Στα δικαιώματα λέμε ΝΑΙ. Στην ευθύνη;

Διαβάζω ένα εξαιρετικό άρθρο στη lifo (25.6.2022) με τίτλο “Οι 18άρηδες έχουν έναν νέο, δικό τους τρόπο διασκέδασης”.

Το πρώτο που σκέπτομαι είναι πως η ενημέρωση – σε πείσμα όλων όσων λοιδορούν την δημοσιογραφία – έχει βρει νέες μορφές για να φτάνει στον αναγνώστη, μορφές που κανείς δεν κατατάσσει στην ενημέρωση που καταγγέλλει, ούτε όμως και στην ενημέρωση που εκτιμά.

Αν μη τι άλλο, αυτή η δημοσιογραφία δεν υπακούει πουθενά. Το θέμα ήταν μια ιδέα του συντάκτη και την έκαμε πράξη. Τέλος. Το τόσο οικείο πια λακριντί που συνοδεύει αυτό το τελετουργικό, είναι μια αίσθηση της περιφερειακής όρασης, τίποτε άλλο…

Το άρθρο υπογράφει ο άγνωστος σ’ εμένα συντάκτης Γιώργος Ψωμιάδης.

Είναι προφανές ότι το άρθρο δεν ενδιαφέρει τους νέους γιατί δεν είναι εκείνοι που πρέπει να μάθουν πώς διασκεδάζουν, αυτοί το ξέρουν.

Εγώ δεν το ξέρω.

Άρα το άρθρο απευθύνεται σ’ εμένα που – λόγω ηλικίας – δεν ξέρω πώς διασκεδάζουν οι νέοι.

Ευχαριστώ λοιπόν από το βήμα αυτό τον άγνωστό μου Γιώργο Ψωμιάδη για την κατατοπιστική ενημέρωση που μου παρείχε.

Κι αφού είπα αυτά, μπορώ να πω και τ’ άλλα:

Αισθάνθηκα διαβάζοντας ότι στην ηλικία των 67 ετών, δεν έχω κανένα κοινό σημείο σκέψης και συμπεριφοράς με τον νέο των 17 ετών. Ο μισός αιώνας που μας χωρίζει, αν και ζούμε στην ίδια χώρα, μας κατατάσσει σε δύο φυλές, με άλλη γλώσσα και άλλον πολιτισμό η καθεμιά.

Το ερώτημα που προκύπτει εδώ είναι αν οι δύο αυτές φυλές είναι φιλικές ή εχθρικές.

Φοβάμαι πως είναι το δεύτερο.

“Μα ήταν έτσι ανέκαθεν”, θα πεις.

Όντως αυτή ήταν η πρώτη σκέψη που ήρθε στο μυαλό, μπαίνοντας σ’ αυτό το χωράφι.

Κι αφού ήταν πάντα έτσι, γυρίζω πίσω να δω τι έγινε, όταν ήμουν εγώ νέος και διήνυσα μία μακρά διαδρομή μέχρι σήμερα.

Μαθηματικά, λέω, το ίδιο θα γίνει και τώρα.

Η δική μου γενιά, στην ηλικία των 18άρηδων εννοώ, έκαμε τα ίδια που κάνει ετούτη. Ότι αλλάζουν οι ορολογίες και τα σημεία αναφοράς, δεν έχει καμία σημασία. Τα γεγονότα της δικής μου γενιάς και της σημερινής έχουν τον ίδιο πυρήνα, βγήκαν και συνεχίζουν να βγαίνουν από την ίδια μήτρα της ανθρώπινης ιστορίας.

Αν όμως αυτό είναι ίδιο, θα είναι τάχα ίδια και η κατάληξη; Θέλω να πω: Όταν οι σημερινοί 18άρηδες γίνουν 67άρηδες, θα σκέπτονται και θα συμπεριφέρονται όπως εγώ;

Η νομοτέλεια διαλαλεί ένα μεγαλοπρεπές ΝΑΙ.

Συμπέρασμα: Άσε τα παιδιά να κάνουν ό,τι νομίζουν καλύτερο.

