Η ανεργία είναι ένας σύγχρονος αστικός μύθος. Ναι, μην απορείτε. Η ανεργία είναι ένας μύθος. Διότι:
Τι είδους ανεργία είναι αυτή που περίλυποι άπαντες λέμε ότι υπάρχει, την ίδια ώρα όμως οι επιχειρήσεις και οι αγροτικές εκμεταλλεύσεις σε όλη την Ελλάδα ψάχνουν εργαζόμενους και δε βρίσκουν;
Κολλάει; Δεν κολλάει…
Τι είδους ανεργία είναι αυτή που οι κτηματίες ψάχνουν εργάτες, αλλά δε βρίσκουν για να μαζέψουν ελιές ή ροδάκινα ή καρπούζια;
Τι είδους ανεργία μαστίζει την Ελλάδα, όταν βλέπεις μπροστά σου ακαλλιέργητες εκτάσεις, εγκαταλειμμένους ελαιώνες και παρατημένα περιβόλια;
Όχι, δεν υπάρχει ανεργία.
Το θέμα έχει πολλές υποδιαιρέσεις, όσο και προεκτάσεις, αλλά δε χρειάζεται να κάνω πραγματεία εδώ για να τεκμηριώσω τον ισχυρισμό αυτό. Θα σταθώ στο γεγονός που γνωρίζουν όλοι: Από τη μια, ένα εκατομμύριο νέοι ζητούν εργασία και δε βρίσκουν. Από την άλλη υπάρχουν ένα εκατομμύριο θέσεις εργασίας σε επιχειρήσεις και αγροτικές καλλιέργειες, οι οποίες…μένουν κενές!
Τι συμβαίνει λοιπόν;
Συμβαίνει το απλό: Αυτοί που θέλουν εργασία, ψάχνουν έναν εργοδότη που δεν υπάρχει. Και οι εργοδότες που προσφέρουν εργασία, θέλουν έναν εργαζόμενο που δεν υπάρχει.
Οι δύο αυτές πραγματικότητες συγκρούονται και, αντί να συνεργαστούν, αντιμάχονται η μία την άλλη. Το αποτέλεσμα του αόρατου πολέμου τους είναι φρικτό: Από τη μια, υποφέρουν ένα εκατομμύριο άνθρωποι επί τέσσερα, ίσον το ένα τρίτο του πληθυσμού της χώρας. Κι από την άλλη, χρεοκοπούν οι επιχειρήσεις, αλλά και τ’ Ασφαλιστικά Ταμεία που χορηγούν τις συντάξεις των απόμαχων και καλύπτουν τις δαπάνες περίθαλψης των πολιτών.
Ίσον, ένας εφιάλτης.
Τα επιδόματα που δίνει η Πολιτεία αντιστοιχούν σε ασπιρίνη που χορηγείται για τον καρκίνο.
Η παθογένεια αυτή θα μπορούσε να θεραπευτεί σε ορίζοντα πενταετίας, ΑΝ αλλάζαμε την γενεσιουργό συνθήκη. Η οποία γενεσιουργός συνθήκη ΔΕΝ χρειάζεται κονδύλια που δεν υπάρχουν. Χρειάζεται μόνο αλλαγή του συλλογικού τρόπου σκέψης. Κάτι που δεν κοστίζει σε χρήμα, δεν θα επιβαρύνει καθόλου το Δημόσιο Ταμείο, ούτε δεκάρα τσακιστή!
Ναι, μπορούμε να θεραπεύσουμε τις χαίνουσες πληγές της χώρας, να κατακτήσουμε την ποιότητα της εθνικής ζωής που ονειρευόμαστε… με ένα απλό κλικ στο μυαλό!
Χρειαζόμαστε μια πολιτιστική επανάσταση που θα έχει ένα κεντρικό σύνθημα: “Σπουδάζω όσο μπορώ, δουλεύω σε ό,τι βρω”.
Αυτό το κλικ θα έφτανε για να ευημερήσει η Ελλάδα! Διότι το ένα εκατομμύριο νέων που ψάχνουν τώρα για δουλειά και δε βρίσκουν, θα κάλυπτε αμέσως το ένα εκατομμύριο θέσεις εργασίας που προσφέρουν επί ματαίω οι εργοδότες. Μέσα σε μία μόνο χρονιά θα μηδενιζόταν η ανεργία, κυρίως όμως θα “έπαιρνε μπροστά” η οικονομία, θα γέμιζαν τ’ Ασφαλιστικά Ταμεία, που σημαίνει ότι δεν θα κινδύνευαν οι συντάξεις, χώρια ότι θα υγίαινε το άρρωστο Σύστημα Υγείας!
Αλλά θα μου πεις: Είναι δίκαιο για τον νέο άνθρωπο να έχει σπουδάσει φιλολογία, ας πούμε, και να μαζεύει βερίκοκα στο χωράφι για το μεροκάματο;
Θ’ αντιπαρέλθω τις πολλές απαντήσεις που μπορούν να δοθούν σ’ αυτό το ερώτημα για να εστιάσω στο ουσιώδες: Η θεωρία της εργασίας είναι στην πραγματικότητα φιλοσοφική Σχολή Σκέψης. Την οποία πάντως – από το σχολείο ακόμα – διδαχτήκαμε όλοι λάθος. Ας μην επεκταθώ τώρα πώς και γιατί… Δεν θέλω να μακρηγορήσω. Ούτε θα επικαλεστώ ρήσεις και αντιρρήσεις σοφών επί του θέματος.
Αλλά για να έχω δικαίωμα να ισχυρίζομαι αυτά, ότι δηλαδή “η ανεργία είναι μύθος”, θα επικαλεστώ μόνο την διόρθωση που – ως στάση ζωής – έκαμα ο ίδιος στην φιλοσοφία που – από το σχολείο και την οικογένεια – μας δίδαξαν:
Εξομολογούμενος δημόσια, με κίνδυνο να παρεξηγηθώ, λέω ότι: Δουλεύω αδιάκοπα επί μισό αιώνα. Δεν έμεινα ποτέ άνεργος. Έκαμα όποια δουλειά βρήκα μπροστά μου. Άφησα την πένα και πήρα το τσαπί. Άφησα το τσαπί και πήρα την πένα. Τίμησα με την ευθύνη και την συνέπειά μου όλες τις δουλειές που έκαμα, κι ας μην ήταν εκείνη που θα μου άξιζε! Μετά δίδαξα στα παιδιά μου αυτό που ήταν για μένα ο πυρήνας: “Να σπουδάστε. Να μορφωθείτε. Αλλά να πάτε να δουλέψετε ακόμα και σκουπιδιάρηδες, αν χρειαστεί. Καμία δουλειά δεν είναι ντροπή. Κι αν επιλέξτε να γίνετε σκουπιδιάρηδες, ένα σας λέω: Εσείς να είστε οι καλύτεροι σκουπιδιάρηδες”.
Επιμένω λοιπόν: Όχι, δεν υπάρχει ανεργία. Ψωροεγωισμός υπάρχει. Ψωροεγωισμός που δεν είναι “δικαίωμα στην άποψη”, όχι!
Απειλεί “να τινάξει στον αέρα” την Ελλάδα σύντροφε…