Θα τα γράψω για να τα θυμάμαι, αν ζήσω:
Η Εκκλησία και η αριστερά – σε μια πρωτοφανή ιστορική συνοδοιπορία – έκαμαν ό,τι μπορούσαν για ν’ αποτύχει η πρώτη διαχείριση της πανδημίας.
Και το κατάφεραν.
Αυτή την ώρα που γράφω, Κυριακή πρωί, 22 Νοεμβρίου 2020, είμαστε μπροστά σε έναν τρομοκρατικό εφιάλτη: α΄). να καταρρεύσει το Σύστημα Υγείας, οπότε θα μαζεύουμε τους νεκρούς με τα στρατιωτικά φορτηγά και β΄). να κλείσουν το 2021 μαζικά οι μικρές επιχειρήσεις, στέλνοντας στην ανεργία δύο εκατομμύρια εργαζόμενους.
Τα υπόλοιπα τ’ αφήνω στη φαντασία σας.
Αυτό που δεν έγινε την δεκαετία των μνημονίων, θα γίνει στην δεκαετία των κορωνοϊών. Ό,τι σώθηκε την περίοδο 2010 – 2020, θα κατεδαφιστεί την περίοδο 2020 – 2030.
Πριν προχωρήσω, να εξηγήσω και τους όρους.
Όταν λέω “αριστερά”, δεν εννοώ μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ. Εννοώ και το ΚΚΕ, εννοώ και όλα τα αριστερά κομματίδια, εννοώ επίσης την εξωκοινοβουλευτική αριστερά, εννοώ και την ανένταχτη, εννοώ και την αδέσποτη αριστερά.
Κι όταν λέω “Εκκλησία”, δεν εννοώ μόνο την ηγεσία της. Πρώτη φορά στην κριτική μου για την Εκκλησία, εννοώ και τον κατώτερο κλήρο (που μέχρι τώρα ήταν η συμπάθειά μου) εννοώ και τους πιστούς της.
Αυτές οι δύο “μεγάλες δυνάμεις” κατάφεραν ν’ αποτύχει κάθε (λειψή θα πω κι εγώ) απόπειρα αντιμετώπισης του ιού. Η μεν αριστερά με τις αγκυλώσεις και τις εμμονές της κατά του νεοφιλελευθερισμού, και καλά, η δε Εκκλησία με την αυτολύπηση περί δήθεν διωγμού της από τους αθέους.
Σ’ αυτές τις δύο “μεγάλες δυνάμεις” θα προσθέσω και μία τρίτη δύναμη, καθόλου ευκαταφρόνητη, τους “συνωμοσιολόγους”. Οι οποίοι δεν καθοδηγούνται από την κομματική ή την παραταξιακή τους ιδεολογία, ούτε από τη θρησκεία, τσαλαβουτούν όμως στο πιο ύπουλο “ενημερωτικό προϊόν” του διαδικτύου, την ευλογοφανή αλήθεια. Μια διακριτή υποκατηγορία των συνωμοσιολόγων είναι οι “ψεκασμένοι” που κατάφεραν να εκφραστούν ακόμα και στη Βουλή.
Όλοι αυτοί, από κοινού (αθροιστικά δε, η μεγάλη μάζα του λαού) στάθηκαν απέναντι σε μια (λειψή, θα πω πάλι) κυβερνητική διαχείριση του κορωνοϊού, με μοναδικό στόχο τους ν’ αποτύχει πολιτικά ο αρχηγός της, ο οποίος κουβαλά την… βιολογική ατυχία να είναι γιος ενός πολιτικού ηγέτη που αμάρτησε ασυγχώρητα 55 χρόνια πριν, το 1965… Η βιολογική αυτή ατυχία είναι, κατά τη γνώμη μου, ένας αηδής ρατσισμός των ορκισμένων αντιρατσιστών.
Οι σώφρονες φωνές “πνίγηκαν” μέσα στον πολύχρωμο αυτόν ορυμαγδό. Είναι η δεύτερη φορά που συμβαίνει μέσα στην τρέχουσα δεκαετία.
Το περίεργο είναι ότι αυτοί που “βγήκαν στα κάγκελα” με τον ιό, είναι οι ίδιοι που είχαν βγει στα “κάγκελα” με τα μνημόνια. Κι έχουν τον ίδιο στόχο: Ν’ ανεβούν πάλι στο κύμα του ωκεανού που θα τους ξεβράσει στην εξωτική παραλία της εξουσίας.
