Σας αποκαλύπτω μια συνωμοσία

Τα fake news χρεώνονται στους δημοσιογράφους. Αυτοί τα παράγουν. Γιατί σκοπός τους είναι η παραπληροφόρηση, λέει.

Θα καταθέσω έναν ισχυρισμό, τον οποίο δεν θα σπεύσω να τεκμηριώσω, διότι οι αναλύσεις και τα στοιχεία που θα τον αποδείκνυαν, συνιστούν πραγματεία, είναι συνεπώς άχαρο, δεν θα τη διάβαζε κανείς.

Βασιστείτε προς το παρόν στην εμπιστοσύνη που έχετε προς τον λόγο μου, αν έχετε. Γιατί θα περιοριστώ στον ισχυρισμό μου, καταθέτοντας την διαβεβαίωση ότι δεν σχηματίστηκε αυθαίρετα στο κεφάλι.

Ξέρω τι λέω: Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πλάνη στις μέρες μας από τη μαζική βεβαιότητα ότι τα fake news παράγονται από τους δημοσιογράφους. Μια πλάνη όμως που μολύνει την ίδια την κοινωνία, δηλητηριάζει τη Δημοκρατία, είναι το σαράκι που θα την καταλύσει.

Οι σχολιαστές του διαδικτύου είναι πεπεισμένοι, τόσο, όσο είναι πεπεισμένοι και για τον Θεό που πιστεύουν. Το να πας κόντρα σ’ αυτό, δεν είναι δα και το εξυπνότερο που θα έκανε κάποιος σαν εμένα.

Επειδή όμως έχω αποδείξει πολλές φορές στο παρελθόν ότι είμαι χαζός, τόσο, όσο δεν παίρνει, σα να μην έφτανε αυτό, είμαι και ξεροκέφαλος, θα επιμείνω στον ισχυρισμό μου ότι η πηγή των fake news είναι ίδια με την άλλη που τ’ αφορίζει.

Τα fake news παράγονται από πολλά κέντρα, όχι ένα. Κανένα δε από τα κέντρα αυτά δεν είναι δημοσιογραφικό. Υπό την έννοια, ότι δεν είναι Μέσο Ενημέρωσης. Κανένα επαγγελματικό Μέσο Ενημέρωσης δεν παράγει fake news. Κανένα. Λάθη κάνουν. Χίλια λάθη, όχι ένα. Όλα τα Μέσα Ενημέρωσης κάνουν λάθη. Για χίλιους λόγους κάνουν λάθη. Fake news όμως ΔΕΝ παράγουν.

Όπως είπα ήδη, τα fake news παράγονται από κέντρα και παράκεντρα εξουσίας ή αντιεξουσίας που ΔΕΝ είναι δημοσιογραφικά. Είναι όμως κέντρα και παράκεντρα που έχουν (πολιτικό) συμφέρον να πλήξουν την αξιοπιστία των Μέσων Ενημέρωσης. Κι αυτό, επειδή είναι ο μόνος τρόπος να εξουδετερώσουν την κριτική που τα Μέσα Ενημέρωσης τους ασκούν.

Ο ίδιος έχω κακήν πείραν. Θ’ αποφύγω όμως ν’ αναφέρω πειστικά, πειστικότατα παραδείγματα για να μη μακρηγορήσω.

Τα fake news εμφανίστηκαν στη δημόσια ζωή παράλληλα με την άνθιση του διαδικτύου. Άρα είναι σύμπτωμα του διαδικτύου, δεν είναι σύμπτωμα της δημοσιογραφίας, ούτε των δημοσιογράφων. Ότι αυτοαποκαλείται δημοσιογράφος και η “κουτσή Μαρία” στο διαδίκτυο, δεν σημαίνει ότι τα fake news παράγονται από δημοσιογράφους. Παράγονται από τις “κουτσές Μαρίες” του διαδικτύου. Πόσο πιο απλά να το πω;

Όταν ο κάθε φαντασμένος φτιάχνει ένα site, το τοποθετεί στην κρεβατοκάμαρά του και κάνει “δημοσιογραφία της πιτζάμας”, δεν γίνεται μόνο παραγωγός, αλλά και διανομέας των fake news. Επιδιδόμενος όλη μέρα στο copy paste, με το φραπέ του δίπλα στο πληκτρολόγιο, κυνηγώντας likes και επισκεψιμότητα, γίνεται αναμεταδότης της ψεύτικης είδησης που κάποιο κέντρο ή παράκεντρο εξουσίας ή αντιεξουσίας “έσπειρε” στον λαβύρινθο.

Ακόμα κι εγώ άργησα να καταλάβω την διαδικασία. Μόλις τώρα αρχίζω και καταλαβαίνω γιατί ανθίζουν τα fake news: Δεν είναι ότι τα παράγει κάποιο κέντρο παραπληροφόρησης. Είναι ότι… αρέσουν στο πόπολο.

