Ο δημόσιος διάλογος, αυτός που διεξάγεται στα social media, είναι μια λασπομαχία.
Η πολιτική αντιπαράθεση, αυτή που διεξάγεται στην τηλεόραση, είναι μια κοκοραμαχία.
Σιχαμερά και τα δύο.
Και δεν υπάρχει άλλος τρόπος διαφυγής απ’ αυτή την κατάπτωση, εκτός από την απόσταση.
Καλά κάνουν οι νέοι και δεν ασχολούνται με την πολιτική.
Γιατί ν’ ασχοληθούν;
Γιατί να μπουν οικειοθελώς στην κρεατομηχανή που αλέθει τις συνειδήσεις και τις κάνει κιμά;
Ότι με αυτή την στάση των νέων η πολιτική καταλήγει στα χέρια των επιτηδείων, των καιροσκόπων και των τυχοδιωκτών είναι απόλυτα φυσιολογική εξέλιξη.
Αν θέλουμε άλλη πολιτική και άλλους πολιτικούς, το λογικότερο θα ήταν ν’ αλλάξουμε τα δεδομένα στον δημόσιο διάλογο. Στα social media (τον διάλογο των πολιτών) και στην τηλεόραση (τον διάλογο των πολιτικών.
Αν υποθέσουμε ότι μπορούσαμε ν’ αλλάξουμε το ήθος και το ύφος του δημοσίου διαλόγου στα social media και στην τηλεόραση, θ’ αλλάζαμε την πολιτική εκπροσώπηση της χώρας, άρα και τον χαρακτήρα της.
Ποιος θα το κάνει αυτό;
Ποιος μπορεί δηλαδή να το κάνει;
“Η κυβέρνηση”, θα πει ο αριστερός.
Αυτό τον βολεύει: Να έχει πάντα έναν αναγνωρίσιμο εχθρό για να μπορεί να κάνει ντόρο.
Ε, λοιπόν όχι.
Ο δημόσιος διάλογος στα social media και στην τηλεόραση δεν θ’ αλλάξει ούτε από την κυβέρνηση, ούτε από τον καλύτερο νόμο που μπορεί να κάνει η καλύτερη κυβέρνηση.
Ο δημόσιος διάλογος, αυτός που είπαμε ότι αποτελεί τη ρίζα του κακού, θ’ αλλάξει μόνο από την απαίτηση που έχει ο κάθε πολίτης, αυτή τη φορά όμως όχι από την κυβέρνηση, αλλ’ από τον εαυτό του.
Αν έχω απαίτηση από τον εαυτό μου να ΜΗ βρίσω και να μην προσβάλλω κανέναν, η δουλειά θα γίνει.
Αν απαιτώ από τον εαυτό μου να σέβομαι τα πρόσωπα και τους θεσμούς, η δουλειά πάλι θα γίνει.
Εγώ είμαι ο ένοχος. Εγώ κι ο αθώος.