Για το αν είναι καλή ή κακή η δημοσιογραφία του καιρού μας, δεν θ’ ασχοληθώ. Και δεν θ’ ασχοληθώ γιατί, στην εποχή μας, έχει ο καθένας την δική του άποψη, από την οποία δεν φεύγει, ούτε “αν κατέβει ο Θεός”.
Η ανταλλαγή εμπειριών (ή απόψεων) δηλαδή ο διάλογος, άρα και η Δημοκρατία, έχουν πεθάνει.
Θα μείνω στα γεγονότα. Θα μείνω στο γεγονός ότι η δημοσιογραφία του καιρού μας θεωρείται τόσο αναξιόπιστη από το (δημοσκοπικό) 92% του λαού που, ό,τι και αν γράψει ο δημοσιογράφος, ό,τι και αν πει, δεν τον πιστεύει κανείς. Δεν το πιστεύει ο αναγνώστης ή ο ακροατής ή ο θεατής, γιατί αυτός ξέρει καλύτερα από τον (αργυρώνητο φυσικά) δημοσιογράφο.
Πιο κραυγαλέο παράδειγμα απ’ αυτό του κορωνοϊού δεν θα μπορούσα να παραθέσω: Είναι χαρακτηριστικό ότι, από τότε που ξέσπασε η πανδημία, μέχρι τις 30 Νοεμβρίου 2020, μόνο στην Ελλάδα είχαμε 2.406 νεκρούς και 105.271 κρούσματα. Παγκοσμίως είχαμε 1.476.645 νεκρούς και 63.703.224 κρούσματα. Και όμως… Η πλειοψηφία του λαού επιμένει: Μας λένε ψέματα οι δημοσιογράφοι. Ο κορωνοϊός δεν υπάρχει. Οι νεκροί δεν υπάρχουν. Μας κοροϊδεύουν οι κυβερνήσεις.
Ούτε στην ανάγκη για ανατροπή αυτής της μαζικής πεποίθησης θα μπω, άλλο μ’ ενδιαφέρει να τονίσω:
Παίρνω ως δεδομένο ότι η τηλεοπτική, η διαδικτυακή και η έντυπη δημοσιογραφία είναι στον πάτο. Σημαίνει ότι ζούμε ήδη στην εποχή που οι κυβερνήσεις λειτουργούν όπως γουστάρουν, αφού καμία δύναμη δεν εξουδετερώνεται από άλλη. Ο λαός θα μαθαίνει τώρα ό,τι θέλουν οι κυβερνήτες να μάθει. Ό,τι αυτοί δεν θέλουν να μάθει, δεν θα το μαθαίνει.
Με άλλα λόγια, δεν ΘΑ έρθει η δικτατορία, όπως αρέσκονταν κάποιοι να λένε, μηδέ εξαιρουμένου του υπογράφοντος. Η δικτατορία ήρθε ήδη. Και είναι εδώ. Έχει (ακόμα) Δημοκρατικό προσωπείο, αλλ’ αυτό δεν διαφέρει καθόλου από τη μάσκα που φοράμε για προστασία από τον κορωνοϊό.
Η παγκόσμια κοινωνία βιώνει στις δικές μας μέρες την μετακαπιταλιστική και την μετασοσιαλιστική εποχή της Ιστορίας, στην οποία τα πολιτεύματα, όπως τα περιέγραψε Ο Tζορτζ Μπέρναρντ Σο (1856 – 1950) στα “Κοινωνικά Συστήματα” κατέρρευσαν και στη θέση τους είναι πια κάτι άλλο.
Οι νεοφιλελευθερισμοί και οι φασισμοί που επικαλείται στον δημόσιο λόγο της η αριστερά, είναι κουραφέξαλα. Τσιχλόφουσκες του παρελθόντος. Δεν ισχύουν.
Αυτό το “κάτι άλλο”, ως σύστημα (όχι της χώρας, αλλά του πλανήτη) είναι κάτι πολύ χειρότερο από τον νεοφιλελευθερισμό και τον φασισμό μαζί. Μόνο που δεν είναι ίδιον της δεξιάς, αλλά ολοκλήρου του πολιτικού φάσματος, από το οποίο ΔΕΝ εξαιρείται η αριστερά.
