Μια φορά ο Ιάσων είχε εκνευριστεί με κάτι και φώναζε.
“Χάνεις το δίκιο σου, όταν νευριάζεις”, του είπε ο Μυρτιδαίος.
“Γιατί το λες;”, είπε ο Ιάσων. “Θέλεις να πεις ότι όλοι οι θυμωμένοι αυτού του πλανήτη χάνουν το δίκιο τους, επειδή είναι θυμωμένοι, ενώ θα το κέρδιζαν, αν μιλούσαν με το σεις και με το σας”;
“Ε, να.. δεν είναι του επιπέδου σου”… είπε ο Μυρτιδαίος.
Ο Ιάσων τον κοίταζε για ώρα και ζύγιζε αν αξίζει να συνεχίσει την κουβέντα.
“Μπορεί να έχεις δίκιο”, είπε στο τέλος. “Είμαι αψύς. Και πρέπει να το διορθώσω. Πράγματι, δε μου ταιριάζει να μιλώ έτσι”…
“Έτσι μπράβο! Τώρα μιλάς σωστά”, αναφώνησε θριαμβευτικά ο Μυρτιδαίος.
“Αλλά… δε μου λες…”, πρόσθεσε ο Ιάσων, “πόσες φορές με είδες να νευριάζω;”.
“Η αλήθεια είναι ότι δεν σε είδα πολλές. Αυτή τη φορά που σε είδα όμως… σε φοβήθηκε το μάτι μου μωρ’ αδερφάκι”…
“Αλήθεια λες”, είπε ο Ιάσων. “Βρέθηκα εκτός εαυτού”…
“Δεν ταιριάζει αυτό σ’ εσένα, δάσκαλε… Είσαι άλλου επιπέδου…. Δε μπορεί να πέφτεις τόσο χαμηλά”…
“Έπεσα, ε;”.
“Ναι, έπεσες… Δίκιο είχες, δε λέω…. Έπρεπε όμως να δώσεις τόπο στην οργή”…
“Μάλιστα! Και δε μου λες… Πώς ξέρεις ότι… δεν έδωσα τόπο στην οργή”;
“Μα σε είδα να γίνεσαι Βεζούβιος”…
“Καλά το λες… Έγινα Βεζούβιος! Όμως, πριν απ’ αυτό… Πόσες φορές λες ότι έπρεπε να έχω γίνει Βεζούβιος και δεν έγινα”;
“Ε, δεν ξέρω”…
“Αυτό ακριβώς: Δεν ξέρεις! Δεν ξέρεις ότι εγώ γίνομαι Βεζούβιος την εκατοστή φορά. Δεν ξέρεις ότι εγώ ΔΕΝ γίνομαι Βεζούβιος ενενήντα εννιά φορές… τόσες δίνω τόπο στην οργή… ενενήντα εννιά φορές… Για τις ενενήντα εννιά φορές που έδωσα τόπο στην οργή, εσύ… δεν ξέρεις τίποτε… Έρχεσαι όμως και με κρίνεις για την εκατοστή, που… έγινα Βεζούβιος…”…
Ο Μυρτιδαίος δεν είχε βρει ακόμα τι να πει, όταν ύστερα από μεγάλη σιωπή ο δάσκαλος συνέχισε:
“Ποιος είναι τώρα ο σωστός και ποιος είναι ο λάθος; Εγώ ή εσύ;”…
“Αυτό δεν το είχα σκεφτεί”, είπε ο μαθητής.