Σήμερα, Παρασκευή, 29 Μαΐου 2020, έβαλα την τελευταία πινελιά μου στα “Πήλινα Χρόνια”.
Έχει τον όγκο του μυθιστορήματος, αλλά δεν είναι ούτε μυθιστόρημα, ούτε παραμύθι. Είναι ένα αφήγημα αληθινών – και μόνο αληθινών – γεγονότων που αναφέρονται στην περίοδο 1955 – 1972 στην προβιομηχανική Μυρτιά.
Μια αληθινή ιστορία, σ’ ένα τοπίο γεμάτο μαγεία, βγαλμένο απ’ τα παραμύθια. Με προβολές στο παρελθόν και το μέλλον, καταγράφω λιτά, χωρίς λογοτεχνισμούς, τον πολιτικό και τον κοινωνικό καμβά της εποχής που προηγήθηκε, αλλά και της εποχής που ακολούθησε.
Ανήκει στον χώρο της Νέας Λογοτεχνίας που αφήνει πίσω τις επινοήσεις και πιάνει την πραγματικότητα. Αν και αυτό υπήρχε σαν στοιχείο της Αμερικάνικης δημοσιογραφίας, όπου ρεπορτάζ ήταν το story, η ιστορία δηλαδή, άργησε να περάσει στο λογοτεχνικό στερέωμα. Πέρασε όμως. Και, νομίζω, αυτή είναι η Νέα Λογοτεχνία που διεκδικεί την σκυτάλη από την παλιά. Με άλλα λόγια, “λογοτεχνία” είναι ό,τι ορίζει κυριολεκτικά η ίδια η λέξη: Τέχνη του λόγου. Είναι η τέχνη να μεταφέρεις τα πραγματικά γεγονότα στον κόσμο των λέξεων, λειτουργία που ΔΕΝ περιλαμβάνει την επινόηση, αν δεν την απεχθάνεται κιόλας.
Τα “Πήλινα Χρόνια” είναι ένα έργο που ήθελα να ολοκληρώσω για να δώσω εμπράκτως τον ορισμό της θεωρίας μου για την “Συγγραφική Δημοσιογραφία”.
Δεν ξέρω πότε θα εκδοθεί, αν εκδοθεί. Δε με καίει όμως αυτό. Ούτως ή άλλως, η εποχή δεν προσφέρεται για βιβλία που γράφονται από άσημους συγγραφείς. Οι αναγνώστες διαβάζουν και κάνουν best seller βιβλία διασήμων κι ας γράφουν για κολοκύθια με τη ρίγανη.
Οι Εκδοτικοί Οίκοι – με τους οποίους έχω κόψει “διπλωματικές σχέσεις” προ πολλού – εδώ και δεκαετίες ακολούθησαν το ρεύμα. Γι’ αυτό και δεν “τα βρήκα” ποτέ μαζί τους.
Τελειώνοντας σήμερα το κείμενο, για μένα είναι σα να το τύπωσα κιόλας. Έχω μια εντύπωση – μπορεί να είναι και φαντασίωση – ότι θα έρθει μια άλλη εποχή. Για την πιθανότητα να συμβεί, εναποθέτω αυτό το έργο στο συρτάρι. Για τότε…
Μ’ αρέσει ωστόσο να το λέω… Αυτό κάνω εδώ… Γιατί έτσι μοιράζομαι μαζί σας την ύπαρξή του.
Κι είναι ωραία…