Η συχνή αναφορά μου στο “δημοσιογραφικό ζήτημα” έχει κουράσει κάποιους φίλους που με παρακολουθούν.
Τους οφείλω μια εξήγηση. Θέλω να τους πω ότι το κάνω για πολλούς λόγους, όχι για έναν:
Πρώτον, μιλούσα πάντα ως δημοσιογράφος για την δημοσιογραφία, όπως μιλά ο γιατρός για την ιατρική, ο αεροπόρος για την αεροπορία, ο μουσικός για τη μουσική, ο κάθε τεχνίτης για την τέχνη του. Αρνούμαι κατά συνέπεια τον χαρακτηρισμό της εμμονής. Γιατί το εκλαμβάνουν έτσι; Μήπως επειδή η δημοσιογραφία είναι εμμονικά απεχθής στο 92% του λαού;
Δεύτερον, θα συνεχίσω να το κάνω, πλέον όμως όχι ως δημοσιογράφος, αλλά ως συγγραφέας. Που ενδιαφέρεται θεσμικά (όχι ατομικά) για έναν από τους βασικούς πυλώνες της Δημοκρατίας που φθίνει. Χάνεται. Υποθέτω ότι κανείς δεν είναι σοβαρός όταν αποδίδει ιδιοτέλεια σε κάποιον που ασχολείται τόσο επίμονα με κάτι που φθίνει και χάνεται…
Τρίτον, αν δε μιλήσω εγώ για την δημοσιογραφία που έζησα τριάντα χρόνια από αυτήν, ποιος πρέπει να μιλά; Ο καθένας γύρω μου που δεν την πόνεσε, ούτε την κατάλαβε ποτέ; Μπορεί άραγε να μιλά γι’ αυτήν ο καθένας που ενοχλείται από την δημοσιογραφική εργασία, όταν δεν ασκείται σύμφωνα με τα κέφια του; Μπορούν δηλαδή να μιλούν όλοι για την δημοσιογραφία, εκτός από τους δημοσιογράφους; Ισχύει δηλαδή το ίδιο για την ιατρική; Ισχύει το ίδιο για την δικηγορία; Ισχύει το ίδιο για τη ναυσιπλοΐα;
Τέταρτον, θα συνεχίσω να γράφω για το “δημοσιογραφικό ζήτημα”, όσο και να ενοχλούνται κάποιοι φίλοι, επειδή η πολύχρονη έρευνά μου με οδήγησε κάποια στιγμή σ’ ένα πόρισμα: Η κατηγορία κατά της δημοσιογραφίας και των δημοσιογράφων χαλκεύτηκε στο σκοτεινό εργαστήρι της ηττημένης χούντας του Παπαδόπουλου, αργότερα όμως βρήκε πολλαπλή εφαρμογή στην απολίτικη λαϊκή πλειοψηφία, η οποία κουβάλησε την αριστερά στο κύμα για να γίνει εξουσία το 2015.
Πέμπτον, θα συνεχίσω να γράφω για το “δημοσιογραφικό ζήτημα”, επειδή, αν αλλάζαμε το ιδιοκτησιακό καθεστώς των Επιχειρήσεων του Τύπου, θα πραγματοποιούσαμε την σημαντικότερη επανάσταση του αιώνα.
Σ’ αυτό το πέμπτο σημείο θέλω να σταθώ λίγο παραπάνω:
Μιλώ για την αλλαγή στον Έντυπο Τύπο που – από τη φύση της – θα γεννούσε ένα νέο πολιτικό Κίνημα. Ένα λαϊκό Κίνημα που δεν θα στελεχωθεί ούτε από εργάτες, ούτε από εργαζόμενους, ούτε καν από συνδικαλιστές. Θα στελεχωθεί από δημοσιογράφους και συγγραφείς. Οι οποίοι θα γράφουν ελεύθερα σε μια εφημερίδα, στην τοπική του εφημερίδα ο καθένας, ιδιοκτήτης της οποίας θα είναι οι ίδιοι οι αναγνώστες και όχι ο επενδυτής ή ο εκδότης με τ’ αλλότρια συμφέροντά του…
Αυτό το Αναρχικό, ας πούμε, Κίνημα θ’ αλλάξει την κυβέρνηση “από κάτω” και όχι “από πάνω”. Το λέω “Αναρχικό” επειδή θα είναι είν’ ένα Κίνημα χωρίς αρχηγό και χωρίς κόμμα. Δεν χρειάζεται καν η προβολή του από τα (ελεγχόμενα, ναι) Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης.
Μιλώ για ένα Κίνημα του λαού, με πρωτεργάτες τους δημοσιογράφους του Έντυπου Τύπου και τους συγγραφείς, αφεντικό των οποίων θα είναι ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ, κανένας άλλος.
Γι’ αυτό θα συνεχίσω να μιλώ για το “δημοσιογραφικό ζήτημα”.
Δεν είναι η εμμονή μου.
Είναι η θεωρία μου, είναι η Μεγάλη Ιδέα που υπηρετώ ανελλιπώς από το 1990 και ύστερα…