Παντού στον κόσμο, ΚΑΙ στην Ελλάδα, λέγεται και γράφεται ότι η αστική Δημοκρατία ή Δημοκρατία Δυτικού Τύπου, έφτασε ήδη σε τραγικό αδιέξοδο. Πολλοί λένε ότι χρεοκόπησε κιόλας. Λίγοι όμως έχουν καταθέσει ιδέες για το τι θα μπορούσε να την αντικαταστήσει, αφού τα πράγματα είναι τόσο τραγικά…
Να παίξουμε λοιπόν λίγο…
Να τα πάρουμε όλα από την αρχή.
Εντάξει.
Αλλά… πώς;
Θα πω εδώ μια ονείρωξη. Με τη σκέψη ότι… σάμπως τ’ άλλα, των ειδικών, που θεωρούνται και σοβαρά, τι είναι; Ονειρώξεις δεν είναι;
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι γίνεται μια αναμπουμπούλα, στο τέλος της οποίας αλλάζει (ή αλλάζουμε) το πολιτικό σύστημα.
Εδώ που τα λέμε, αυτό… αργά ή γρήγορα θα συμβεί, οπότε… ας είμαστε κάπως προετοιμασμένοι…
Κι επειδή ενδέχεται να έχουμε λόγο στην διαμόρφωση του νέου πολιτεύματος, να τι προτείνω να προτείνουμε:
Καταργείται η “Δημοκρατία των Αιρετών” και θεσπίζεται “η Δημοκρατία των Κληρωτών”.
Που σημαίνει:
Τέρμα οι εκλογές, άρα τέρμα το ρουσφέτι, τέρμα ο ωχαδερφισμός του Δημοσίου, τέρμα οι κλίκες, τέρμα η διαπλοκή των πολιτικών με τους δημοσιογράφους, τέρμα τα… κόμματα!
Σύμφωνα με το νέο σύστημα, η χώρα διαιρείται διοικητικά σε 300 Δήμους. (Σήμερα έχει 330). Κάθε Δήμος εκπροσωπείται στη Βουλή με έναν βουλευτή.
Ο βουλευτής που εκπροσωπεί τους Δημότες στη Βουλή για την διοίκηση του κράτους, έχει την ίδια αποστολή με τον Δήμαρχο που εκπροσωπεί τους Δημότες στην διοίκηση του Δήμου.
Αυτός ο βουλευτής κληρώνεται ανάμεσα στα ονόματα των Δημοτών που είναι εγγεγραμμένα σε ειδικό κατάλογο, όπου εγγράφονται Δημότες – βάσει ορισμένων αντικειμενικών κριτηρίων – με τον ίδιο τρόπο που γίνεται Αμερικανός υπήκοος ένας αλλοδαπός.
Το γνωστό συνταγματικό δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι, αντικαθίσταται με το δικαίωμα του κληρώνειν και κληρώνεσθαι.
Η Βουλή έχει θητεία ένα έτος. Κάθε πέντε χρόνια εκλέγει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Στατιστικά, οι “300” κληρωτοί βουλευτές θα έχουν κατά πολύ ανώτερο πνευματικό και πολιτικό επίπεδο από εκείνο των αιρετών συναδέλφων τους που, σήμερα, μας πρήζουν κάθε μέρα με τις κοτσάνες τους, για να μην πω κάτι άλλο…
Οι “300” βουλευτές εκλέγουν τον καλύτερο ανάμεσά τους ως πρωθυπουργό της χώρας για θητεία ενός έτους, αυτός δε, με την σειρά του, επιλέγει – μεταξύ των αρίστων, βουλευτών ή μη – τους Υπουργούς και τους Υφυπουργούς της κυβέρνησής του, κατά εξειδικευμένο Τομέα.
Τα Γραφεία του Πρωθυπουργού και των Υπουργών στελεχώνονται από ειδικευμένο μόνιμο τεχνοκρατικό προσωπικό που υπόκειται σε απόλυση άνευ αποζημιώσεως για αποδεδειγμένα σκόπιμα ή μη λάθη ή ανομίες που θα κάνει.
Στην Δημοκρατία των Κληρωτών οι Δημόσιες Υπηρεσίες δομούνται τεχνοκρατικά με την φιλοσοφία της κυνικής Ιδιωτικής Επιχείρησης. Ο Διευθυντής της κάθε Υπηρεσίας αναφέρεται στον Υπουργό με τον ίδιο τρόπο που αναφέρεται ο πρωθυπουργός στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Οι Διευθυντές των Δημοσίων Υπηρεσιών με τη μεγαλύτερη θητεία στην Υπηρεσία τους, όταν συνταξιοδοτηθούν, συγκροτούν ισοβίως την Γερουσία, ένα Διοικητικής Πείρας “Σώμα Αθανάτων”, ας πούμε. Ο Πρόεδρος της Γερουσίας μεταφέρει (συμβουλευτικά) την διοικητική εμπειρία και την γνώση των μελών της στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πρωθυπουργό και τη Βουλή, κάθε φορά που συζητείται ένα νέο νομοσχέδιο.
Προτού τεθεί το ερώτημα “πώς θα ήταν η Ελλάδα με ΑΥΤΟ το σύστημα”, ερωτώ:
Τι αρνητικό βρίσκετε σ’ αυτή την ιδέα;
Σας καλώ να την συζητήσουμε στο facebook.