“Η τρέλα δεν πάει στα βουνά”

Ένας κοινοτάρχης σε χωριό του Βάλτου έκατσε στο καφενείο ένα καλοκαιρινό Σαββατόβραδο για να πιει τον απογευματινό του καφέ.

Ο καφές όμως του “βγήκε ξινός” γιατί του ρίχτηκαν οι χωριανοί, φώναζαν ότι κάποιοι “τρυπούσαν” το δίκτυο κι έβγαζαν παράνομες παροχές νερού για να ποτίζουν τον κήπο τους με το λάστιχο, χωρίς το νερό που καταναλώνουν να καταγράφεται στο ρολόι. “Έρχονται μέρες που οι βρύσες δεν έχουν νερό ούτε να πιούμε”, του φώναζαν.

Χειρότερος απ’ όλους ήταν ο Μήτσος που απειλούσε τον Κοινοτάρχη με μαχαίρια και κουμπούρια.

“Καλά ορέ παιδιά”, είπε ήσυχα ο Κοινοτάρχης. “Αφήστε με τώρα να πιω τον καφέ μου και τη Δευτέρα το πρωί θα κάνω τον έλεγχο που λέτε”.

Πράγματι, τον άφησαν να πιει τον καφέ του. Ακόμα κι ο Μήτσος λάρωσε.

Και, πράγματι, τη Δευτέρα το πρωί, όταν ο Κοινοτάρχης πήγε στο Κοινοτικό Γραφείο, πρώτη δουλειά του ήταν να καλέσει τον υδραυλικό που ήταν επιτετραμμένος για το δίκτυο της ύδρευσης.

“Θέλω να πας και να κάνεις έλεγχο στον Μήτσο”, του είπε.

“Όχι σε όλους;”, ρώτησε αυτός.

“Όχι σε όλους. Θα πας να κάνεις έλεγχο στη βρύση του Μήτσου”.

Πάει ο υδραυλικός, βρίσκει το Μήτσο να ποτίζει τον κήπο του με το λάστιχο.

Είχε κάνει ο ίδιος αυτό που έλεγε ότι κάνουν οι άλλοι.

Γυρίζει και λέει στον Κοινοτάρχη “το και το”.

Κι αυτός, τι άλλο θά ’κανε, ρίχνει ένα γερό, πολύ γερό πρόστιμο στον Μήτσο, που ακόμα σήμερα “το φυσάει και δεν κρυώνει”.

Κάθε φορά που ακούω γύρω μου αγανακτισμένο πολίτη να φωνάζει (ή να γράφει στο facebook) για τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους, θυμάμαι τον Μήτσο που απειλούσε τον Κοινοτάρχη του Βάλτου με μαχαίρια και κουμπούρια.

Κάθε φορά που ακούω την φράση “οι δημοσιογράφοι τα παίρνουν”, καταλαβαίνω ότι δεν είναι μια απλή γενίκευση. Όχι. Άλλο συμβαίνει:

Αυτός που λέει ότι “οι δημοσιογράφοι τα παίρνουν”, είναι κάποιος που “τα πήρε” ο ίδιος. Κι επειδή “τα πήρε”, του φαίνεται αδιανόητο να υπάρχει γύρω του κάποιος που δεν “τα παίρνει”.

Αλλ’ αυτό είναι μόνο το μισό. Δεν του φτάνει. Αντιστοιχεί στην άμυνα. Έχει όλη την ευφυΐα να ξέρει το ποδοσφαιρικό δόγμα ότι “η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση”.

Επίθεση όμως γίνεται με συκοφαντία.

Συκοφαντεί λοιπόν τους άλλους ότι “τα παίρνουν”, επειδή αυτός είναι ο μόνος τρόπος – μέσα στον κουρνιαχτό που σηκώνει – να κρύψει την δική του ενοχή. Με άλλα λόγια, μεταθέτει το κέντρο βάρους της ενοχής μακριά από τον ίδιο.

Χρόνια και χρόνια δεν κατανοούσα το εξής απλό πράμα:

Πάσχιζα να γράφω απλά, να μιλώ λαϊκά, λιτά. Εκπαίδευα τον εαυτό μου φανατικά να φτάσει σ’ αυτό το επίπεδο. Μετά όμως… έφτασα σε αδιέξοδο. Πώς γίνεται, έλεγα, “να το κάνω λιανά”, να λέω με απλά, πολύ απλά λόγια, το πιο λογικό πράγμα του κόσμου, το πιο εξόφθαλμο, το πιο καθαρό, τόσο διαυγές, σα γάργαρο νεράκι που κυλάει από τη βρύση στο βουνό, αλλά… να μη γίνεται τίποτα, να μην καταλαβαίνει κανείς το τόσο απλό πράμα που λέω, αντίθετα, να μου ρίχνεται κιόλας, να μου επιτίθεται, να βάζει με το μυαλό του το ένα και το άλλο, να βγάζει από μέσα του ένα σωρό καχυποψίες, τις οποίες, για να τις απαντήσω, θα έπρεπε ν’ αραδιάσω τόμους επί τόμων με επιχειρήματα και πάλι άκρη δεν θά ’βγαζα…

Είχα φτάσει στο (λαθεμένο) συμπέρασμα ότι, ε, αυτός “τόσα καταλαβαίνει, τόσα λέει”… Ασπάστηκα έναν καιρό και τον στίχο του Μανόλη Αναγνωστάκη που έλεγε “δεν έφταιγε αυτός, τόσος ήταν”…

Όχι όμως… Όχι. Όχι. Όχι.

Τώρα ξέρω.

Καταλάβαινε και παρακαταλάβαινε…

Καμωνόταν όμως ότι δεν καταλάβαινε.

Χαζός δεν είναι κανένας απ’ αυτούς τους τύπους. Δεν είναι βέβαια και κάνας έξυπνος, αλλά πονηρός είναι. Γι’ αυτό και στο τέλος “την πατάει”. Σαν την “πονηρή αλεπού που πιάνεται από τα τέσσερα”…

Το θέμα που μένει τώρα είναι ότι, για να κρύψει το κάμωμα, ρίχνεται, κάνει επίθεση…

Μας ξεκουφαίνει.

Και, φυσικά, λέει ό,τι του κατέβει.

Αυτή είναι η τόσο απλή εξήγηση για την τόση παραλογία που συναντάμε σε κάθε μας βήμα.

Πριν τρελαθούμε από την τόση τρέλα που κυκλοφορεί, ας το ξεκαθαρίσουμε:

Είμαστε ένοχοι, μάγκες.

Για όλα όσα κατηγορούμε τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους, κατά περίσταση δε, τον γιατρό, τον δάσκαλο, τον γείτονα, τον μπακάλη της γειτονιάς, την πολεοδομία… για όλα αυτά τελοσπάντων, ξέρετε τώρα… είμαστε ένοχοι.

Ότι κρύβουμε την “αμαρτία” μας αποδίδοντάς της σε όλους τους άλλους, δε μας σώζει.

Η ωμή πραγματικότητα θα έρθει και θα μας συναντήσει αμείλικτη.

Ανάλογα δε με τη “λαδιά” που έκαμε ο καθένας, θα εισπράξει και τα επίχειρα…

Γράψε ένα σχόλιο...

Scroll to Top