Η πραγματικότητα που περιγράφουν καθημερινά τα Μέσα Ενημέρωσης, είναι αβάσταχτη. Νοιώθουμε το στομάχι βαρύ, σα να κατάπιαμε λιθάρι και δε μπορούμε να το χωνέψουμε.
Αν τώρα στύψεις τα λόγια που γράφονται στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, θα βγάλεις το ασφαλές συμπέρασμα ότι για τον ζόφο αυτόν ευθύνονται τα Μέσα Ενημέρωσης.
Είναι όμως έτσι;
Όχι δεν είναι.
Διότι τα γεγονότα που μας βαρυστομαχιάζουν, δεν παράγονται από τα Μέσα Ενημέρωσης. Παράγονται από τον Πούτιν, από τον Μπάιντεν, από τον Σι Τζινπίνγκ να μην τον ξεχνάμε, από το εργαστήριο της Κίνας που του ξέφυγε ή δεν του ξέφυγε ο θανάσιμος ιός που “σκοτείνιασε” τον πλανήτη, παράγονται από τις επιλογές των πολιτικών ή από ειδεχθείς πράξεις ανθρωπόμορφων τεράτων που ζουν ανάμεσά μας.
Οι δημοσιογράφοι καταγράφουν τα γεγονότα, δεν ευθύνονται όμως γι’ αυτά. Για το αν θα μπορούσαν και πώς να τα καταγράφουν καλύτερα, να το συζητήσουμε.
Το φιλοθεάμον κοινό δείχνει να μην κατανοεί αυτόν τον απλό, αυτόν τον απλούστατο διαχωρισμό ανάμεσα σ’ αυτόν που στέλνει την επιστολή και στον ταχυδρόμο που φέρνει την επιστολή.
Δείχνει επίσης να μην κατανοεί ότι υπάρχουν πολλά Κέντρα Εξουσίας. Όχι. Ένα είναι, λέει, το Κέντρο Εξουσίας. Που συνωμοτεί κατά της ανθρωπότητας.
Ένα Κέντρο Εξουσίας, όπως λέμε “Θεός”. Ή το αντίθετό του: “Διάβολος”
Ότι αυτό το υποτιθέμενο Ένα Κέντρο Εξουσίας δεν θα χρειαζόταν να συνωμοτήσει κατά της ανθρωπότητας, διότι έχει ΗΔΗ την εξουσία, δεν περνάει από κανενός το μυαλό…
Και φτάνουμε έτσι στην αβάσταχτη αυτή καθημερινότητα του πολίτη. Με το “φτύσιμο” των Έντυπων και Ηλεκτρονικών Μέσων Ενημέρωσης που, βεβαίως, ισοδυναμεί με μια σφαίρα στον ταχυδρόμο για τα κακά μαντάτα.
Μιλάμε καθαρά για μια αντιστροφή της πραγματικότητας.
Γιατί όμως;
Από πού έρχεται αυτό;
Πώς εθίστηκε άραγε ο λαός σ’ αυτή την επαίσχυντη αντιστροφή;
Φαντάζει δύσκολο ν’ απαντηθεί το ερώτημα, είναι όμως απλό:
Ο λαός που “σκοτώνει τον ταχυδρόμο” ακολουθεί πάγια μοτίβα που χρησιμοποίησαν ανά τους αιώνες οι θρησκείες για να επιβληθούν. Εκπαιδευμένος ο λαός επί αιώνες σ’ αυτά τα αναντίρρητα μοτίβα που δεν αμφισβητήθηκαν ποτέ από καμία θεσμική δύναμη, τ’ ακολουθεί τυφλά, με την βεβαιότητα της απόλυτης ορθότητας.
Ότι μεγάλο μέρος του λαού έχει απομακρυνθεί από το ιερατείο, δεν σημαίνει ότι απαλλάχτηκε ως διά μαγείας από τους αιωνόβιους εθισμούς του.
Θα γίνει ακόμα πιο κατανοητό αυτό μ’ ένα παράδειγμα:
Η συμπεριφορά και η προφορά των Ελλήνων του εξωτερικού, ιδίως εκείνων που έφυγαν από την Ελλάδα παιδιά και μεγάλωσαν στην Αυστραλία, στον Καναδά ή τις ΗΠΑ, δεν διαφέρει από την συμπεριφορά και την προφορά των εγχωρίων ορεσίβιων. Ακόμα και όταν πρόκειται για διαπρεπείς επιστήμονες, είναι σκέτοι βλάχοι.
Συμβαίνει, επειδή παγίωσαν τις μνήμες τους όταν έφυγαν και, τώρα που γυρίζουν (ως επισκέπτες συνήθως) τις ανασύρουν, νομίζοντας ότι η χώρα που άφησαν πίσω τους δεν άλλαξε ποτέ στην διάρκεια της απουσίας τους. Τα παραδείγματα είναι αμέτρητα.
Έτσι. Για να μιλάμε απλά και να καταλαβαίνουν όλοι τι λέμε.
Η αντιστροφή της πραγματικότητας που ζούμε, δεν οφείλεται στα Μέσα Ενημέρωσης (δεν έχουν κανένα λόγο για να το κάνουν αυτό, ακόμα κι αν ήταν όργανα της Μυστικών Λεσχών) αντιθέτως, οφείλεται στους εθισμούς μιας θεοκρατούμενης κοινωνίας που προσπαθεί να προσαρμοστεί (βιαίως, τις περισσότερες φορές) σε μια τεχνολογική εποχή που αλλάζει μέρα τη μέρα με την ταχύτητα του φωτός.
Μια απολίτικη μάζα υποχρεώθηκε ν’ ασχοληθεί με την πολιτική το 2010 και φυσικά τά ’καμε μαντάρα.
Μια ανενημέρωτη μάζα υποχρεώθηκε ν’ ασχοληθεί με μια πανδημία το 2020 και, φυσικά, τά ’καμε μαντάρα επίσης.
Μια παραμυθιασμένη μάζα υποχρεώθηκε ν’ ασχοληθεί με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία το 2022 και, φυσικά, τά ’καμε όλα μαντάρα, ίδια με όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις, αν και για διαφορετικούς λόγους αυτή τη φορά.
Κάθε φορά τα ίδια και τα ίδια. Οι ίδιοι κι οι ίδιοι.
Φτάσαμε σήμερα στο σημείο να εισπράττουμε ως αληθινό το ψεύτικο και το ψεύτικο ως αληθινό.
Ουρλιάζουμε υστερικά για ειδήσεις που θα έπρεπε να εκφράζουμε την ευφροσύνη μας, ευτυχούμε για ειδήσεις που θα έπρεπε να εκφράζουμε την αγανάκτησή μας και “κάνουμε την πάπια” μπροστά στις ειδήσεις (ή στις αναλύσεις) που δεν ταυτίζονται με το αποκρυσταλλωμένο σχήμα του εθισμένου στα ιδεολογικά ναρκωτικά εγκεφάλου μας.
Ποιος τελικά μπορεί να είναι κατ’ ελάχιστο ευχαριστημένος από τον εαυτό του, όταν μετέχει ενεργά και καθημερινά σ’ αυτή τη μαζική ξεφτίλα;
Και ποιος άραγε ηγέτης (της χώρας ή της Ευρώπης ή του κόσμου όλου) ποιος ηγέτης θα ήταν ιδανικός να κάνει για ποιον λαό… ποιο δίκιο…