ο υπερτονισμός των ασημάντων.
Στην “Αναγγελία” κάνουμε καθημερινό αγώνα να ΜΗΝ περνάνε τέτοιες – αδιόρατες στους πολλούς – απειλές εναντίον της λογικής και της αίσθησης των πραγμάτων, η προσπάθεια όμως αυτή φαντάζει μερικές φορές μάταιη.
Αν ομολογήσω εδώ μία κόπωση, πειράζει;