Διαβάζω και ξαναδιαβάζω την ανακοίνωση που έγραψαν οι δάσκαλοι σχετικά με την απεργιακή κινητοποίησή τους την Τρίτη, 9 Μαΐου 2020.
Το πρώτο αίσθημα που σηκώθηκε μέσα μου, ήταν εκείνο του θυμού, αν όχι της οργής. Μετά ο θυμός μετατράπηκε σε απογοήτευση. Στο τέλος, η απογοήτευση μετατράπηκε σε θλίψη.
Πώς είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι – που γράφουν και δημοσιεύουν αυτό το αχρείο κείμενο – να μπαίνουν στην αίθουσα του Δημοσίου Ελληνικού Σχολείου και να μαθαίνουν τα παιδιά μας γράμματα;
Ποιος αφελής πατέρας μπορεί να εμπιστευτεί σ’ αυτούς τους δασκάλους την διαπαιδαγώγηση των παιδιών του;
Τέτοια – κι άλλα δηλαδή – έλεγα και ξανάλεγα στον εαυτό μου.
Δεν έχει κανένα νόημα να παραθέσω το εκνευριστικό κείμενο, ούτε ν’ αντικρούσω τις θέσεις ή το πνεύμα που εκφράζουν οι δάσκαλοι σ’ αυτό. Δεν θα νομιμοποιήσω τη μπούρδα τους μ’ έναν δημοκρατικό διάλογο στον οποίο, ως πολίτης πρέπει τάχα να συμμετέχω. Δεν θα το κάνω. Δεν τους αξίζει να το κάνω. Ακόμα και για κάποιες θέσεις τους με τις οποίες συμφωνώ, αντιλαμβάνομαι, ότι δεν έχουμε το ίδιο κίνητρο. Σε επίπεδο κινήτρων, το κείμενο αυτό θα έπρεπε να πεταχτεί στα σκουπίδια και οι συντάκτες του να κάνουν άλλη δουλειά, οποιαδήποτε άλλη, πλην του δασκάλου.
Έχω δει άλλωστε πολλά τέτοια κείμενα, κάποια εκ των οποίων ήταν χειρότερα κι από τούτο.
Θέλω να εστιάσω μόνο σε μία σκέψη από τις πολλές:
Η νεολαία που όλοι παραδεχόμαστε ότι πάσχει από λεξιπενία, λέμε κιόλας ότι μηρυκάζει (άλλοι το λένε “πιθηκίζει”, εγώ λέω ότι δεν έμαθε να σκέπτεται, ούτε να διαλέγεται) η νεολαία που καταθλίβεται, βγήκε από το Σχολείο που δίδαξαν αυτοί οι ανελλήνιστοι δάσκαλοι.
Ταύτα και μένω. Δε θέλω να επεκταθώ. Λυπούμαι επίσης διότι, στον κλάδο, ανάμεσα σ’ αυτούς τους μονολιθικούς τύπους που δεν θα καθόμουν να πιω ούτε καφέ μαζί τους, υπάρχουν άξιοι άνθρωποι, η εξαίρετη όμως δουλειά των οποίων πνίγεται μέσα στο χυλό.
Δεν είναι θέμα εκπαιδευτικών προγραμμάτων αυτό που θίγω. Την ευθύνη της Πολιτείας για το Εκπαιδευτικό σύστημα να τη συζητήσουμε άλλη φορά. Εδώ μιλώ για τη νοοτροπία εκείνων που καλούνται να εφαρμόσουν τα όποια εκπαιδευτικά προγράμματα ως λειτουργοί…
Ξέρω, πως αν έστελνα το παιδί μου ή το εγγόνι μου στο Δημοτικό Σχολείο και ανελάμβανε την τάξη του ένας απ’ αυτούς τους δασκάλους που έγραψαν ή συνυπέγραψαν αυτό το κείμενο, θα ήμουν αφόρητα δυστυχής, θ’ άλλαζα ακόμα και γειτονιά, θ’ άλλαζα ακόμα και την πόλη κατοικίας, προκειμένου να πάει το παιδί μου σε άλλο Σχολείο, με άλλο δάσκαλο…
Η Πολιτεία ευθύνεται για πολλά, μα πιο πολύ απ’ όλα δεν ευθύνεται για όσα της καταμαρτυρούν, ευθύνεται που διατηρεί στον πιο ευαίσθητο επαγγελματικό κλάδο άτομα αυτού του αριστερομεσσιανικού χαμαιτυπείου.