Αρχές Απριλίου 2022. Ένα άρθρο του Ρωσικού Πρακτορείου Ειδήσεων RIA NOVOSTI αποκαλύπτει τις προθέσεις των Ρώσων στην Ουκρανία.
Δεν είναι ένα περιθωριακό άρθρο. Μόνο ο λογαριασμός στο Τουίτερ ακολουθείται από 2,6 εκ. αναγνώστες.
Επωδός όλων των επιχειρημάτων που επικαλείται το άρθρο είναι η αποναζιστικοποίηση της Ουκρανίας: “Σήμερα, το θέμα της αποναζιστικοποίησης είναι πλέον πρακτικό: είναι απαραίτητο και επιτακτικό, όταν ένα σημαντικό μέρος του λαού – πιθανότατα η πλειοψηφία – έχει αλωθεί και παρασυρθεί από τη ναζιστική πολιτική”.
Το άλλοθι των ΗΠΑ να εισβάλλουν στο Ιράκ (2003) ήταν τα χημικά όπλα, που αποδείχτηκε ότι δεν υπήρχαν.
Το άλλοθι της Ρωσίας να εισβάλλει στην Ουκρανία (2022) είναι ο ναζισμός της. Που θ’ αποδειχτεί ότι δεν υπάρχει. Όσο ναζιστική είναι η Ελλάδα που έχει κάμποσους χρυσαυγίτες, άλλο τόσο είναι ναζιστική η Ουκρανία που έχει τους δικούς της Μιχαλολιάκους και Κασιδιάρηδες.
Το άρθρο είναι κάτι παραπάνω από σαφές:
“Δεν θέλουμε εχθρούς της Ρωσίας και όργανα της Δύσης που να απεργάζονται την καταστροφή της Ρωσίας”, λέει ο συντάκτης αναφερόμενος στην Ουκρανία και τους Ουκρανούς.
¨”Η σημερινή αποναζιστικοποίηση που ξεκίνησε η Ρωσία, είναι ένα σύνολο μέτρων έναντι μιας μεγάλης ναζιστικοποιημένης πληθυσμιακής μάζας, η οποία, λόγω του μεγέθους της δεν μπορεί να υποβληθεί, από τεχνική άποψη, σε άμεση τιμωρία για τα εγκλήματα πολέμου που έχει διαπράξει”.
Κι αφού η πλειοψηφία του Ουκρανικού λαού μολύνθηκε από τον ναζισμό, “οι Ναζί που πήραν τα όπλα, πρέπει ν’ αφανιστούν στο πεδίο της μάχης”.
Διότι… “όλοι τους εμπλέκονται εξίσου σε φρικαλεότητες κατά του άμαχου πληθυσμού, είναι εξίσου ένοχοι για τη γενοκτονία του Ρωσικού λαού και για το ότι δεν συμμορφώνονται με τους νόμους και τους αποδεκτούς κανόνες του πολέμου. Οι εγκληματίες πολέμου και οι ενεργοί Ναζί πρέπει να τιμωρούνται παραδειγματικά και σε εκθετικό βαθμό”.
Και για να μην υπάρχει αμφιβολία τι εννοεί ο ποιητής, διατυπώνεται ξεκάθαρα η οδηγία:
“Πρέπει να γίνει πλήρης εκκαθάριση. Οποιεσδήποτε οργανώσεις έχουν συνδεθεί με την πρακτική του ναζισμού πρέπει να εκκαθαριστούν και να απαγορευτούν”.
Ποιοι θα εκκαθαριστούν όμως;
Ο συντάκτης είναι σαφής:
“Ένοχο είναι και ένα σημαντικό μέρος των μαζών, που είναι παθητικοί Ναζί, συνεργοί του ναζισμού: αυτοί στήριξαν τη ναζιστική κυβέρνηση και παραδόθηκαν σε αυτήν”.
Οπότε:
“Η δίκαιη τιμωρία αυτού του τμήματος του πληθυσμού είναι δυνατή μόνο μέσω των αναπόδραστων δυσκολιών ενός δίκαιου πολέμου εναντίον του ναζιστικού συστήματος”.
Και τώρα το καλό:
“Η περαιτέρω αποναζιστικοποίηση αυτής της μάζας του πληθυσμού συνίσταται στην επανεκπαίδευση, στην ολική αναμόρφωσή της”.
Αν δεν πιστεύετε στα μάτια σας, ξαναδιαβάστε την φράση. Έρχεται κατ’ ευθείαν από τα Γραφεία του Γκέμπελς. Σα να βγαίνει από το Γραφείο Πληροφοριών του πιο στυγνού δικτάτορα. Που εξηγεί με ακρίβεια πώς θα γίνει αυτή η επανεκπαίδευση:
“Η αναμόρφωση θα επιτευχθεί με ιδεολογική καταστολή και πλήρη απαγόρευση των ναζιστικών μορφών συμπεριφοράς μαζί με αυστηρότατη λογοκρισία. Όχι μόνο στην πολιτική σφαίρα, αλλά βεβαίως και στην σφαίρα του πολιτισμού και της εκπαίδευσης”.
