Διαβάζω αρθρογράφους και σχολιαστές, φίλους ή μη της κυβέρνησης, που επιτίθενται… στην κυβέρνηση, και διαμαρτύρονται, γιατί στην “πορεία” της “17 Νοέμβρη” που έκαμε το ΚΚΕ, δεν εφάρμοσε η Αστυνομία τα μέτρα περί συναθροίσεων που, την ίδια ώρα, απαιτεί απ’ το λαό. Κάνουν δε λόγο “για δύο μέτρα και δύο σταθμά”.
Διαβάζω και θυμώνω πιο πολύ μ’ αυτό, παρά με τις ψεματούρες του ΚΚΕ ότι προπηλακίστηκε ο Κουτσούμπας…
Ο νόμος (λέει το επιχείρημα των ακραιφνών) ισχύει για όλους, όχι μόνο για τους πολίτες, αλλά και για τα κόμματα.
Και εκ πρώτης όψεως φαίνεται και ακούγεται σωστό.
Είναι όμως;
Με το ερώτημα που θέτω, ξέρω, θα πάει το μυαλό του συγχρόνου στην εντύπωση ότι θεωρώ σωστό να εφαρμόζει τα μέτρα η κυβέρνηση σε βάρος του λαού, όχι όμως σε βάρος των κομμάτων.
Το οποίον… βγαίνει αυτομάτως παράλογον!
Είναι όμως;
Θα πω ευθέως ότι άριστα έπραξε η κυβέρνηση να ΜΗΝ εφαρμόσει το νόμο απέναντι σ’ ένα πολιτικό κόμμα, την ίδια ώρα που τον εφαρμόζει σκληρά στην πλάτη των πολιτών και σε βάρος – θα έλεγα – των μικρών επιχειρήσεων που απειλούνται με λουκέτο. Και διαολίζομαι, όταν διαβάζω την ανακοίνωση του ΚΚΕ που μιλάει για δολοφονική επίθεση της αστυνομίας, αυταρχισμό και άλλα ωραία. Με δύο λόγια (δεν αξίζει και περαιτέρω αναφοράς) το ΚΚΕ λέει ψέματα, για να μην πω ότι διαστρεβλώνει τα γεγονότα, όπως κάνει άλλωστε μια ζωή…
Η διαχειριστική στάση της κυβέρνησης απέναντι στην “πορεία” του ΚΚΕ, μπορεί να μην ήταν η πιο σωστή, ούτε η πιο αποτελεσματική, όμως ήταν η καλύτερη, κατά το δυνατόν. Διότι:
Πρώτον:
Η πολιτική ευθύνη της εθνικής διοίκησης δεν βαραίνει μόνο την κυβέρνηση, αλλά όλα τα κόμματα. Τίποτα (ευρύτερα πολιτικό) δε μπορεί να γίνει, αν δεν κρατήσουν υπεύθυνη πολιτική στάση τα κόμματα. Και το θέμα της Υγείας (του λαού, ε) είναι ευρύτερα πολιτικό θέμα, δεν είναι μονόπλευρα κυβερνητικό, όπως ανιστόρητα (και αντιδημοκρατικά) το παρουσιάζουν ΟΛΑ τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ανεξαιρέτως, γεγονός που – με δική τους ευθύνη πια – καθιστά την Δημοκρατία προβληματική έως αδιέξοδη.
Με την μετριοπαθή στάση της η κυβέρνηση Μητσοτάκη απέδειξε τον κεντρώο χαρακτήρα της, απέδειξε δηλαδή ότι ΔΕΝ είναι ακροδεξιά, όπως – καταχρηστικά και με πολιτική σκοπιμότητα – της καταμαρτυρούν. Με άλλα λόγια, αφαιρεί από τον εαυτό της το δικαίωμα να κρίνει ένα πολιτικό κόμμα, το παραδίδει όμως επικοινωνιακά στο λαό, γιατί αυτός είναι ο μόνος αρμόδιος να κρίνει την ποιότητα του ενός ή του άλλου κόμματος, του κυβερνητικού και του αντιπολιτευόμενου αντάμα.
Δεν το κάνει από ευαισθησία. Το κάνει από υπολογισμό. Εκλογικό υπολογισμό, εννοώ.
Δεύτερον:
Το ΚΚΕ κατέβηκε στην “πορεία” με έναν κρυφό σκοπό, αυτόν που είπε ο Βαρουφάκης: “Ελάτε να μας δείρετε”. Με άλλα λόγια, ήταν μια ευκαιρία να γίνουν ήρωες, στην πολιτική γλώσσα, “να ορίσουν την ατζέντα” της επόμενης μέρας, να βάλουν αυτοί το πρώτο θέμα των τηλεοπτικών δελτίων και όχι η κυβέρνηση, με απλά λόγια, να ελέγξουν τον δημόσιο διάλογο και να τον επικεντρώσουν σε κάτι που πολύ κοπιάζουν εδώ και πολύν καιρό ν’ αποδείξουν, αλλά δε μπορούν: Τον ακροδεξιό αυταρχισμό της κυβέρνησης.
Το ΚΚΕ και όλη η αριστερά (πλην Ζωής Κωνσταντοπούλου) δεν έχει πλέον άλλον τρόπο για να στοιχειοθετεί την ύπαρξή του ή την ύπαρξή της. “Τρελαμένοι” από το περιθώριο στο οποίο κινούνται, χαμένοι στο πολιτικό υπερπέραν, αρπάζουν την τελευταία ευκαιρία που θα μπορούσε να τους δώσει η συγκυρία: Να συγκρουστούν αιματηρά με την Αστυνομία.
Έξυπνα ο Μητσοτάκης δεν έπαιξε το παιγνίδι τους. Τους άφησε “να βράσουν στο ζουμί τους”, τους άφησε να βουλιάξουν μέσα στην ίδια τους την πολιτική ανυπαρξία. Δεν τους έδειρε. Γεγονός που τον καθιστά πολιτικά ευφυή.
Αυτά που γράφει ο Θάνος Τζήμερος π.χ. εναντίον της κυβέρνησης και αυτά που γράφει η απολίτικη “δημοσιογραφία των πολιτών” του διαδικτύου, δεν αξίζουν ανάλυσης, ούτε προσοχής. Εκείνο όμως που – κλείνοντας – ήθελα να τονίσω, είναι ότι η σύγχρονη αριστερά (ό,τι και να περιέχει αυτός ο πολιτικός όρος) είναι σήμερα μια φαφούτα γριά που δε μπορεί να μασήσει ούτε το κουρκούτι της.