Δύο ωραίες κυρίες λύνουν τα προβλήματά τους με βιτριόλι, αντί για το σύνηθες ξεμάλλιασμα, και το facebook παραληρεί. Λες και βρήκε το ιερό σύμβολο της δικής του καθημερινότητας.
Οι μεν κυρίες του fb ασχολούνται με το βιτριόλι σα να ήθελαν να το ρίξουν οι ίδιες (εκφράζοντας βέβαια τον αποτροπιασμό τους, με τον ίδιο τρόπο που καταδικάζει ο ΣΥΡΙΖΑ τις μολότοφ) οι δε κύριοι του fb ασχολούνται με τις ωραίες κυρίες που έπρεπε να βρουν άλλο τρόπο επίλυσης των διαφορών τους ρε παιδί μου, τι πράματα είν’ αυτά… πάει, χάλασ’ ο κόσμος!
Το βιτριόλι που έριξε μια ωραία κυρία σε μιαν άλλη ωραία κυρία, κατέκλυσε το internet. Συζητιέται πιο πολύ κι από τις απειλές του Ερντογάν. Πιο πολύ κι από το πρόβλημα του τουρισμού λόγω του κορωνοϊού.
Όπως και να το κάνουμε, είναι πρώτη είδηση. Άρα σεβαστή.
Αλλά το βιτριόλι έχει πολλές μορφές. Κάθε μέρα, πριν βγει τσάρκα στα δίκτυα, στέκεται στον καθρέφτη του, φοράει άλλη περούκα και βγαίνει σεργιάνι, παίρνει άλλη μορφή, μεταμφιέζεται.
Όποια μορφή όμως και να έχει το βιτριόλι στα μούτρα του ή της αντιζήλου, κάνει την ίδια δουλειά.
Το ίδιο ισχύει και για τα μούτρα του πολιτικού αντιπάλου.
Είναι τόσο οικείο το βιτριόλι στα μούτρα μας που, πλέον, το αναγνωρίζουμε σε κάθε λέξη, ακόμα κι αν μας τη λέει “το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου”. Κάποιες φορές μάλιστα εκλαμβάνουμε ως βιτριόλι ακόμα και το αγίασμα.
Αν δεν είναι βιτριόλι τα λόγια που ανταλλάσσουν στη Βουλή οι πολιτικοί μας, τι είναι;
Αν δεν είναι βιτριόλι τα σχόλια που διαβάζουμε κάθε μέρα στα κοινωνικά δίκτυα, όπου οι πάντες ρίχνονται στους πάντες, τι είναι;
Πόσες και πόσες φορές δεν στάθηκες στον καθρέφτη και δεν είδες τα μούτρα σου πατσά από το βιτριόλι που σου πέταξαν;
Δεν υπάρχει αμφιβολία, θα συνεχίσουμε να λύνουμε τις πολιτικές και τις ερωτικές διαφορές μας με βιτριόλι. Το χούι δεν κόβεται. Το βιτριόλι είναι πια εθνικός τρόπος έκφρασης. Για να μην πω… επανάστασης.
Εδώ που τα λέμε, άρχισα τις μέρες αυτές να νοσταλγώ το παλιό καλό ξεμάλλιασμα. Όπως και να το κάνεις, είχε μια χάρη το ξεμάλλιασμα… Τώρα που το ξανασκέπτομαι, είχε αξεπέραστη χάρη.
Τολμώ να πω ότι το ξεμάλλιασμα ήταν μια… ποιητική ιερουργία. Μέσα στην αγριάδα του, είχε μια… τρυφερότητα ρε παιδάκι μου! Τι άλλο σήμαινε να διεκδικεί μια γυναίκα – με πάθος – το πρόσωπο που της ανήκει; Αν το έχανε, τι θα είχε; Σκυλάκι;
Μπορεί οι ποιητές να το σνόμπαραν διαχρονικά το ξεμάλλιασμα, υπό το φως όμως των νέων γεγονότων, μάλλον θα πρέπει ν’ αρχίσουν να το υμνούν. Άλλωστε, ποιος άντρας δεν κολακεύτηκε από ένα γερό ξεμάλλιασμα που έγινε κάποτε για χάρη του; Ναι, οι παλιές καλές εποχές μπορούν ακόμα να μας διδάξουν. Ακόμα και τον έρωτα. Ιδίως αυτόν…