Θέλω να έχω ξεκάθαρη θέση πάνω σ’ αυτό:
Και στις δύο λαίλαπες που περάσαμε (και με τα μνημόνια και με τον κορωνοϊό) οι δυνάμεις που περιέγραψα πιο πάνω, εκατονταπλασίασαν το πρόβλημα. “Έκαμαν την τρίχα τριχιά”. Είναι δε οι δυνάμεις, οι οποίες (υποκριτικά, όσο και πρωτόγονα) αποποιούνται κάθε ευθύνη για το αποτέλεσμα αυτό. Αν και, εστιάζοντας συνειδητά στον μόνο ένοχο, την κυβέρνηση (επικουρικά δε, στους δημοσιογράφους) άλλο δεν κάνουν από το να αθωώνουν τους πραγματικούς ενόχους και “να βγάζουν λάδι” τους κλέφτες, τους λωποδύτες και τους απατεώνες, οι οποίοι μένουν στο απυρόβλητο, ξεκοκαλίζουν στα θέρετρα τα κλεμμένα, και μ’ όλη την ησυχία τους συνεχίζουν ανενόχλητοι να δρουν στο απρόσβλητο παρασκήνιο ξετυλίγοντας τα όποια σχέδιά τους, αλλά δεν θα μπω σε αυτό, δεν έχει σημασία να πω εδώ ποια είναι ή δεν είναι αυτά τα σχέδια…
Υπό το πρίσμα αυτής της θεώρησης, βάλε τώρα να δεις πώς ακούγονται στ’ αυτιά του παρατηρητή φράσεις όπως:
“Οι άθεοι καταδιώκουν τον Χριστό και την Εκκλησία”.
“Η κυβέρνηση πληρώνει τους δημοσιογράφους για να μας λένε ψέματα”.
“Ο κορωνοϊός δεν υπάρχει”.
“Ο κορωνοϊός δεν διαφέρει από μια απλή γρίπη”.
“Το εμβόλιο που θα κάνουμε υποχρεωτικά, θα έχει μέσα τσιπάκι για να παρακολουθούνται όλοι οι άνθρωποι”.
“Ο Μπιλ Γκέιτς χρηματοδοτεί έρευνες για τη μείωση του πληθυσμού της ανθρωπότητας”.
Ανώτερο δε όλων: “Ο κορωνοϊός δεν κολλάει με τη μεταλαβιά”.
Τόση συσσωρευμένη ηλιθιότητα απέναντι στην κυβερνητική (όλως τυχαίως δε, απέναντι σε ΚΑΜΙΑ άλλη) εξουσία, μόνο για ένα πράγμα ειδοποιεί: Ότι η μαζική αυτή βλακεία είναι ενορχηστρωμένη από τις δυνάμεις εξουσίας που η ίδια η μάζα καταγγέλλει. Κι αυτό σημαίνει, πρακτικά, ότι:
Η αριστερά και η Εκκλησία εργάζονται από κοινού για την επιτυχία των πιο σκοτεινών σχεδίων κατά της ανθρωπότητας. Η αριστερά και η Εκκλησία είναι τα βασικά όργανα της παγκοσμιοποίησης, αρκεί να μελετήσει κανείς τη στάση τους στο μεταναστευτικό ζήτημα για να πειστεί.
Οι δυο τους είναι υποχείρια της υπερκυβερνητικής εξουσίας των τραπεζιτών, η οποία ενσωμάτωσε στο οπλοστάσιό της τις “λαϊκές” αντιδράσεις, άρα και την παταγώδη αποτυχία κάθε θετικής αντιμετώπισης των μνημονίων ή της πανδημίας, μετέτρεψε δηλαδή την “επανάσταση” σε όπλο κυριαρχίας των δυνάμεων που, υποτίθεται, καταγγέλλονται από τον λαό!
Η πολιτική και η κοινωνική συμπεριφορά και των δύο αυτών δυνάμεων, της αριστεράς και της Εκκλησίας, “ρίχνει νερό στο μύλο” της παγκοσμιοποίησης, είναι οι πιο καλοί σύμμαχοί της.
Η εξουδετέρωση των λίγων (και ανοργάνωτων πολιτικά) φωνών που αντιστέκονται σ’ αυτή τη μαζική απάτη, δεν είναι δύσκολο πράμα: Φτάνει η “δολοφονία χαρακτήρων” που, αντί της διαγραφής, χρησιμοποιεί πάγια η αριστερά ως μέθοδο κατίσχυσης της κομματικής ηγεσίας.
Βρισκόμαστε πια στην κόψη του ξυραφιού. Και τίποτα δεν φαντάζει ικανό ν’ αποτρέψει την ολική κατάρρευση της κοινής λογικής που μας απόμεινε ως κοινωνία. Όλα πλέον νοούνται από την ανάποδη. Ακόμα και ο έπαινος για κάποιον ή κάτι ερμηνεύεται ως έχθρα και προκαλεί ρήξη. Μια ρήξη που δεν συμβαίνει ανάμεσα σε Ομάδες ή Κοινότητες ή Επαγγελματικές Τάξεις, μιλώ για ρήξη ανάμεσα στα άτομα, κάθετη ρήξη ανάμεσα σε πρόσωπα της ίδιας οικογένειας και, φυσικά, ανάμεσα στους φίλους.
Είστε σίγουροι ότι ο μύθος της Βαβέλ ήταν μύθος; Μήπως ήταν προφητεία που “βγαίνει” στις μέρες μας; Ή μήπως συμβαίνει πάντα έτσι, όταν ο πολιτισμός φτάνει στον κολοφώνα του; Κι αν, όντως, συμβαίνει το δεύτερο, μήπως υπήρξε ξανά στη γη ένας υλικός (προκατακλυσμιαίος) πολιτισμός – σαν τον δικό μας – που πήγε στο διάολο, όπως θα πάει κι ετούτος;