Στα εκατό χρόνια από το 1821 η Ελλάδα διπλασιάστηκε. Παραλίγο να τα χάσει όλα όμως το 1922, όταν επιχείρησε να πολλαπλασιαστεί.
Σε εκατό χρόνια από το 1922, σήμερα, η Ελλάδα κινδυνεύει να συρρικνωθεί στο κρατίδιο που ήταν πριν από το 1913. Πολλά συνηγορούν σ’ αυτή την ανησυχία, προπάντων δε, οι αναμφισβήτητες αμφισβητήσεις των γειτόνων για τα εδάφη της. Τίθεται ευθέως το ερώτημα: Πώς θα είναι άραγε η Ελλάδα στα επόμενα εκατό χρόνια, το 2121;
Απ’ όσα μπορεί να ζυγίσει κανείς, οι πιθανότητες να μείνει ως έχει, είναι μηδαμινές. Οι εκδηλωμένες τάσεις, η ραγδαία αποομογενοποίηση του πληθυσμού, οι διατυπωμένες σε όλους τους τόνους ιδέες εκτός και εντός της χώρας, λένε ότι η Κρήτη μπορεί να είναι ανεξάρτητο κράτος, τα μισά νησιά του Αιγαίου και η Θράκη μπορεί ν’ ανήκουν στην Τουρκία, η Μακεδονία μπορεί να έχει πρωτεύουσα τη Θεσσαλονίκη και η Ήπειρος να έχει πρωτεύουσα τα Τίρανα. Μόνο για τα Ιόνια νησιά, δεν ακούστηκε ακόμα κάτι…
Πάρε τώρα ως δείγμα σκέψεων και προβληματισμών την άσβηστη διαμάχη μεταξύ Ολυμπιακού και ΠΑΟΚ, όχι μόνο σε επίπεδο διοίκησης των δύο ομάδων, αλλά σε επίπεδο αντιπαλότητας Βορρά – Νότου, κυρίως δε, σε επίπεδο (εκατομμυρίων) οπαδών (αυτό είναι το κρίσιμο) για να καταλάβεις ότι, στις επόμενες δεκαετίες, δεν απέχει πολύ να τσακώνεται η Ρούμελη με τη Μακεδονία, όπως τσακώνεται σήμερα η Ελλάδα με την Τουρκία.
Ποια έκπληξη θα αισθάνεται ποιος, αν αυτό συμβεί στη διάρκεια της επόμενης γενιάς;
Τερατολογίες θα πεις…
Εντάξει. Μπορεί να είναι!
Αλλά… για να δει ο επιστήμονας το μικρόβιο, κοιτάει με το μικροσκόπιο, το μελετά σε μεγέθυνση. Ενίοτε όμως αυτό το – αόρατο στο γυμνό μάτι – μικρόβιο, και ορατό μόνο με μικροσκόπιο που το μεγεθύνει, κάνει κάτι φοβερά πράματα σαν αυτά που έκαμε (και κάνει) ο – αόρατος στο γυμνό μάτι – κορωνοϊός.
Θ’ ανασύρω από το αρχείο μία (ασήμαντη θα πεις) είδηση από “τα ψιλά” που όμως δεν είναι καθόλου αθώα:
Ο Ναυπακτιακός έπαιζε με τον Μακεδονικό στις 3 Μαρτίου 2019. Σε όλη την διάρκεια του αγώνα οι φίλαθλοι του Μακεδονικού αποκαλούσαν τους παίκτες του Ναυπακτιακού “Αλβανούς”, με αποκορύφωμα την στιγμή της αλλαγής του ποδοσφαιριστή Άκη Κωστή.
Το ίδιο είχαν κάνει και οι φίλαθλοι του ΠΑΟΚ, όταν είχαν παίξει στο Αγρίνιο με τον Παναιτωλικό.
Λοιπόν, όταν οι Ρουμελιώτες δεν είπαν ποτέ τους Μακεδόνες “Βουλγάρους” (όπως το έκαμαν οι ψευτόμαγκες οι Πειραιώτες, αλλά οι Μακεδόνες λένε τώρα τους Ρουμελιώτες Αλβανούς, σημαίνει ότι.. δεν είναι αθώο! Υπάρχει σ’ αυτό το πράμα κάποια καθοδήγηση του όχλου προς ορισμένη πολιτική κατεύθυνση: Το Αγρίνιο και η Ναύπακτος ανήκουν στην Αλβανία. Να “τι θέλει να πει ο ποιητής”…
Έτσι άλλωστε ξεκινούν όλα. Έτσι ξεκίνησε το “Μακεδονικό”. Όταν ο Παύλος Μελάς πήγε στην Τουρκοκρατούμενη Μακεδονία το 1904, απεσταλμένος της Ελληνικής κυβέρνησης, δεν πήγε να πολεμήσει κατά των Τούρκων που την κατείχαν, αλλά κατά των Σλάβων που (θα) την διεκδικούσαν. Το ίδιο και όλοι οι άλλοι οι γνωστοί και οι άγνωστοι Μακεδονομάχοι. Αυτή η “λεπτομέρεια” της Ιστορίας διαφεύγει όλων…
Με άλλα λόγια, είναι όλα έτοιμα για να γίνει αυτό που έγραψα παραπάνω, ότι θα έρθει μια μέρα που η Ρούμελη θα τσακώνεται με τη Μακεδονία, όπως σήμερα τσακώνεται η Τουρκία με την Ελλάδα.
