Πώς ενοχοποιήσαμε την αθωότητα

Όταν η δεξιά οικειοποιήθηκε τα Ελληνικά πράγματα, χαρακτηρίζοντας εθνοπροδότες τους αριστερούς, τα αρχαία Ελληνικά πράγματα ενοχοποιήθηκαν από την αριστερά ως… δεξιά, παρά το γεγονός ότι ο Κάρολος Μαρξ έχτισε όλη του την θεωρία επικαλούμενος την Διαλεκτική των αρχαίων Ελλήνων. Σε τέτοιο βαθμό ενοχοποιήθηκαν, που, όποιος ασχολιόταν με τα Ελληνικά πράγματα, ήταν δεξιός, καραδεξιός, μπορεί και φασίστας.

Η ψυχική επαφή του νέου Ελληνισμού με τον αρχαίο είχε χαθεί. Και, υπό μία έννοια, ήταν η δυναμική εκδίκηση της ηττημένης αριστεράς απέναντι στη νικήτρια του εμφυλίου δεξιά.

Αυτό που συνέβη στην πραγματικότητα, ήταν ένα φράγμα που δεν δίχαζε το λαό μόνο σε κόμματα (αυτή είναι μια επιδερμική ανάγνωση) τον δίχαζε και ψυχικά, έκοβε την Ιστορία στα δύο και άνοιγε μία τάφρο ανάμεσα στις εποχές.

Ένα οικείο σ’ εμάς παράδειγμα ενοχοποίησης (εν τέλει δε, απαξίωσης) ήταν η χαμένη εκτίμηση του λαού για το τσάμικο στη μεταπολίτευση, γιατί το χόρευε ο – ηττημένος πια – Παπαδόπουλος επί χούντας.

Όταν το τσάμικο και το συρτό επανήλθαν στο νεοελληνικό γλέντι, δεν είχαν τίποτε το αρχοντικό πια… Ήταν (είναι δηλαδή) ένα τίρι – τίρι για πετεινάρια και πουλακίδες…

Η μαζική αυτή αηδία που διαπέρασε την νεοελληνική κοινωνία, στο πέρασμα του καιρού άρχισε να ξεπερνιέται. Πολλοί τότε ήλπισαν ότι θα μπορούν ν’ ασχολούνται ανενόχλητοι πια με τα αρχαία Ελληνικά πράγματα, χωρίς να χαρακτηρίζονται από τους αριστερούς δεξιοί ή φασίστες. Όντως, στην δεκαετία του ’90, είχε αρχίσει να παίρνει έκταση το ενδιαφέρον των νεοελλήνων για τ’ αρχαία επιτεύγματα.

Αμ δε…

Την σκυτάλη της ενοχοποίησης (ή της απαξίωσης) των αρχαίων Ελληνικών πραγμάτων ανέλαβαν νέα δυνάμεις!

Όταν οι “ψεκασμένοι” οικειοποιήθηκαν τ’ αρχαία Ελληνικά πράγματα, καλώντας τους πατριώτες σε… αφύπνιση, τα Ελληνικά πράγματα ενοχοποιήθηκαν εκ νέου, αυτή τη φορά όμως όχι μόνο από την αριστερά, αλλά και από την Εκκλησία, η οποία έκαμε λόγο για “νέο παγανισμό” και αντιδρούσε σαν τον σκαντζόχοιρο. Μάταια ο Δημοσθένης Λιακόπουλος στις περιθωριακές τηλεοπτικές εκπομπές του έριχνε γέφυρες κολακεύοντας τους καλόγερους του Αγίου Όρους και παρουσιάζοντας μια νέα εκδοχή του Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού.

Η κοινωνία βρισκόταν πια στον αστερισμό μιας νέας Σχολής Ελληνοχριστιανικής Σκέψης που καλλιεργούσε στην συνείδηση των Ρωμιών μια ολόκληρη χορεία νεοφώτιστων “Ελληνιστών”.

