Η σύγχρονη παιδική λογοτεχνία υποθηκεύει το μέλλον της λογοτεχνίας

Υπάρχει μια Σχολή Σκέψης που καπελώνει την προσέγγιση του αναγνώστη για τα παιδικά βιβλία:

Λέει ότι το παραμύθι που απευθύνεται σε παιδιά, πρέπει να μιλά με γνωστές και οικείες λέξεις. Είναι αντιπαιδαγωγικό, λέει, να περιέχει άγνωστες λέξεις.

Με αυτό το ηλίθιο κριτήριο έχουν απορριφθεί από Εκδοτικούς Οίκους εξαιρετικά λογοτεχνικά έργα, επειδή είχαν αυτό το “ελάττωμα”.

Το θέμα είναι πολύ σοβαρό, γιατί δεν αφορά μόνο τους συγγραφείς παιδικής λογοτεχνίας, ούτε μόνο την Εκδοτική βιομηχανία. Αφορά ευθέως το υλικό με το οποίο μορφώνονται συνολικά οι νέες γενιές.

Είναι σοβαρό, επειδή ΑΥΤΗ η άσκεφτη Σχολή Σκέψης απώθησε τον λογοτεχνικό πλούτο των παιδικών βιβλίων, την ίδια ώρα που – με βραβεία και δημοσιότητα – προωθούσε την λογοτεχνική τους πενία.

Η συγκεκριμένη Σχολή Σκέψης (κραταιή εδώ και τριάντα τουλάχιστον χρόνια) έχει την πηγή της στο γεγονός ότι την παιδική λογοτεχνία μονοπωλούν πλέον οι μητέρες, οι δασκάλες και οι καθηγήτριες. Οι (αρσενικοί) κλασσικοί συγγραφείς υποτίθεται ότι δεν διαθέτουν την τρυφερότητα της (θηλυκής) μητέρας και, διωκόμενοι, αποσύρθηκαν από το είδος. Αλλά το κενό που άφησαν πίσω τους, έδωσε χώρο στον γλυκανάλατο συναισθηματισμό, και, όπως ήταν επόμενο, επέτεινε την λογοτεχνική κατολίσθηση.

Τα βιβλία για παιδιά που γράφονται τώρα, κυμαίνονται στις κατηγορίες από “απαράδεκτα” μέχρι “σκουπίδια”.

Έλα όμως που η “παιδική λογοτεχνία” είναι η βάση για τη μετέπειτα φιλαναγνωσία του ατόμου που ενηλικιώνεται.

Δεν διαφεύγει πλέον της προσοχής μας, ότι τα πλήθη των παιδιών που διάβασαν αυτά τα σκουπίδια στα μαθητικά τους χρόνια, δεν έχουν καμία διάθεση να διαβάσουν λογοτεχνία όταν φτάσουν στην ενηλικίωση. Απολύτως δικαιολογημένα βεβαίως…

Με άλλα λόγια, η παιδική λογοτεχνία οφείλει να επανεξετάσει την θέση της στον κόσμο. Με πρώτους και καλύτερους τους Εκδοτικούς Οίκους, επειδή… παθαίνουν ήδη ό,τι έπαθαν οι ψαράδες που υπεραλίευσαν τις ακτές και τώρα χρεοκοπούν, επειδή η ψαριά τους είναι λειψή, οσονούπω δε, θα εκλείψει.

Αλλά – πρακτικά – τι σημαίνει επανεξέταση της παιδικής λογοτεχνίας από τους Εκδοτικούς Οίκους;

Σημαίνει ότι:

Οι λέξεις που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας στο κείμενό του (δεν θ’ ασχοληθώ εδώ με την θεματολογία του συγγραφέα) οι λέξεις… δεν είναι απαραίτητο να είναι γνωστές στο παιδί. Το αντίθετο μάλιστα:

Δεν υπάρχει καλύτερος δάσκαλος λέξεων από τον συγγραφέα που, μέσω του παραμυθιού, θα δώσει νέες λέξεις στο παιδί.

Μου έκανε τρομερή εντύπωση πώς η Λυδία, τριών ετών, “άρπαξε” και παίζει τώρα τη λέξη “πομφόλυγες” που είπα τυχαία μια μέρα μπροστά της.

Τι εννοούν άραγε οι ειδικοί όταν ισχυρίζονται ότι το παιδί πρέπει να διαβάζει γνωστές λέξεις στο παραμύθι;

Εννοούν ότι τις λέξεις αυτές τις έμαθε το παιδί στο Σχολείο, από τους δασκάλους!

Με άλλα λόγια, οι δάσκαλοι που έγιναν συγγραφείς παιδικών βιβλίων, βρήκαν έναν τρόπο να προωθήσουν την δική τους θέση σε βάρος των κλασσικών συγγραφέων… Και οι Εκδοτικοί Οίκοι “τσίμπησαν”.

Όχι. Όχι. Όχι.

Λάθος.

Η λογοτεχνία χάνεται και η ευθύνη για τη μεγάλη αυτή απώλεια του πολιτισμού, θα βαρύνει ευθέως την βιομηχανία της παιδικής λογοτεχνίας, η οποία φλομώνει τώρα τα παιδιά με σκουπίδια.

Είναι προφανές ότι εδώ δεν χωράνε αστυνομικά μέτρα προστασίας της λογοτεχνίας. Χωράει όμως η αφύπνιση των ίδιων των συγγραφέων που σέβονται τον εαυτό τους, άρα έχουν υποχρέωση να ξεμπροστιάσουν δημοσίως αυτή την καφρίλα που λέγεται “σύγχρονη παιδική λογοτεχνία”, είτε ασχολούνται με αυτήν, είτε όχι.

Φτάνει αυτό.

Αν το κάνουν με άρθρα τους οι συγγραφείς που ενοχλούνται από το αβάσταχτα αισχρό επίπεδο της “σύγχρονης παιδικής λογοτεχνίας”, φτάνει και περισσεύει.

Ο κόσμος θα μάθει. Θα καταλάβει. Και σε ορίζοντα δέκα, είκοσι χρόνων, θ’ αποκαταστήσει – πλήρως πιστεύω – την πρωτοφανή αυτή ανωμαλία που εξελίσσεται υπόγεια στον καιρό μας…

Γράψε ένα σχόλιο...

Scroll to Top