{…Δημοσίευση στο fb, Δευτέρα, Τρίτη, 21 Απριλίου 2020 …}
Ο μπάρμπα – Πάνος είχε πάντα μια παιγνιώδη διάθεση με τα σχολιαρόπαιδα. Τον συναντούσαμε κάθε πρωί. Εμείς πηγαίναμε στο σχολείο κι αυτός πήγαινε τα πρόβατά του στη βοσκή. Έμοιαζε να έχουμε αντίθετες κατευθύνσεις, αλλά το μεσημέρι γυρίζαμε σπίτι και ο μπάρμπα – Πάνος κι εμείς, είχαμε τον ίδιο προορισμό, αν και διανύαμε το δρόμο πάλι σε αντίθετες κατευθύνσεις…
Μας πείραζε κάθε μέρα και τον πειράζαμε. Κι εκείνος κι εμείς συναγωνιζόμασταν ποιος θα βρει το καλύτερο πείραγμα εναντίον του άλλου. Τώρα σκέφτομαι ότι εκεί που καθόταν το βράδυ μοναχός του, μηχανευόταν τι θα ξεφουρνίσει την άλλη μέρα σε μας. Με τον καιρό είχαμε χτίσει μια ιδιότυπη φιλία, εμείς τα σχολιαρόπαιδα με τον γέροντα Πάνο Δάλλα.
Εκείνη τη μέρα δεν συναντήσαμε τον μπάρμπα – Πάνο στο δρόμο μας. Είχαμε φτάσει στο σχολείο, μπήκαμε στην αυλή και περιμένοντας να χτυπήσει το κουδούνι, αρχίσαμε το παιχνίδι. Κάποιο παιδί φώναξε:
– Ο μπάρμπα – Πάνος!
Αφήσαμε το παιχνίδι και τρέξαμε στο σύρμα που χώριζε την αυλή του σχολείου από τον χωμάτινο δρόμο. Κι όπως πάντα αρχίσαμε να τον πειράζουμε, περιμένοντας το δικό του πείραγμα.
Όμως ο μπάρμπα – Πάνος εκείνη τη μέρα δεν είχε όρεξη. Ποτέ ξανά δεν τον είχαμε δει τόσο βουβό. Περπάταγε πιο αργά από ποτέ, σκυφτός, τα πρόβατά του τον ακολουθούσαν, μας φάνηκε ότι ακόμα κι αυτά ήταν σκυφτά και περίλυπα όπως τ’ αφεντικό τους. Τον πειράζαμε εμείς, αλλά δεν απαντούσε. Κι όταν απομακρύνθηκε κάπως, κοντοσταμάτησε, γύρισε λίγο το κεφάλι, όχι το σώμα, και είπε λυπημένα:
– Έχουμε δικτατορία…
Παγώσαμε. Τα γέλια και τα χάχανα όλων των παιδιών κόπηκαν με το μαχαίρι. Δεν ξέραμε τι παναπεί δικτατορία. Ό,τι όμως και νά ’ταν αυτή η δικτατορία που μας είπε ο γέροντας, σίγουρα θα ήταν κάτι κακό, αφού έκανε τον μπάρμπα – Πάνο μας τόσο λυπημένο.
Το ημερολόγιο έγραφε: 21 Απριλίου 1967…