Αυτό.
Εξαιρετικά αφιερωμένο σε όλους τους Ρωσόφιλους της Ελληνικής Επικράτειας.
Πάμε παρακάτω:
“Η αποναζιστικοποίηση μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο από τον νικητή, πράγμα που συνεπάγεται, πρώτον, τον απόλυτο έλεγχο της διαδικασίας αποναζιστικοποίησης και, δεύτερον, την εξουσία του νικητή να διασφαλίζει τέτοιο έλεγχο”.
Ο συντάκτης θα ορίσει τώρα το ζήτημα της κυριαρχίας:
“Μια αποναζιστικοποιημένη χώρα δεν μπορεί να είναι κυρίαρχη”. Άρα: “Η ανάγκη αποναζιστικοποίησης της Ουκρανίας εκ μέρους της Ρωσίας σημαίνει ότι, όπως η Κριμαία, η Ουκρανία στο σύνολό της ανήκει στη Ρωσία”.
Ο Ρώσος Γκέμπελς δεν αφήνει τίποτα στην τύχη του. Τα έχει σκεφτεί όλα:
“Η διάρκεια της αποναζιστικοποίησης δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να είναι μικρότερη από μια γενιά, η οποία πρέπει να γεννηθεί, να μεγαλώσει και να ωριμάσει υπό συνθήκες αποναζιστικοποίησης”.
Για το ποιος είναι ο υπαίτιος του Ουκρανικού ναζισμού, ο συντάκτης δεν έχει καμία αμφιβολία:
“Η Δύση συνολικά είναι ο σχεδιαστής, η πηγή και ο χορηγός του ουκρανικού ναζισμού”.
Κι αφού οι χώρες της Δύσης, ένα σώμα και μία ψυχή, απειλούν τη Ρωσία, η Δύση ΣΥΝΟΛΙΚΑ είναι ο μέγας ένοχος. Άρα, λέει ο συντάκτης…
“Το όνομα Ουκρανία προφανώς δεν μπορεί να διατηρηθεί ως τίτλος οποιασδήποτε πλήρως αποναζιστικοποιημένης κρατικής οντότητας σε μια περιοχή απελευθερωμένη από το ναζιστικό καθεστώς”.
Στο σημείο αυτό ο συντάκτης αισθάνεται την ανάγκη να ηθικοποιήσει την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και εξηγεί:
“Οι Ουκρανοί πρέπει να εξιλεωθούν από την ενοχή τους ενώπιον της Ρωσίας για το ότι τη μεταχειρίστηκαν ως εχθρό. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο αν αναθέσουν στη Ρωσία τις διαδικασίες ανοικοδόμησης, αναβίωσης και ανάπτυξης”.
Αυτόν ο εξαγνισμός που επιχειρείται από τη Ρωσία στην Ουκρανία, σημαίνει εξιλέωση των Ουκρανών από την βαριά ενοχή τους απέναντι στους Ρώσους. Μόνο που θυμίζει την φιλοσοφία της Ιεράς Εξέτασης που έκαιγε τις μάγισσες ζωντανές για να εξιλεωθούν.
Πάμε τώρα στο εθνικό ζήτημα:
“Η αποναζιστικοποίηση θα είναι αναπόφευκτα μια αποουκρανοποίηση”.
Καταλάβατε;
Σα να λέμε ότι εισβάλλουν οι Τούρκοι στην Ελλάδα με στόχο να αποελληνοποιήσουν τους Έλληνες, να τους μετατρέψουν σε Τούρκους. Διότι:
“Ο ουκρανισμός είναι μια τεχνητή αντιρωσική κατασκευή που δεν έχει το δικό της πολιτισμικό περιεχόμενο: είναι το υποδεέστερο παράρτημα ενός εξωεδαφικού, ξένου πολιτισμού”.
Λοιπόν…
“Η αποναζιστικοποίηση από μόνη της δεν θα είναι αρκετή. Για την εξόντωση όλων των προδοτών και δοσιλόγων χρειάζεται πλήρης κατεδάφιση των Ευρωπαϊκών σχεδίων της ναζιστικής Ουκρανίας, επομένως η αποναζιστικοποίηση της Ουκρανίας συνεπάγεται αναγκαστικά τον αποευρωπαϊσμό της”.