Έτσι κι αλλιώς δε μπορείς να το αποτρέψεις αυτό, αλλά το νόημα δεν είναι ούτε να το αποτρέψεις, ούτε να το ενθαρρύνεις. Το νόημα είναι να ΜΗΝ το βλέπεις ως πρόβλημα, να το διαβάζεις ως κάτι απολύτως φυσιολογικό, ως κάτι που θα εξελιχτεί σε κάτι άλλο.

“Για έναν έφηβο που μεγάλωσε μέσα σε αυτές τις συνθήκες η έννοια της διασκέδασης δεν είναι απλώς διαφορετική, είναι ένας άλλος κόσμος”, γράφει ο Ψωμιάδης. “Τα νέα παιδιά κλείστηκαν μέσα, προσαρμόστηκαν σε αυτές τις συνθήκες μοναχικότητας αλλά και αυτονομίας που τους προσφέρουν τα νέα μέσα κι έτσι γεννήθηκε ένα νέο lifestyle που για πολλούς είναι αδιανόητο, αλλά είναι κάτι που ισχύει”.

Ωραία.

Μετά όμως έρχεται εκείνη η ορολογία που ξεσηκώνει μέσα μου κύματα απόγνωσης:

“Οι 18χρονοι δεν βγαίνουν και πολύ, και όταν βγαίνουν επιλέγουν κάτι cool και συντροφικό, με πολλή μουσική, διαδοχικά ΤikΤok clips αλλά και συμμετοχές σε groups που αναζητούν έναν τρόπο επαφής, έστω και μέσω οθόνης. Δύο χρόνια μετά την πρώτη καραντίνα η μάζωξη στο σπίτι έγινε συνήθεια, το binge watching στις πλατφόρμες τρόπος ζωής… Η πρώτη επιλογή είναι η βόλτα στη γειτονιά, στην πλατεία, στο πάρκο, ενώ τα home parties δίνουν και παίρνουν, με το Spotify να παίζει μουσική στο repeat”…

Ναι, απόγνωση.

Δε μου άρεσε ποτέ η ετικέτα του γλωσσαμύντορα κι έκανα κάθε τι δυνατό για να μην την κολλήσω. Είναι όμως αδύνατο να προσπεράσω την σκέψη ότι δεν παγκοσμιοποιείται μόνο η Οικονομία, παγκοσμιοποιείται και η γλώσσα.

Φως φανάρι: Στα επόμενα πενήντα χρόνια η Ελληνική γλώσσα δεν θα υπάρχει. Ό,τι έγραψαν οι ποιητές, θα χαθούν. Κάποια ποιήματα βέβαια θα μεταφραστούν. Τα τραγούδια όμως θα χαθούν. Τα δημοτικά τραγούδια, ναι, θα χαθούν. Τα λαϊκά παραμύθια πέθαναν ήδη. Θα γίνουν κι αυτά σαν τα διηγήματα του Παπαδιαμάντη που είναι αδύνατο να διαβαστούν από τους σύγχρονους νέους. Μόνο μεταφρασμένα μπορούν να διαβαστούν. Στην Ελλάδα ή το εξωτερικό.

Πάλι θα πεις:

Ε, και;

Γιατί να μη χαθεί η Ελληνική γλώσσα;

Διότι, αν χαθεί η Ελληνική γλώσσα, κύριε, θα χαθεί η Ελλάδα.

Διότι, αν αναστήθηκε η Ελλάδα το 1821, ήταν γιατί διατηρήθηκε η γλώσσα της στην Τουρκοκρατία.

Διότι, η Ελλάδα του 2121 δεν θα μπορεί ν’ αναστηθεί, δεν θα έχει λόγο ν’ αναστηθεί, επειδή θα έχει πεθάνει για πάντα η γλώσσα της. Και είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που η Ελληνική γλώσσα υφίσταται τον αργό αυτό θάνατο.

Πρώτη φορά και συμβαίνει στις δικές μας μέρες…

Ποια είναι άραγε η ευθύνη των σημερινών 18άρηδων απέναντι στην Ιστορία;

Γράψε ένα σχόλιο...

Scroll to Top