Το Αγρίνιο τραγούδησε Πυθαγόρα

Ένα Αγρίνιο όλων των ηλικιών και των Κοινοτήτων, όλων των τάξεων, εξακόσιοι Αγρινιώτες πλημμυρισμένοι από ευφροσύνη, κατέκλυσαν το θερινό “Ελληνίς” για να τραγουδήσουν με μία φωνή τον Πυθαγόρα, το μεγάλο τέκνο της πόλης.

Μια βραδιά που έθεσε το ερώτημα: Τι κάνει τάχα ένα τραγούδι αριστούργημα; Ο στίχος; Η μελωδία; Η ερμηνεία;

Όχι.

Όσο καλά κι αν είναι αυτά τα τρία δώρα των Μουσών, ακόμα κι αν είναι τέλεια, μωρέ ακόμα κι όταν τελειότερα συναντιούνται για να γίνουν ένα, δε φτάνουν. Αριστούργημα γίνεται το τραγούδι που διαπερνά τον καιρό, δεν ξεχνιέται με τον θάνατο του δημιουργού, δε χάνεται μαζί του, γιατί περνάει στο στόμα του καθενός από μας, γίνεται κτήμα του λαού, όπως ακριβώς έγινε με το δημοτικό τραγούδι, τότε δηλαδή που ένα δημιούργημα κατακτά την λαϊκή αθανασία. Ό,τι ακριβώς έγινε δηλαδή, ό,τι συνέβη στην συναυλία που διοργάνωσε η Κοινωφελής Επιχείρηση του Δήμου Αγρινίου το βράδυ της Παρασκευής 7 Οκτωβρίου.

Ήταν μια εξ ολοκλήρου Αγρινιώτικη βραδιά. Με όλους τους συντελεστές Αγρινιώτες. Με τους καλύτερους μουσικούς της πόλης επί σκηνής, με τρεις από τις ωραιότερες φωνές της: Ο Χρήστος Παντούλας, με τη βελούδινη και τρυφερή – συνάμα δε – στιβαρή μοναδική φωνή του, πλαισιωμένος από την απογειωτικά μελωδική Ευγενία Γρέντζελου και τον εξαίσιο λαϊκό τραγουδιστή Σωτήρη Γκεβεντζέ.

Ο Γιώργος Σκαβάρας στις κιθάρες, ο Πάνος Μαμασούλας στα κρουστά και στις φλoγέρες, ο Κωστής Πατσιαλός στα πλήκτρα, ο Κώστας Μανδέλος στο μπουζούκι, ο Κώστας Φραγκάκης στα ντραμς, ο Μάριος Μαρούσκος στο μπάσο.

Η ζεμπεκιά του Φάνη Τσάμη στο ημίφως της γωνίας, πίσω από στύλους και άλλα οπτικά εμπόδια, φιλοτέχνησε μιαν απροσδόκητη χορευτική αφαίρεση, τόνισε τη μαγεία.

Τα κείμενα ήταν του Λευτέρη Τηλιγάδα.

Στην παρουσίαση του προγράμματος η μοναδική Έβελιν Τριανταφύλλου, με το σπάνιο μπρίο της, αυτό που δεν επιτρέπει στον ακροατή να εστιάσει ούτε μία στιγμή στις ατέλειες.

Ήταν μια απελευθερωτική εκδήλωση για το Αγρίνιο. Απελευθερωτική, σε βαθμό που μπορεί αργότερα ν’ αποδειχτεί λυτρωτική, γιατί ουσιαστικά ήταν η πρώτη φορά που η πόλη αναγνώρισε επίσημα ως δικό της έναν δημιουργό γεννημένο και αντρωμένο σ’ αυτήν.

Ο Πυθαγόρας Παπασταματίου γεννήθηκε το 1930 στο Αγρίνιο, όπου είχαν καταφύγει ως πρόσφυγες οι γονείς του, μετά την καταστροφή της Σμύρνης, το 1922. Είχαν και οι δύο καταγωγή από τη Σάμο, γνωρίστηκαν όμως κι ερωτεύτηκαν στην πόλη της Ιωνίας. Η μητέρα του δασκάλα και ο πατέρας του έφεδρος αξιωματικός.

Μέχρι την εκδήλωση της 7ης Οκτωβρίου 2022, εκατό χρόνια μετά την έλευση της οικογένειας Παπασταματίου στην πόλη, το Αγρίνιο, δεν είπε ποτέ ότι ο Πυθαγόρας είναι παιδί του. Ποτέ. Δεν το είπε ούτε σε επίπεδο Δημοτικής Αρχής, ούτε σε επίπεδο Λογοτεχνικής συντεχνίας. Τα μουσικά σχήματα της πόλης και οι Σύλλογοι δεν είχαν εντάξει ποτέ τραγούδια του Πυθαγόρα στο ρεπερτόριό τους. Δεν ήταν δικός τους. Ήταν ένας ξένος. Μια αδιόρατη αλλά στην πράξη αισθητή αντίληψη σαν υγρασία πλανιόταν πάντα πάνω από την πόλη, όχι μόνο απέναντι στους πρόσφυγες, αλλά και απέναντι στους επήλυδες.