Κι αυτό το χειρότερο (από τον νεοφιλελευθερισμό και τον φασισμό) σύστημα λειτουργεί ήδη ΧΩΡΙΣ δημοσιογραφία. Ή τουλάχιστον λειτουργεί με μια δημοσιογραφία που δεν πιστεύει κανείς, άρα μπορείς να πεις ότι η δημοσιογραφία που ξέραμε, πέθανε, πάει. Και μάλιστα έχει πεθάνει… τόσο, που δεν αξίζει να μπει κάποιος στον κόπο να την αναστήσει…
Για να είμαστε ακριβείς, η δημοσιογραφία των δημοσιογράφων έχει πεθάνει, ανέτειλε όμως η “δημοσιογραφία των πολιτών”. Γράφει, ας πούμε άρθρο ο καφετζής στο facebook και γίνεται viral. Γράφει άρθρο ο δημοσιογράφος ή ο συγγραφέας ή ο ειδικός στο site ή στην εφημερίδα και του “πετάνε ντομάτες”.
Δεν υπήρξε ποτέ μέχρι τώρα μεγαλύτερη εξουδετέρωση των αμφισβητιών του συστήματος. Διότι: Το άρθρο του καφετζή είναι ορθογραφικώς, γραμματολογικώς, συντακτικώς και εννοιολογικώς για τα σκουπίδια, δεν έχει όμως καμία σημασία για κανέναν. Και δεν έχει, επειδή είναι ΠΟΛΥ χρήσιμο. Είναι χρήσιμο γιατί “καταπίνει” την φωνή της αμφισβήτησης δίπλα του. Ένα έργο που μέχρι τώρα έκαναν οι “μπάτσοι” και τα “μαντρόσκυλα” του συστήματος. Τώρα το κάνει “ο πάσα ένας”. Είναι σα να δίνεις ένα μπαζούκας στον “τρελό του χωριού”.
Η ανατροπή του κόσμου έγινε και αυτές είναι οι απτές αποδείξεις ότι έγινε όντως.
Ανατροπή; Όχι. Δεν είναι ανατροπή. Πραξικόπημα είναι. Αυτή τη φορά όμως δε μιλάμε για στρατιωτικό, αλλά για λαϊκό πραξικόπημα.
Να μου επιτραπεί να σημειώσω ότι γι’ αυτό το “λαϊκό πραξικόπημα” γράφω ξανά και ξανά από το 2008… Από τότε έγραφα ότι ΘΑ γίνει.
Λοιπόν, ζούμε ήδη στον κόσμο που είναι άχρηστη η δημοσιογραφία, τίποτε λιγότερο, τίποτα περισσότερο από χολέρα. Οι δημοσιογράφοι του μέλλοντος θα είναι απλά φερέφωνα των “επενδυτών” που θα συνομιλούν απευθείας με την εκάστοτε κυβέρνηση. Όχι ότι δεν συμβαίνει και τώρα αυτό… Αλλά μπορείς να πεις ότι, ακόμα, υπάρχουν “κάποιες χαραμάδες” στο σύστημα, επιβιώνουν κάποιες μονάδες που (ακόμα) “κλωτσάνε”. Σε λίγο θα εκλείψουν πάντως, είναι μαθηματικώς βέβαιο.
Η λεγόμενη “δημοσιογραφία των πολιτών” (έτσι την έλεγαν στην αρχή της, τώρα – που έκαμε τη δουλειά – δε χρειάζεται να τη λένε πια…) ασκείται από τους “δημοσιογράφους της πιτζάμας”. Είναι ένας στρατός αδαών που (χωρίς καν να το καταλαβαίνουν) “παίρνουν γραμμή” από ένα “κέντρο” που “εργάζεται” στο υπόγειο του (κάθε) κόμματος. Υπάρχουν δε πολλά κέντρα (όσα και τα κόμματα) με έμμισθα trolls που “περνάνε γραμμή” κάθε μέρα στο facebook. Αυτά τα trolls αποθεώνουν το σκουπίδια και – θεοποιημένα πια – τ’ αντιπαραθέτουν στον σοβαρό αμφισβητία που απειλεί το σύστημα.