Οι ιστορικοί, ακόμα και ειδικοί στα γεωπολιτικά θέματα, δεν κατανοούσαν πλήρως τους λόγους για τους οποίους εισέβαλε η Ρωσία στην Ουκρανία. Ο συντάκτης του άρθρου όμως εξηγεί με λεπτομέρειες ότι:
“Η αποναζιστικοποίηση ως στόχος ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης στο πλαίσιο της ευρύτερης επιχείρησης νοείται μέσω της στρατιωτικής νίκης επί του καθεστώτος του Κιέβου, της απελευθέρωσης των εδαφών από ένοπλους υποστηρικτές των Ναζί, της εξόντωσής τους, της σύλληψης των εγκληματιών πολέμου”.
Πώς θα γίνει αυτό; Θα γίνει ως εξής:
“Πρέπει να ξεκινήσει με την τοπική αυτοδιοίκηση, την αστυνομία και τη στρατιωτική άμυνα που θα εκκαθαριστούν από τα ναζιστικά στοιχεία, με βάση τις διαδικασίες ίδρυσης ενός νέου δημοκρατικού κράτους, το οποίο θα επιβάλει Ρωσική νομοθεσία και θα διενεργήσει δίκες για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στην πρώην Ουκρανία”.
Ο συντάκτης του άρθρου αντιλαμβάνεται όμως ότι, καλά όλα αυτά, δεν μπορούν όμως να επιτευχθούν μόνο με τη βία:
“Όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι για την επίτευξη των στόχων της αποναζιστικοποίησης είναι απαραίτητη η στήριξη του πληθυσμού, η ένταξή του στο πλευρό της Ρωσίας μετά την απελευθέρωση από την τρομοκρατία, τη βία και την ιδεολογική πίεση του καθεστώτος του Κιέβου, μετά τη λύτρωση από την παραπληροφόρηση”.
Έχει κάνει δε όλους τους υπολογισμούς:
¨”Η Δυτική Ουκρανία είναι απίθανο να γίνει μέρος των φιλορωσικών εδαφών. Η διαχωριστική γραμμή με αυτήν θα χαραχτεί εμπειρικά. Θα παραμείνει εχθρική προς τη Ρωσία, αλλά θα είναι δια της βίας ουδέτερη και αποστρατιωτικοποιημένη με επίσημα απαγορευμένο ναζισμό. Όσοι μισούν τη Ρωσία θα πάνε εκεί”.
Αλλ’ αυτό είναι ο ορισμός της εθνοκάθαρσης.
Στρατηγικός στόχος είναι η εκρωσισμός των Ουκρανών. Όσοι όμως είναι ανεπίδεκτοι, θα ξεριζωθούν από τον τόπο που γεννήθηκαν και θα εκδιωχθούν προς μία επαρχία της Δυτικής Ουκρανίας.
Ο συντάκτης χαρακτηρίζει αυτή την επαρχία – φυλακή ως “κατώτερη Ουκρανία”, η οποία θα ζει “σε ουδέτερη κατάσταση”. Κι επειδή δεν είναι τόσο σύνηθες κάτι τέτοιο, έχει την λύση:
“Ίσως αυτό να απαιτήσει μόνιμη ρωσική στρατιωτική παρουσία στο έδαφός της. Θα υπάρξει ένα έδαφος δυνητικής ενσωμάτωσης στον ρωσικό πολιτισμό”.
Τι μας θυμίζει, τι μας θυμίζει, ε;
Στη θέση της ανώτερης φυλής που οραματιζόταν ο Χίτλερ για τους Γερμανούς, ο Πούτιν οραματίζεται τους Ρώσους και στην θέση της κατώτερης φυλής, τους Ουκρανούς. Για αρχή…
Ο στρατόκαυλος του Κρεμλίνου ξέρει ότι αυτά δεν γίνονται από τη μία μέρα στην άλλη. Γι’ αυτό…
“Η επιχείρηση αποναζιστικοποίησης της Ουκρανίας, η οποία ξεκίνησε με μια στρατιωτική φάση, θ’ ακολουθήσει την ίδια λογική σταδίων σε καιρό ειρήνης με μια στρατιωτική επιχείρηση. Σε καθένα από αυτά τα στάδια, θα είναι απαραίτητο να επιτευχθούν μη αναστρέψιμες αλλαγές”.
Παραλείπω εδώ τα πολλά μέτρα της “αποναζιστικοποίησης”, όπως αποκαλεί την υποδούλωση της Ουκρανίας ο συντάκτης. Σημειώνω ενδεικτικά:
- Ανάπτυξη του Ρωσικού χώρου πληροφοριών.
- Απόσυρση εκπαιδευτικού υλικού και απαγόρευση εκπαιδευτικών προγραμμάτων που περιέχουν ναζιστικές ιδεολογικές κατευθυντήριες γραμμές σε όλες τις βαθμίδες της παιδείας.
- Μαζικές έρευνες για την διαπίστωση της προσωπικής ευθύνης για εγκλήματα πολέμου, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, διάδοση της ναζιστικής ιδεολογίας και στήριξη του ναζιστικού καθεστώτος.