Με την συγκινητική εκδήλωση της 7ης Οκτωβρίου ο Δήμος Αγρινίου λύνει οριστικά πια έναν μουχλιασμένο συλλογικό κόμπο, αβάσταχτο από καιρό για την κοινότητα των τοπικών δημιουργών, κοινωνιολογικό γνώρισμα ενός μικρόκοσμου που – παρά την αστικοποίηση – διατηρεί τις βουκολικές του έξεις, αν όχι τα ήθη της παραδοσιακής φάρας.

Η επίσημη αναγνώριση του Πυθαγόρα το βράδυ αυτής της φθινοπωρινής Παρασκευής, ήταν κάτι πολύ περισσότερο από ένα μουσικό αφιέρωμα. Ήταν σα να έκλεισε “ο κύκλος των θαμμένων ποιητών” της πόλης που είχαμε καταγράψει στο Κύριο Άρθρο της “Αναγγελίας” στις 26 Απριλίου 2019.

Με την εκδήλωση του 2022 για τον Πυθαγόρα, ναι, άνοιξε ο δρόμος της αναγνώρισης – άρα και της ενσωμάτωσης στην Κοινότητα – πολλών άλλων δημιουργών που τίμησαν ή τιμούν την πόλη, αν και ήρθαν σ’ αυτήν από αλλού.

Τα λέμε αυτά, επειδή, “το Αγρίνιο μοιάζει σα να μην έχει καμία γέφυρα με το ένδοξο λογοτεχνικό του παρελθόν. Που σημαίνει πρακτικά ότι κανείς σύγχρονος Αγρινιώτης δεν πιστεύει πως η πόλη διαθέτει λογοτεχνικό παρόν”, γράφαμε. Κι εξηγούσαμε γιατί: “Ο Λίνος Κόκοτος και ο Πυθαγόρας είναι άραγε μικρές μορφές; Τόσοι γλύπτες, τόσοι ζωγράφοι, τόσοι άνθρωποι των Γραμμάτων… Κι είναι σα να μην υπάρχουν. Ασύνδετοι μεταξύ τους, ασύνδετοι και από την ζωή της πόλης, σα να είναι ξένοι. Όχι μόνο εκείνοι που ζουν μακριά της, αλλά κι εκείνοι που – από επιλογή – ζουν στα σωθικά της”…

Αυτά γράφαμε το 2019.

Μετά τον Πυθαγόρα, σειρά έχει τώρα μια συναυλία με τραγούδια του Λίνου Κόκοτου. Είμαστε βέβαιοι πλέον ότι θα την απολαύσουμε και αυτήν.

Μπορούμε επίσης να περιμένουμε ότι τα μουσικά και τα χορευτικά σύνολα της πόλης θα ενσωματώνουν από δω και πέρα στο ρεπερτόριό τους τραγούδια του Πυθαγόρα και του Λίνου Κόκοτου. Γιατί σ’ αυτά και τ’ άλλα συνίσταται η ψυχή της πόλης, η άγνωστη ακόμα ψυχή της.

Η αρχή της ιαματικής αυτής εξέλιξης έγινε κάπως ντροπιαστικά το 2020 στην δημοφιλή τηλεοπτική εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου υπό τον τίτλο “στην υγειά μας βρε παιδιά”. Από το Αγρινιώτικο Χορευτικό που εμφανιζόταν στην εκπομπή, ζητήθηκε να χορέψει ένα τραγούδι του Αγρινιώτη Πυθαγόρα. Δεν ήξερε… Δεν είχε κανένα… Ο παρών σ’ εκείνη εκπομπή Δήμαρχος Αγρινίου Γιώργος Παπαναστασίου ντράπηκε. Φαίνεται ότι έβαλε στοίχημα με τον εαυτό του να λύσει το πρόβλημα. Και το έλυσε. Προς τιμήν του το έλυσε. Και ήταν τώρα στο “Ελληνίς”, παρών, για να επιβλέψει αν λύθηκε σωστά.

Η εκδήλωση της 7ης Οκτωβρίου δεν θα είχε γίνει ποτέ χωρίς αυτή τη μικρή προϊστορία. Λες και “το είχε στήσει” ο Πυθαγόρας από κει ψηλά για να γίνει…

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ (1)

Στα αρνητικά της βραδιάς: Ο κακός, ο κάκιστος φωτισμός της σκηνής. Ήταν απαράδεκτο που στερηθήκαμε τα πρόσωπα του Χρήστου, της Ευγενίας και του Σωτήρη που τραγουδούσαν. Κρίμα να χαλάει μια τέτοια βραδιά από αυτήν την αστόχαστη απουσία ιερότητας.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ()

Στην είσοδο του κινηματογράφου ο Δήμος είχε τοποθετήσει κουμπαρά για ενίσχυση του Συλλόγου Γονέων Παιδιών με Νεοπλασματικές Ασθένειες «Η Φλόγα».

Γράψε ένα σχόλιο...

Scroll to Top