Αυτή την “βουβή συμμαχία” των χριστιανών και των αριστερών ποιος θα την περίμενε; Όμως υπάρχει. Αναμφίβολα υπάρχει. Δεν έδωσε κανείς τα χέρια ως επισφράγισμα, η ρητορεία όμως και των δύο μέχρι πρότινος αντιπάλων ιδεολογικών στρατοπέδων καταλήγει στο ίδιο μοτίβο, όπως το εκφράζει ο Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας απευθυνόμενος στην κυβέρνηση: “Δε ντρέπεστε;”.
Μπορεί να σημαίνει κάτι αυτό, κάτι ιστορικό (προϊστορικό ή μεταϊστορικό, ποιος ξέρει;) μπορεί και κάτι… φιλοσοφικό, θα το μάθουμε κάποτε, αλλά μάλλον είναι νωρίς ακόμα για κάτι τέτοιο!
Γεγονός είναι ότι, αν δεν είχαν συμβεί τόσα πολλά την τελευταία δεκαετία, τόσα όσα χρειάζονταν για να θρυμματίσουν τις βεβαιότητες και τα στεγανά δεκαετιών, αν όχι αιώνων, θα το βλέπαμε, θα τ’ ακούγαμε, αλλά δεν θα πιστεύαμε ούτε τα ίδια μας τα μάτια, ούτε τα ίδια μας τ’ αυτιά!
Μόνο που, όταν δύο κοσμοϊδεολογίες συναντιούνται, όταν μιλάνε και συμπεριφέρονται με την ίδια ακριβώς πολιτική απαξία, όταν χρησιμοποιούν τον ίδιο – μα τον ίδιο – αφορισμό, βάζεις και την κυβέρνηση στο ίδιο τραπέζι, βλέπεις ότι κι αυτή δεν αφίσταται του παραδόξου, αμυνόμενη μιλά και συμπεριφέρεται με τον ίδιο κώδικα, δεν ηγείται, ακολουθεί, γιατί είναι θεσμικός, λέει, συνομιλητής των δύο κριτών της, μόνο που – κατ’ ουσίαν – δεν το κάνει θεσμικά, αλλά ως ένας παίκτης που επιλέγει τους συμπαίκτες του. Θέλει αυτούς και όχι άλλους. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη θέλει τον Τσίπρα ως προσωρινό αρχηγό της αντιπολίτευσης και την Εκκλησία ως σημείο της πάγιας αναφοράς του, επιδεικνύει δηλαδή σεβασμό και στους δύο, τους αναγνωρίζει πλήρως ως συνομιλητές. Μόνο που, επειδή τους παίρνει τόσο σοβαρά υπ’ όψιν, δεν κάνει το σωστό (άγνωστο αν το ξέρει κιόλας, πώς να το ξέρουμε ότι το ξέρει;) η κυβέρνηση επιλέγει να κάνει έναν “μέσον όρο”, θέλει “να τα έχει καλά με όλους”, γι’ αυτό και διατηρεί την (καταστροφική για την αιμάσσουσα χώρα) επιδοματική πολιτική της Οικονομίας, γι’ αυτό και ΔΕΝ λύνει το χρόνιο πρόβλημα των Μικρών Επιχειρήσεων που έχουν με τις αδίστακτες Τράπεζες, διατηρώντας μιαν αποικιοκρατική σχέση της χώρας με τους δανειστές της, απέραντα ληστρική.
Ο πρωθυπουργός θέλει τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης για πολιτικό αντίπαλο, οι πράξεις του αυτό φανερώνουν. Μπορεί να τον θέλει, επειδή “τον περιμένει στη γωνία” για να τον νικήσει οριστικά (δε λέω, έξυπνη τακτική) ωστόσο τα προβλήματα που επείγουν, απαιτούν λύση και – εξ αυτού – δεν τη βρίσκουν.
Οι γνώστες της πολιτικής ξέρουν ότι η αξιωματική αντιπολίτευση σε μια Δημοκρατία συγκυβερνά. Η συγκυβέρνησή τους συνίσταται στις στρατηγικές πολιτικές επιλογές που κάνει ή δεν κάνει η κυβέρνηση, υπολογίζοντας με το ζύγι τον λόγο του φυσικού διεκδικητή της εξουσίας.
Το ίδιο κάνει όμως και η Εκκλησία. Η μόνη διαφορά είναι ότι η Εκκλησία δεν συγκυβερνά μόνο στη Δημοκρατία, αλλά και στην δικτατορία και στη βασιλεία και στην Ρωμαιοκρατία και στην Τουρκοκρατία… Είναι “παντός καιρού” (πολιτική, όχι πνευματική, κι ας λέει) εξουσία!
Για να το πω απλά, να το πω λαϊκά, η εξουσία είναι μία, μέρη δε αυτής (ή μορφές της) είναι όλα τα κόμματα της Βουλής, αλλά, καθώς σημείωσα ήδη, ΚΑΙ η θρησκεία.
Η κυβερνητική εξουσία που – προς το παρόν – ασκεί το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας και η αντικυβερνητική εξουσία που – προς το παρόν – ασκεί το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, συνιστούν την κορυφή της χωρικής πολιτικής εξουσίας. Όποιος είναι κυβέρνηση ή μάχεται για την άνοδό του στην κυβέρνηση (αν και διαφέρουν στη μέθοδο, στις ετικέτες και την πρακτική) αποτελούν ενιαίο πολιτικό μέγεθος, από κοινού δε, συναντιούνται με την (υπερκομματική πάντα) Εκκλησία.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράξενο γιατί και πώς ο σκεπτόμενος πολίτης (όχι το κύτταρο της μάζας) βρίσκεται μοιραία στην απέναντι όχθη όλων. Κι αυτό, επειδή, οποιανού μέρος και να πάρει (ακόμα κι αν είναι δίκαιο στα επιμέρους) θα βρεθεί στο στόχαστρο των υπολοίπων. Άρα, όποιος δεν θέλει να είναι στο στόχαστρο κανενός (δεν του αξίζει να είναι στο στόχαστρο κανενός χαχόλου) τους αφήνει όλους σύξυλους και, βουβά, πάει παραπέρα, βγαίνει έξω από το κάδρο.
Ναι, αυτά που λένε και κάνουν “οι θεσμοί” αυτής της χώρας, δεν κάθεσαι πια να τα συζητάς.
Να συζητήσεις τι; Ότι δεν φταις εσύ, αλλά ο άλλος;
Προσπερνάς.
Τους αναγνωρίζεις το δικαίωμα να λένε και να γράφουν ό,τι τους κατέβει, αλλά, εσύ, προσπερνάς. Ήσυχα προσπερνάς. Και περιμένεις.
Τους αναγνωρίζεις ακόμα και το δικαίωμα να σε κυβερνούν, αλλά, εσύ, “τους γράφεις” εις τα παλαιότερα των υποδημάτων. Όλους μαζί. Κόμματα και θρησκεία. Για έναν λόγο: Ο κόσμος σου ΔΕΝ είναι ο κόσμος Τους.
Ο κόσμος σου είναι πολλά άλλα, όλα, εκτός απ’ αυτό που λένε αυτοί ότι είναι… Κι αυτά “τα άλλα” – μόνο αυτά “τα άλλα” – είναι που σε κάνουν άνθρωπο. Μην το ξεχνάς…