- Εξάλειψη και δημοσίευση ονομάτων συνεργών του ναζιστικού καθεστώτος και τιμωρία τους σε καταναγκαστικά έργα για την αποκατάσταση της κατεστραμμένης υποδομής (αυτό ισχύει για όσους δεν θα θανατωθούν ή φυλακιστούν).
Και για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία για τους μακροπρόθεσμους στόχους του Πούτιν, ο συντάκτης εξηγεί:
“Η Ρωσία δεν θα εξαλείψει μόνο τη ναζιστική Ουκρανία. Θα εξαλείψει τον δυτικό ολοκληρωτισμό, τα επιβεβλημένα προγράμματα υποβάθμισης και αποσύνθεσης του πολιτισμού, τους μηχανισμούς υποταγής στην υπερδύναμη της Δύσης και των Ηνωμένων Πολιτειών”.
Και:
“Για να κάνει πράξη το σχέδιο αποναζιστικοποίησης της Ουκρανίας, η ίδια η Ρωσία θα πρέπει επιτέλους να απαλλαγεί από τις φιλοευρωπαϊκές και φιλοδυτικές ψευδαισθήσεις, ν’ αντιληφθεί τον εαυτό της ως το τελευταίο υπόδειγμα προστασίας και διατήρησης εκείνων των αξιών της ιστορικής Ευρώπης (του Παλαιού Κόσμου) που αξίζουν να ονομάζονται αξίες. Αυτές η Δύση τις έχει εγκαταλείψει, χάνοντας τον αγώνα για την ίδια”.
Τι δεν καταλαβαίνεις;
Γιατί δεν καταλαβαίνεις ότι…
“Η Ρωσία έκανε ό,τι ήταν δυνατό για να σώσει τη Δύση στον 20ό αιώνα. Εφάρμοσε ένα σχέδιο για λογαριασμό της, μια εναλλακτική στον καπιταλισμό, που κέρδισε τα έθνη – κράτη: ήταν ένα σοσιαλιστικό, κόκκινο σχέδιο. Συνέτριψε τον γερμανικό ναζισμό, ένα τερατώδες προϊόν της κρίσης του δυτικού πολιτισμού”.
Κι αφού επιχειρηματολογεί για τι και πώς, καταλήγει:
“Η Ρωσία θα ακολουθήσει τον δικό της δρόμο, χωρίς να νοιάζεται για τη μοίρα της Δύσης: θα βασιστεί σε ένα άλλο μέρος της κληρονομιάς της, την ηγεσία στην παγκόσμια διαδικασία αποαποικιοποίησης”.
Για το εννοεί με τον όρο “αποαποικιοποίηση”, εξηγεί:
“Η αποναζιστικοποίηση της Ουκρανίας είναι ταυτοχρόνως η αποαποικιοποίησή της, την οποία πρέπει να κατανοήσει ο πληθυσμός της Ουκρανίας καθώς αρχίζει να απαλλάσσεται από τη μέθη, τον πειρασμό και την εξάρτηση της λεγόμενης Ευρωπαϊκής επιλογής”.
Εδώ τελειώνει το μανιφέστο του Ρωσικού Ναζισμού.
Η μπάλα τώρα σ’ εμάς:
Καταλαβαίνουμε άραγε ότι εδώ έχουμε ένα μανιφέστο ολοκληρωτισμού, χειρότερο από εκείνο του Χίτλερ, όπως αποτυπώθηκε στο βιβλίο του “ο αγών μου”;
Καταλαβαίνουμε άραγε ότι η Ουκρανία είναι μόνο η αρχή;
Αν το καταλαβαίνουμε… πώς γίνεται και υπάρχει φιλορωσικό κίνημα στην Ελλάδα;
Εντάξει, ως τώρα τα ρίχναμε όλα στους φονιάδες των λαών τους Αμερικάνους, στο ΝΑΤΟ και τη μισητή (!) Ευρώπη. Και πηγαίναμε ήσυχοι για ύπνο… Αλλά να ρητορεύουμε τώρα στην πλατεία και να λέμε ότι για την εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία ευθύνεται η Δύση, ε, πάει πολύ… θυμίζει τους Γερμανόφιλους πριν το 1940.
Για την ιστορία και μόνο, θ’ αναφέρω εδώ ένα περιστατικό για έναν τσιφλικά στην Τριχωνίδα, τον Στεριαλή, στρατιωτικό το επάγγελμα, που – πριν τη μάχη της Γουρίτσας – βγήκε στο δρόμο να υποδεχτεί την φάλαγγα των Γερμανών που εκστράτευαν για το Θέρμο. Μη ξέροντας εκείνοι ότι αυτός ο τρελός που κουνούσε τα χέρια του στο δρόμο, ήταν Γερμανόφιλος, τον εκτέλεσαν.