Θα παραθέσω εδώ αυτούσιο έναν χαρακτηριστικό διάλογο που είχα με έναν άνθρωπο που – κατά τ’ άλλα – εκτιμώ και σέβομαι για πολλούς λόγους, όμως ασχολήθηκε μ’ ένα θέμα που δεν κατέχει:

Έκαμα μια ανάρτηση ενός θέματος που εκτίμησα ότι θα είναι το fake των επόμενων ημερών. Ήθελα να προλάβω τους φίλους μου στο fb να μην τσιμπήσουν και εκτεθούν. Αφορούσε την “είδηση” ότι ο Ευαγγελάτος πήρε 869.000 ευρώ από τον Πέτσα. Σημείωσα λοιπόν: “Ένα fake news που κυκλοφόρησε και θα κάνει γερή βόλτα στα media τις επόμενες μέρες είναι τούτο”.

Το σχόλιο του φίλου από κάτω, απευθυνόταν στον Ευαγγελάτο και του έλεγε: “Καλά έκανες και τα πήρες… και λίγα είναι… τόσα χαϊβάνια αποκοιμίζεις… κάνεις όλη τη δουλειά…”.

Θεώρησα ότι δεν είδε το σχόλιό μου στην κορυφή της ανάρτησης και έσπευσα να τον ειδοποιήσω ότι “έγραψα από πάνω ότι είναι fake news”.

Η απάντηση με ταρακούνησε:

“Δεν έχει σημασία αν είναι φέικ, είναι ενδεικτικό”.

Σοκαρίστηκα. Κι απάντησα μάλλον αμήχανα:

“Ε, πώς δεν έχει σημασία; Δεν έχει σημασία;”.

Η νέα απάντηση με ταρακούνησε ακόμα περισσότερο:

“Δεν έχει… γιατί δεν είναι το ακριβές ποσό το ζήτημα, αλλά η λογική αναλογία”…

Δεν ήξερα τι να κάνω. Τ’ ομολογώ. Μετάνιωσα που έκαμα και την ανάρτηση. Για να σταματήσω το κακό που γεννήθηκε, έγραψα, ότι, εν τοιαύτη περιπτώσει, “το καλύτερο που έχω να κάνω, είναι να σηκώσω τα χέρια ψηλά, παραδίνομαι”.

Ο διάλογος όμως αυτός με βασάνισε όλη τη νύχτα που ακολούθησε. Το συμπέρασμα της… αγρυπνίας ήταν απλό: Τα fake news ανθίζουν, επειδή αρέσουν. Όπως άρεσαν στον κόσμο αυτά που έλεγε ο Τσίπρας την τριετία 2012 – 2015 και τον έκαμαν εξουσία.

Η “ανακάλυψη” με ταρακούνησε εκατό φορές περισσότερο απ’ όσο με ταρακούνησε ο διάλογος με τον φίλο. Γιατί κατάλαβα ότι τα κέντρα και τα παράκεντρα της εξουσίας και της αντιεξουσίας μάχονται μεταξύ τους σ’ έναν ακήρυκτο όσο και αόρατο “ψυχρό πόλεμο”, ίδιο μ’ εκείνον που γινόταν κάποτε ανάμεσα στην ΕΣΣΔ και τις ΗΠΑ. Είναι ένας πόλεμος κομματικών συμμοριών του παρασκηνίου που μάχονται άλλοτε για την κομματική, άλλοτε για την κυβερνητική εξουσία. Ξέρουν καλά τι αρέσει στον κόσμο και το δίνουν παράγοντας fake news. Ξέρουν ότι ακόμα κι αν αποκαλυφθεί το ψέμα τους, θα προλάβει να γίνει αλήθεια σε μεγάλες ομάδες τους πληθυσμού. Κι εκεί θα στερεοποιηθεί ως νόμος.

Όποιες ομάδες δεν γίνουν θύματα με το ένα ψέμα, θα γίνουν με το άλλο, με το επόμενο ή το μεθεπόμενο. Γι’ αυτό και τα fake news παράγονται πλέον σε βιομηχανική κλίμακα.

Το όλον είναι οικοδομημένο αριστοτεχνικά: Όλη αυτή η βιομηχανική παραγωγή χρεώνεται στους δημοσιογράφους. “Μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια” δηλαδή… Από τη μια, κατεδαφίζουν τον πυλώνα της Δημοκρατίας που αποτελεί φράχτη ανάσχεσης στην πορεία τους προς την κομματική ή την κυβερνητική εξουσία, από την άλλη καλύπτουν τέλεια τα ίχνη τους οι συνωμότες, όπως κάνει ο κλέφτης που παριστάνει στον χωροφύλακα τον νοικοκύρη.

Απέναντι σ’ αυτή την Γκαιμπελική συνωμοσία ΔΕΝ υπάρχει σήμερα ΚΑΜΙΑ φωνή. Κι όποια τολμήσει να πει ή να γράψει κάτι, δεν εξουδετερώνεται από την εξουσία, όπως γινόταν παλιά, εξουδετερώνεται δια της απαξίας από τον.. διπλανό, τον “επαναστάτη του γλυκού νερού”, που το παίζει από πάνω και ήρωας της αντιεξουσίας…