Καλύτερα να το χωνέψουμε: Η ενημέρωση του λαού περνάει σιγά – σιγά στα χέρια γνωστών ή αγνώστων επενδυτών.
Οι δημοσιογράφοι που κάποτε γίνονταν εκδότες, συντηρούσαν έτσι τη φύση της δημοσιογραφίας στα έντυπά τους, υποχρεώνονται να γίνουν εργαζόμενοι στους επενδυτές, με παχυλούς ή πενιχρούς μισθούς, αδιάφορο.
Διαβάζεις τώρα τα άλλοτε κραταιά “Νέα”, το άλλοτε λόγιο “Βήμα”, καθώς και τα οικεία sites του επενδυτή τους, και νομίζεις ότι διαβάζεις Δελτία Τύπου του Ολυμπιακού.
Ένα μετά το άλλο, τα σημεία πώλησης των εφημερίδων διώχνουν τις εφημερίδες από τον πάγκο τους, οι πωλήσεις των εφημερίδων πέφτουν, πέφτουν, πέφτουν, αλλά ο κόσμος νομίζει ότι ο έντυπος Τύπος περνάει κρίση, τον νίκησε η τηλεόραση, ξεπεράστηκε από το internet…
Κανείς δεν υποψιάζεται ότι ο Έντυπος Τύπος διώκεται.
Κανείς δεν ακούει τον πυροβολισμό στην διπλανή πόρτα…
Γι’ αυτό άραγε είχε φαγωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ; Να ξηλώσει τον αμαρτωλό ΔΟΛ, τον Δημοσιογραφικό Όμιλο Λαμπράκη;
Ε, γι’ αυτό.
Τον ξήλωσε. Αλλά μερικές φορές δεν έχει σημασία τι επιδιώκεις, σημασία έχει ποιο είναι το αποτέλεσμα της επιδίωξής σου. Και θα έπρεπε να κρίνεσαι γι’ αυτό, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ ξέρει την τέχνη της παροιμίας που λέει “άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε”.
Καλύτερα να το χωνέψουμε λοιπόν: Η ενημέρωση του λαού φεύγει από τα χέρια των πουλημένων δημοσιογράφων και περνάει στα χέρια των αγίων επενδυτών. Όχι μόνο με την αιμοσταγή ενέργεια της τωρινής κυβέρνησης, αλλά, κυρίως με τη μοχθηρή προπαγάνδα της προηγούμενης…
Οι κόποι δώδεκα ετών της αριστεράς δίνουν τώρα καρπούς. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη φέρνει ένα νόμο στη Βουλή για τον Περιφερειακό Τύπο, τον σφάζει στο γόνατο, αλλά δεν υπάρχει ένας σ’ αυτή τη χώρα να χύσει ένα δάκρυ.
Σφάζει τον δημοσιογράφο που έβγαλε μια εφημερίδα στην πόλη του για να γίνει εργοδότης του εαυτού του, τον θάβει ζωντανό, για να βάλει στη θέση εκείνου τους Μαρινάκηδες που θα τρέξουν να καλύψουν το κενό…
Φρόντισε η αριστερά να δηλητηριάσει το λαό με μπούρδες. Οι κόποι δώδεκα ετών των εγκάθετων trolls του διαδικτύου απέδωσαν, και τώρα δεν κουνιέται φύλλο…
Άξιος ο μισθός τους.
Ο δρόμος για την επελαύνουσα ολιγαρχία του αμέσου μέλλοντος ανοίγει διάπλατα.
Ο ανορθόγραφος, ασύντακτος και ανελλήνιστος δημοσιογράφος θα ενημερώνει το λαό από το απρόσιτο site, ασφαλής μέσα στην ανωνυμία του, προστατευμένος από τα γιαούρτια και τις ντομάτες, αλώβητος μέσα στο απόρθητο από μολότοφ κάστρο που θα χτίζει γύρω του ο Όμιλος των αγνώστων επενδυτών, συνομιλητών της κυβέρνησης, αλλά και των Αμερικανών ή των Γερμανών, τώρα τελευταία δε, πάλι των Ρώσων.
Αν ήξερες για ποιον δούλεψες, σύντροφε, θα κοκκίνιζες από ντροπή…
Ε, τι να σου πω τώρα;
Ωραία τα κατάφερες!
Φτου να μη βασκαθείς…