Για το ποια “χώρα” θα εισβάλλει τότε στην άλλη, το αφήνω στην κρίση σας. Θα εστιάσω στο σημείο που έχει εδραιωθεί και, ως αυτονόητο πια, δεν συζητείται από κανέναν: Η Θεσσαλονίκη είναι συμπρωτεύουσα της Αθήνας. Σωστά;
Σωστά.
Γιατί;
Συμβαίνει μήπως κάτι τέτοιο σε άλλη χώρα; Σε ποια; Έχει άλλη χώρα στον κόσμο συμπρωτεύουσα;
Όχι. Δεν έχει.
Εμείς όμως… γιατί έχουμε συμπρωτεύουσα, έχουμε και Υπουργείο Μακεδονίας – Θράκης; Γιατί λεγόταν Υπουργείο Βορείου Ελλάδος παλιότερα; Αν δεν είναι για ικανοποίηση (μην πω κολακεία, για να μην πω… συντήρηση) κάποιας συλλογικής φαντασίωσης, ποιον σκοπό εξυπηρετεί τάχα ένα… γεωγραφικό υπουργείο; Μήπως θα έπρεπε να έχουμε και Υπουργείο Κρήτης; Γιατί να μην έχουμε ΚΑΙ Υπουργείο Κρήτης, αφού έχουμε Υπουργείο Μακεδονίας; Τι θα γινόταν άραγε στη Μακεδονία, αν η κυβέρνηση της Αθήνας αποφάσιζε (σωστά) να καταργήσει το Υφυπουργείο (όπως λέγεται πλέον) Μακεδονίας – Θράκης; Ή: Τι θα συνέβαινε, αν – στην περίπτωση του ΠΑΟΚ και της Ξάνθης – εφαρμοζόταν ο αθλητικός νόμος με τα τα ίδια μέτρα και σταθμά που είχε εφαρμοστεί στην περίπτωση του Πανιωνίου; Τι θα γινόταν δηλαδή αν ο ΠΑΟΚ έπεφτε κατηγορία, όπως έπρεπε – κατά το νόμο – να γίνει;
Απάντηση: Θα χυνόταν αίμα. Θα είχαμε ταραχές σαν αυτές που γνώρισε η Αμερική μετά τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ…
Είμαστε… εντάξει σήμερα ενώπιον του νόμου που παραβιάστηκε, νιώθουμε καλά όλοι εμείς που άλλαξε ο νόμος εν μιά νυκτί για να μην πέσει κατηγορία ο ΠΑΟΚ; Κοιμόμαστε ήσυχοι δηλαδή;
Δε στέκει!
Κι επειδή δε στέκει, ξέρουμε ότι είμαστε έτοιμοι να σφαχτούμε για το γκολ που μέτρησε ο πουλημένος διαιτητής, αν και ήταν οφσάιντ. Με τον ίδιο τρόπο θα σφαζόμασταν και για τις… ανθρωπιστικές ιδέες μας, όπως έγινε άλλωστε, όχι πολύ πίσω από σήμερα…
Αλλά… δεν θα πείραζε να σφάζουμε ο ένας τον άλλο με το κουζινομάχαιρο, ακόμα και για το ποιος πρέπει να βγει Δήμαρχος στην πόλη μας… δεν θα πείραζε, αν μας ένωναν έστω οι εθνικοί κίνδυνοι κι έπρεπε να ενωθούμε απέναντι στον κοινό εχθρό.
Ενωθήκαμε το 2004 που η Εθνική ποδοσφαιρική μας ομάδα έγινε πρωταθλήτρια Ευρώπης, θα ενωθούμε σε κάθε άλλον χαβαλέ, δεν θα ενωθούμε όμως ποτέ ξανά απέναντι στον εθνικό κίνδυνο. Κοινός εχθρός δεν είναι πια ο Τούρκος, ούτε ο Σλάβος, ούτε ο Αλβανός που ξεδιάντροπα, φασιστικά, εποφθαλμιά Ελληνικά εδάφη και στήνει καρτέρι για ν’ αρπάξει την ευκαιρία που θα του δώσει η Ιστορία… Όχι, δεν είναι αυτός.
Κοινός εχθρός των πολιτών αυτής της χώρας είναι πλέον ο αλλοπρόσαλλος, ο ανερμάτιστος συλλογικός εαυτός μας. Είμαστε ένας ανιστόρητος λαός, αμνήμων και αγνώμων, που ωστόσο έχει όλα τα δικαιώματα του κόσμου, μεταξύ των οποίων να ψηφίζει κυβερνήσεις και να σηκώνει εφήμερες παντιέρες, αλλά δεν είναι παρά ένα πρόβατο που κάθε τόσο γίνεται λεία του λύκου χωρίς να μαθαίνει ποτέ από τα παθήματά του.
Τέτοιος και τόσο άβουλος λαός που γίναμε, δεν έχουμε καμία προοπτική στην Ιστορία. Γι’ αυτό και οι νέοι μας (από ένστικτο) φεύγουν ή θέλουν να φύγουν, όπως φεύγουν τα ποντίκια από το καράβι που βυθίζεται.