Στην κοινή πλέον – απέναντι στην Ελληνοσύνη – αντίληψη αριστερών και χριστιανών, όποιος ασχολιόταν με τα Ελληνικά πράγματα, ήταν από γραφικός έως ψεκασμένος, ένας αιθεροβάμων που περίμενε να κατέβει στους Δελφούς ο Απόλλων με το διαστημόπλοιό του. Σ’ αυτό βοηθούσαν άλλωστε και αμέτρητες εκδόσεις βιβλίων που μετέτρεπαν σε φιλοσοφικές θεωρίες τις ταινίες του Χόλιγουντ.

Μετά την άνοδο της Χρυσής Αυγής το 2012 τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα… Το “φράγμα” μεγάλωσε κι άλλο… Αλλά το “κύμα” δεν άργησε να χάσει πάλι την ορμή του. Ο Λιακοπουλισμός περιέπεσε σε ανυποληψία. Αντίθετα ο Βελοπουλισμός (ραφιναρισμένος κάπως) επιβραβεύτηκε με την είσοδό του στη Βουλή το 2019.

Περίοπτη θέση σ’ αυτό το γύφτικο πανηγύρι βρήκε για λίγο κι ο Αρτέμης Σώρρας. Αυτουνού όμως του βρήκε τον πάτο ένας Πατρινός δικηγόρος και γλίτωσε η Βουλή από έναν νέο Μπερτόδουλο.

Όπως και νά ’χουν αυτά, όποιο τείχος και να έβρισκε μπροστά της η προσπάθεια για αποκατάσταση της ψυχικής επαφής των νεοελλήνων με τους αρχαίους, με το ένα και το άλλο, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο: Τα Ελληνικά πράγματα έμεναν (και μένουν) απρόσιτα στους κατοίκους αυτής της χώρας που αυτοαποκαλούνται Έλληνες.

Σ’ έναν λαό που “είσαι ό,τι δηλώσεις”, αν πεις ότι εκφράζεις τον αρχαίο Ελληνισμό, θα το πιστέψουν, ακόμα κι αν είσαι… ο Αρτέμης Σώρρας! Κι αφού τον αρχαίο Ελληνισμό εκφράζει ο Αρτέμης Σώρρας, όσοι ασχολούνται με τον αρχαίο Ελληνισμό, είναι σαν αυτόν. Με τον ίδιο τρόπο που, αν την δημοσιογραφία στην Ελλάδα την εκφράζει ο Χατζηνικολάου, όσοι ασχολούνται με την δημοσιογραφία, είναι σαν αυτόν…

Άντε βγάλε άκρη τώρα…

Μόνο που, έτσι, η πραγματική Ελλάδα, το διαμάντι της ανθρωπότητας, παραμένει μακρινή και ξένη, κείτεται θαμμένη βαθιά στον τάφο της. Ο νεοπαγανισμός που προσάπτουν στον σύγχρονο Έλληνα που ψάχνει τις ρίζες της φυλής, δεν διαφέρει από τους αφορισμούς του μεσαίωνα. Την ώρα που επικαλούνται την Ελλάδα όλοι αυτοί οι ρεμπεσκέδες, την ώρα που εμπορεύονται το brand name της, την ώρα που ομνύουν στο όνομά της, η Ελλάδα (θέλω να πω η Ελληνοσύνη) μουχλιάζει στη θαμμένη χρυσή της λάρνακα και περιμένει τον πρίγκιπα να σύρει το μαγικό χτενάκι απ’ τα μαλλιά της για ν’ αναστηθεί…

Επειδή όμως στην εποχή μας δεν υπάρχουν πρίγκιπες, μπορούμε να πούμε ότι οι αρχαίες προφητείες (τα λαϊκά παραμύθια εννοώ) το ήξεραν ότι θα γίνει έτσι, το έλεγαν λοιπόν ποιητικά… όθεν, μεθερμηνευόμενες, έχουν να μας πουν καθαρά και ξάστερα ότι ο πρίγκιπας που θ’ αναστήσει την Ελλάδα, είναι ο κάθε σκεπτόμενος, ο αισθαντικός, ο καθένας τελοσπάντων από μας που κατάφερε (αν κατάφερε) να ξεφύγει από τα δόκανα των απατεώνων και των αγυρτών για να φτάσει μέχρι την πηγή με τ’ αθάνατο νερό.

Γράψε ένα σχόλιο...

Scroll to Top