Από τις Εκδόσεις Λεξίτυπον
Ο Δημήτρης Πιστικός είναι από τους λίγους λειτουργούς της γραφής που δίνουν το στίγμα της εντοπιότητάς τους: «Γεννήθηκε στο Παναιτώλιο της Αιτωλίας το 1948» γράφει στο βιογραφικό του. Αυτοπροσδιορίζεται άμεσα ως Αιτωλός, όχι ως Αιτωλοακαρνάνας. Και το κάνει συνειδητά. Ανήκει σ’ ένα μικρό αριθμό ντόπιων που έχουν συναίσθηση της ιστορικότητας αυτού του τόπου και αναζητούν τις ρίζες ενός κόσμου με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και γνωρίσματα. Σε μια άλλη ανάγνωση, χρήσιμη για την Τοπική Αυτοδιοίκηση αυτή τη φορά, η επιμονή αυτών των ανθρώπων για την εντοπιότητα, μεταξύ των οποίων και ο υπογράφων, είναι ίσως ένα από τα πολυτιμότερα στοιχεία που η περιοχή ανατολικά του Αχελώου ποταμού διαθέτει προς αξιοποίηση. Τα «Αιτωλικά προϊόντα» για παράδειγμα, εάν πάρουν το όνομά τους, θα γίνουν αναγνωρίσιμα, όπως τα Κρητικά. Εν προκειμένω, η λογοτεχνία πρωτοπορεί σε ένα ζήτημα που έχει αμέτρητες άλλες διαστάσεις…
Εν πάση περιπτώσει, ο ποιητής Δημήτρης Πιστικός, έργα του οποίου έχουν μεταφραστεί στα Ιταλικά, Γαλλικά, Αγγλικά, Ισπανικά, Πολωνικά, Σερβικά και Αλβανικά, μας δίνει το 2015 το «ανθρωπαράν». «Ένα μυθιστόρημα σαν μαγικό παραμύθι».
Είναι μια αφαιρετική ιστορία βγαλμένη από τον ποιητικό κώδικα, ένα κείμενο που στην δική μου ορολογία εμφανίζεται με τον χαρακτηρισμό «παραμυθιστόρημα». Εδώ έχουμε ένα «ποιητικό παραμυθιστόρημα». Και είναι ένα μακροβούτι του αναγνώστη στην αθωότητα. Θα έλεγα ότι πρόκειται για ένα υπερβατικό σχόλιο πάνω στην γήινη πραγματικότητα. Το βιβλίο αυτό έρχεται από τον ίδιο μακρινό πλανήτη που ήρθαν κατά το παρελθόν ο Μικρός Πρίγκιπας του Εξιπερί, ο Αλχημιστής του Κοέλιο, ο Σιντάρτα του Έσσε. Έντονα είναι στις σελίδες του τα υφολογικά χαρακτηριστκά του δοκιμίου στο οποίο έχει διαπρέψει ο συγγραφέας, απαραίτητα στο «μαγικό παραμύθι» του, από τη στιγμή που αποφάσισε να δώσει λεκτική μορφή στην στέρεη ηθική των σχέσεων και να την θεμελιώσει πάνω σε ατσάλινα σχήματα λόγου. Το όλον αποτελεί υπέρβαση της τεχνοκρατούμενης αντίληψης για τη ζωή, αφού αναβιώνει την διαχρονική φυσικότητα. Είναι σίγουρα μια υπέρβαση της τρίτης διάστασης και ψηλάφισμα των άγνωστων αλλά αισθητών υπερδιαστάσεων. Είναι μια αναζήτηση των αρχετυπικών αξιών που χρειάζεται ο άνθρωπος. Μιλάει για εξωπραγματικούς ήρωες που όμως σπουδάζουν την πραγματικότητα. Είναι σπόροι πολλών παραμυθιών ριγμένοι σε απέραντους αγρούς για να φυτρώσουν κατά βούληση, ένα παραμυθικό κάδρο για να κεντηθούν πάνω του οι στίχοι των ιδανικών ποιημάτων. Ο Φλαμίγκο, ο ήρωας, θα μπορούσε να είναι ο ποιητής που σ’ αυτή τη ζωή διατηρεί τη μνήμη της προηγούμενης και νικάει την υλική ζωή με την άυλη.
Το νέο βιβλίο του Δημήτρη Πιστικού, το «ανθρωπαράν», δεν το χορταίνεις με μία ανάγνωση, για τη μεγιστοποίηση της ευχαρίστησης χρειάζεται απαραιτήτως η δεύτερη.
Αναγγελία 619 / 11.9.2015