Η ταχύτητα στην ενημέρωση

Υπάρχουν και στα sites καλογραμμένα κείμενα. Δε λέω… Έχω πέσει πάνω σε πολύ ωραία κείμενα, όχι μόνο παλιών γραφιάδων, αλλά και νέων.

Για πόσο θα υπάρχουν, άγνωστο.

Για να τα διαβάσεις όμως, χρειάζεται να μπεις στο τρενάκι του λούνα παρκ, εκεί όπου για να διασκεδάσεις, διαβαίνεις τις σκοτεινές σήραγγες και πετάγονται ξαφνικά μπροστά σου φαντάσματα, φρικιά και τέρατα.

Εντάξει όμως…

Αντέχεις σ’ αυτή την πρώτη δοκιμασία, μπορεί ν’ ανεβαίνει και η αδρεναλίνη, καθώς λένε, βγαίνεις κάπως ανυπόμονα στο ξέφωτο, α, ωραία, λες, να δούμε τώρα τι λέει το άρθρο…

Αμ δε…

Δεξιά και αριστερά του κειμένου καθώς διαβάζεις, κινούνται εικόνες που διεκδικούν την προσοχή σου. Η περιφερειακή όρασή σου ταλαιπωρείται, μοιάζει να σε τραβάει απ’ το μανίκι ένα σκυλί, πότε από δεξιά, πότε από αριστερά. Προσπαθείς να το αγνοήσεις, αλλά μάταια, προσπαθείς να εστιάσεις στο κείμενο, αλλά μπα…

Η αυτοσυγκέντρωση είναι για τους γιόγκι, δεν είναι για τον απλό άνθρωπο σαν εσένα.

Προτού πεις στον εαυτό σου να εκσυγχρονιστεί επιτέλους, να μην ξενερώνει τόσο εύκολα, προτού τα παρατήσεις, τον εμποδίζεις να πει “άει σιχτίρ”… Στριντζώνεσαι, αλλά συνεχίζεις.

Τζάμπα το παλεύεις.

Το καλογραμμένο κείμενο του δημοσιογράφου ή του συγγραφέα που προσπαθείς να διαβάσεις, διακόπτεται συνεχώς από διαφημιστικά μηνύματα που φυτρώνουν ανάμεσα στις αράδες και ανακατεύονται με όσα σοβαρά προσπαθείς να διαβάσεις.

Διαολίζεσαι.

Διότι, αν ποτέ φτάσεις στο τέλος του κειμένου, δεν ξέρεις αν οι πληροφορίες που πήρες για την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας είναι σχετικές ή άσχετες με την αποτρίχωση της μασχάλης.

Έτσι που λες…

Κατά τ’ άλλα, η εφημερίδα ηττήθηκε από τα sites όπως λένε οι ειδήμονες, γιατί δε μπορούν λέει να συναγωνιστούν σε ταχύτητα τα sites που μεταδίδουν την είδηση στο πι και φι.

Μπορεί να έχουν δίκιο…. Εξαρτάται από το κοινό στο οποίο απευθύνονται τα μεν και τα δε.

Το κοινό που αρκείται στο σφύριγμα του τσοπάνη για να στρίψει αριστερά ή δεξιά ή να πάει ντουγρού στο γκρεμό, δε μπορεί παρά να είναι ικανοποιημένο.

Το άλλο κοινό, αυτό που θέλει να το συζητήσει λίγο με τον τσοπάνη γιατί δεν του έχει καμία εμπιστοσύνη προς τα πού οδηγεί το κοπάδι του, μένει ανικανοποίητο, αν όχι διαολισμένο.

Το πρόβλημα τελικά δεν είναι ο πόλεμος ανάμεσα στον Ηλεκτρονικό και τον Έντυπο Τύπο. Το πρόβλημα είναι ότι εμείς, οι πολίτες, που από αναγνώστες, γίναμε χρήστες.

Το πρόβλημα είναι ότι δεν είμαστε σε θέση να διακρίνουμε “την ήρα από το σιτάρι”. Έρχεται μια τεχνολογική εξέλιξη και κάνουμε σαν τους ιθαγενείς της Αφρικής που τους χάριζαν οι Βέλγοι καθρεφτάκια ως αντίτιμο για το χρυσάφι τους.

Πιθηκισμός είναι κι αυτό. Ίσως χειρότερος από τον άλλο.

Στ’ αλήθεια, δεν έχουμε συναίσθηση τι κάνουμε, αλλά έχουμε γνώμη. Και άποψη. Α, βέβαια! Κουνάμε και το δάχτυλο σε όποιον “μας τη σπάει”.

Αλλά εδώ που τα λέμε, αγαπητοί, κι εδώ να μείνει: Μήπως είμαστε μπούφοι χωρίς να το ξέρουμε;

Γράψε ένα σχόλιο...

Scroll to Top