Είναι όσα και τα κόμματα, είπα;
Όχι. Δεν είναι μόνο τα κόμματα που ενδιαφέρονται για την εξουσία. Υπάρχουν κι άλλες (μη πολιτικές) δυνάμεις που ενδιαφέρονται γι’ αυτήν, άμεσα ή έμμεσα. Μπορεί να ενδιαφέρονται για ένα κομμάτι της, δεν έχει σημασία.
Οι “Ανεξάρτητοι Έλληνες” του Πάνου Καμμένου έγιναν κόμμα μέσα από το facebook. Δε μπήκαν μόνο στη Βουλή, κυβέρνησαν κιόλας. Το ίδιο και η “Ελληνική λύση” του Κυριάκου Βελόπουλου που μπήκε στη Βουλή, αν και δεν κυβέρνησε ακόμα. Κορυφαία επιτυχία ήταν αυτή του ΣΥΡΙΖΑ που ξεκίνησε από το 3% κι έφτασε μέχρι την πενταετή του εξουσία. Μεγαλύτερη (στατιστικά) επιτυχία ήταν ωστόσο εκείνη της Χρυσής Αυγής που από το 0,25% (σταθερό επί σαράντα χρόνια) έφτασε “εν μιά νυκτί” στο 7%.
Η δεκαετία που πέρασε, ήταν το μεγάλο και πετυχημένο φίνις των δυνάμεων του παρασκηνίου. Ότι τα κόμματα αυτά αποδείχτηκαν θνησιγενή, πάλι δεν έχει σημασία. Έτσι κι αλλιώς η τσιχλόφουσκα είναι για να τη μασάς και να τη φτύνεις.
Ότι τα trolls ευθύνονται για τα fake news, δεν το πιστεύει κανείς! Και, φυσικά, τα fake news αποδίδονται στην “δημοσιογραφία των δημοσιογράφων”, καθόλου στην “δημοσιογραφία των πολιτών”. Συκοφαντία που θάβει ακόμα πιο βαθιά στη γη τον έντιμο δημοσιογράφο που – με κόστος – αντιστέκεται, δίνει τη χαριστική βολή σε ό,τι (του) έχει απομείνει. Για την ακρίβεια, τον σκοτώνει, τον σταυρώνει σαν το Χριστό…
Αν υπάρχει μια συνωμοσία για την κατάλυση της Δημοκρατίας, δεν είναι αυτή που λένε, αλλά αυτή που – δεκαετίες πριν, όχι τώρα – ξεκίνησε από την ολική απαξίωση της δημοσιογραφίας. Αυτοί που το οργάνωσαν αυτό, είναι οι πραγματικοί συνωμότες. Για το ποιοι είναι και γιατί το έκαμαν, είναι “αλλουνού παπά ευαγγέλιο”.
Τι μένει στο χέρι;
Μένει ένα σύστημα διακυβέρνησης ΧΩΡΙΣ ενημέρωση, όπως είπαμε και παραπάνω. Και η εναντίωση σ’ αυτό είναι μάταιη. Φτάσαμε ήδη στο εφιαλτικό σημείο οι απανωτές απώλειες εφημερίδων να ΜΗ στενοχωρούν κανένα… Η ενημέρωση του πολίτη πέρασε ήδη σε μια φαντασιακή κατάσταση, σαν εκείνη που μιλάει για τον μαρμαρωμένο βασιλιά που θ’ αναστηθεί για να πάρουμε την πόλη και την αγιασοφιά…
Φαντάσου τώρα το… αύριο της παραμυθιασμένης αυτής κοινωνίας, όταν το μόνο που θα μαθαίνει ο λαός αξιόπιστα από τους “δημοσιογράφους”, θα είναι το αποτέλεσμα του Ολυμπιακού που θα παίζει με την Μάντσεστερ Σίτι…