Η ρήση του Όργουελ για την δημοσιογραφία και το μέλλον

“Δημοσιογραφία θα πει να δημοσιεύεις όσα ενοχλούν τους άλλους και δεν θέλουν να μαθευτούν. ‘Όλα τ’ άλλα είναι δημόσιες σχέσεις”, είπε ο Τζορτζ Όργουελ.

Έλα όμως που, όταν ο δημοσιογράφος λέει “όσα ενοχλούν τους άλλους”, οι άλλοι παύουν ν’ αγοράζουν την εφημερίδα του και οι συνδρομητές δεν πληρώνουν την συνδρομή τους.

Οπότε:

Ή ο δημοσιογράφος απολύεται και “πάει για βρούβες”, ενώ παίρνει τη θέση του άλλος που ΔΕΝ γράφει “όσα ενοχλούν τους άλλους” ή… μπαίνει λουκέτο στην εφημερίδα. Όλα τ’ άλλα είναι παχιές κουβέντες, λέω εγώ.

Φυσικά ο Τζορτζ Όργουελ έχει δίκιο κι εγώ άδικο. Έτσι πάει.

Κι όσοι επικαλούνται τον Τζορτζ Όργουελ για να στηλιτεύουν σήμερα τους δημοσιογράφους (συλλήβδην) που τάχα δεν γράφουν όσα ενοχλούν τους άλλους, καλά κάνουν.

Μόνο που, από την ταπεινή θέση του τοπικού δημοσιογράφου μπορώ να πω ένα πολύ απλό πράμα:

Στα τριάντα χρόνια της τοπικής δημοσιογραφικής εργασίας μου δεν γνώρισα ΚΑΝΕΝΑΝ που να ΜΗΝ ενοχλείται όταν έγραφα κάτι που δεν ικανοποιούσε την κομματική του προτίμηση ή την θρησκευτική του πίστη ή, έστω, την οπαδική (ποδοσφαιρική) του αγάπη. Κανέναν.

Συνδρομητής της εφημερίδας μου την επέστρεψε κάποτε ως απαράδεκτη, γιατί λέτε… Επειδή σε μια φωτογραφία από μια πολιτιστική εκδήλωση που έδειχνε τον ομιλητή να βγαίνει από την αίθουσα του Παπαστράτειου Μεγάρου όπου μιλούσε) φαινόταν πίσω του κάποιος με τον οποίο (ο συνδρομητής) είχε τσακωθεί…

Και μην πει κάποιος (όπως συμβαίνει συχνά) ότι αυτό που λέω είναι ακραία περίπτωση, γιατί θα με αναγκάσει να γράψω ολόκληρο πίνακα ανάλογων περιστατικών και, άνευ άλλου λόγου, θα εκθέσω κόσμο και κοσμάκη, ανάμεσά τους δε και πολλούς επώνυμους Δημότες, πολιτικούς και επιστήμονες.

Επανέρχομαι στο προκείμενο.

Ο δημοσιογράφος που (πεισματικά) γράφει “όσα ενοχλούν τους άλλους”, έχει εκπαιδεύσει τον εαυτό του στη σκέψη ότι θα μείνει χωρίς φίλους.

Σας βεβαιώ, δεν είναι η πιο εύκολη επιλογή… Κάτι άλλο μπορεί να είναι χειρότερο ή αδιάφορο, δεν ξέρω, αν όμως έχει ψωμί στο τραπέζι του, πρέπει να είναι ευχαριστημένος από τον εαυτό του. Καθότι τα γνωστά δικαιώματα του εργαζόμενου για τα οποία κόπτεται η αριστερά, δεν είναι γι’ αυτόν, είναι για όλους τους άλλους, εκτός απ’ αυτόν.

Γι’ αυτόν είναι μόνο η χλαπάτσα της αριστεράς ότι ο δημοσιογράφος είναι (εξ ορισμού) πουλημένος στην εξουσία.

Εν πάση περιπτώσει, για να πάρουμε μόνο την πολιτική διάσταση του θέματος και όχι την συντεχνιακή, να πούμε τα εξής απλά πράματα:

Η δημοσιογραφία του μέλλοντος θ’ ασκείται από Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης που θα λένε και θα γράφουν (όχι ό,τι θέλει τ’ αφεντικό, αλλά) ό,τι θέλει ν’ ακούσει η μάζα. Αλήθεια ή ψέματα θα λένε, δεν θα έχει σημασία.

Ήδη το κάνουν. Αλλά θα έρθει μια στιγμή στο χρόνο που ΟΛΑ όσα θα λένε τα Μέσα Ενημέρωσης, θα εκλαμβάνονται από τη μάζα ως αλήθειες. Έτσι πάει.

Στην πρακτική εφαρμογή της συνθήκης αυτής, δημοσιογράφοι στα Μέσα Ενημέρωσης θα γίνονται μόνο εκείνοι που θα γράφουν ό,τι τους λένε οι απρόσωπες, όσο και απρόσιτες υπερεθνικές διοικήσεις των Μέσων Ενημέρωσης ή, για να το πούμε αλλιώς, θα γράφουν όσα δεν θα θίγουν κανέναν για τίποτα. Οι εκπομπές της τηλεόρασης που ανακυκλώνουν τον εαυτό τους, είναι μόνο ένα πρόπλασμα.

Οι χαραμάδες αλήθειας (και γνώσης) που υπάρχουν ακόμα στην ενημέρωση του λαού, απ’ τις οποίες μπαίνει λίγο φως, όλο ελπίδα, τότε θα βουλώσουν. Η άλλη όψη του κόσμου που είναι ακόμα ορατή, θα γίνει αόρατη. Εκεί πάει.

Εν τέλει, το ζήτημα δεν είναι αν οι δημοσιογράφοι λένε ψέματα ή όχι. Η συζήτηση που μπαίνει σ’ αυτή τη βάση, είναι παραπειστική. Το ζήτημα είναι πώς θα διασωθεί η δημοσιογραφία. Και, χωρίς πλουραλισμό στην ιδιοκτησία των Μέσων Ενημέρωσης, η δημοσιογραφία ΔΕΝ θα σωθεί. Η διαπόμπευση του ιδιώτη και η ενοχοποίηση του κέρδους δουλεύουν για τον οριστικό θάνατό της. Η δε αριστερά φέρει την βαρύτερη ευθύνη γι’ αυτό. Γιατί στο τέλος του δρόμου που βαδίζουμε ως κοινωνία, ο λαός δε μπορεί να περιμένει παρά μόνο το βαθύτερο σκοτάδι της Ιστορίας.

Γράψε ένα σχόλιο...

Scroll to Top