Αντίθετο του καπιταλισμού είναι η κοινοκτημοσύνη. Αλλ’ όσο τα μέλη μιας κοινωνίας αποδεικνύουν ότι είναι ανάξια να διαχειριστούν το κοινό αγαθό, το αποδεικνύουν και κάθε μέρα, δεν θα ευθύνεται ο καπιταλισμός για όσα δεινά και αν του αποδίδουμε.
Δεχτείτε για λίγο αυτή την “ανάποδη λογική” για να διευκολύνετε την παράθεση των παραγόμενων συλλογισμών.
Λοιπόν, αν είναι (και είναι) ανέφικτο ένα σύστημα κοινοκτημοσύνης των Μέσων Παραγωγής (κομουνισμός) σημαίνει ότι ο καπιταλισμός “είναι αυτό που είναι” γιατί “έτσι είναι η ζωή στον πλανήτη”.
Την καραμέλα επομένως για τον καπιταλισμό ως πηγή δεινών, θα ήταν καλύτερα να τη… βαρεθούμε.
Είναι αξιοπερίεργο πώς, τόσοι και τόσοι επαναστάτες, δεν κατήγγειλαν ποτέ ως πρώτη πηγή δεινών τις θρησκείες, τα κατ’ εξοχήν “συστήματα σκέψης” που υποδούλωσαν τον άνθρωπο και τον κρατούν ακόμα φυλακισμένο στις προλήψεις. Αρκέστηκαν στον χαρακτηρισμό του Μαρξ που έκαμε λόγο για “όπιο του λαού”. Ως εκεί. Σα να ήθελαν – αντί πολέμου – μια “διπλωματική διευθέτηση” με το ιερατείο. Προσπέρασαν την πραγματικότητα ότι οι θρησκείες είναι το πιο κραταιό πολιτικό σύστημα που εμφανίστηκε ποτέ στη γη. Απείρως ισχυρότερο από τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό μαζί.
Μιλώντας όμως για τον ιμπεριαλισμό, να σημειωθεί ότι ορισμός του Λένιν δεν απηχεί πλέον την πραγματικότητα: “Το πέρασμα από την κατάκτηση των εδαφών στο μοίρασμα και το ξαναμοίρασμα των αγορών ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα”, το οποίο “μοίρασμα των αγορών” σημαίνει και “εξαγωγή των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων στις αποικίες”, κράτησε λίγο παραπάνω, τελείωσε όμως κι αυτό. Ο ορισμός του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό δεν ισχύει. Όχι γιατί “τα ιμπεριαλιστικά κέντρα” δεν μοιράζουν πια τις αγορές, φυσικά και το κάνουν, αλλά γιατί μένει πάλι στο απυρόβλητο το παγκόσμιο εκείνο σύστημα σκέψης που απτόητο, ανέγγιχτο, ασύδοτο κρατάει δούλο τον άνθρωπο: Η θρησκεία σε όλες τις μορφές της: Από το ιερατείο ψηλά μέχρι την κοινή δεισιδαιμονία και την προκατάληψη χαμηλά.
Η στέρηση ελευθερίας του ατόμου ή της Κοινότητας, φυσικά και του έθνους, ΔΕΝ προέρχεται από τις αγορές, αλλά από την αιχμαλωσία του Νου που φυλακίζεται αυτοβούλως στις εμμονές του.
Οι ιδεοληψίες είναι κυρίαρχες. Στις μέρες μας άλλωστε μπορεί να καταλάβει ο καθένας πώς και γιατί προέκυψε η έννοια του αφέντη Θεού: Ό,τι δεν μπορούν να κατανοήσουν οι μάζες, το προσωποποιούν σε δαίμονα ή θεό. Έτσι γεννήθηκαν οι θεοί – που κάποια στιγμή έπρεπε να καταργηθούν για να γίνουν ένας – έτσι γεννήθηκε η πίστη που, σήμερα, κινητοποιεί τις μάζες υπέρ ή κατά των μνημονίων ή των εμβολίων, δεν έχει σημασία…
Φαντάζει λίγο περίεργο – σε κάθε περίπτωση είναι τρομερά ενδιαφέρον – να βιώνουμε αυτές τις μέρες την κοινή, θέλω να πω την ομογενοποιημένη παγκόσμια επανάσταση των πιστών όλων των θρησκειών και των δογμάτων: Ό,τι δεν κατάφερε το εργατικό προλεταριάτο (θυμίζω ότι ο Μαρξ ήθελε παγκόσμια επανάσταση των εργατών) το κατάφερε το θρησκευτικό – παραθρησκευτικό προλεταριάτο. Για να είμαστε ακριβείς, μιλάμε για το πολιτικοθρησκευτικό προλεταριάτο. Η αναθεωρητική φιλοσοφία του Λένιν για “επανάσταση σε μία μόνο χώρα”, είναι πλέον για τα σκουπίδια της Ιστορίας.
Το παγκόσμιο πολιτικοθρησκευτικό (και όχι πια εργατικό) προλεταριάτο είναι έτοιμο για την επανάσταση κατά της παγκόσμιας εξουσίας. Η επανάσταση ξεκίνησε ήδη.
Μην ευφραίνεστε όμως ακούγοντας τη λέξη “επανάσταση”. Όχι, δεν είναι η επανάσταση που θα λύσει το (παγκόσμιο) πρόβλημα.
Η επανάσταση αυτή (όπως και όλες οι άλλες επαναστάσεις) είναι μια απλή “μανούβρα” του συστήματος που εδραιώνει με κάθε τρόπο την εξουσία του: Για ν’ αποκτήσει ανοσία απέναντι στην λαϊκή απειλή, εμβολιάζει την παγκόσμια κοινότητα αυτή τη φορά με ένα ιδεοληπτικό “αντί”, ώστε να δημιουργήσει “αντισώματα” στον οργανισμό της ανθρωπότητας. Σκοπός φυσικά “η ανοσία της αγέλης”. Με απλά λόγια, η ομογενοποίηση των δεισιδαιμονιών και των προκαταλήψεων της παγκόσμιας κοινότητας – ακόμα και αν δεν είναι ενορχηστρωμένη, που δεν είναι – “στρώνει το χαλί” για τον θρίαμβο της Νέας Εξουσίας.
Τα μέλη της παγκόσμιας ελίτ που θα κυβερνά σε λίγο την παγκόσμια μάζα, δεν θα έχουν αριστοκρατική, αλλά λαϊκή καταγωγή.
Ο μεγάλος ιστορικός κύκλος έκλεισε. Κλείνει. Και “η νέα κυβερνώσα ελίτ λαϊκής καταγωγής” θα είναι μια ομάδα διπόδων, δικών μας παιδιών, “της διπλανής πόρτας”, που “θα πατήσουν επί πτωμάτων”, θέλω να πω “θα πουλήσουν τη μάνα τους και τον πατέρα τους”, για ν’ αναρριχηθούν και να γίνουν μέλη της νέας κυρίαρχης τάξης που – έναντι σκανδαλωδών προνομίων φυσικά – θα κυβερνάει τον κόσμο.
Ήδη γίνεται.
Κοιτάτε γύρω: Δεν ανεβαίνει κανένας ένα σκαλί, αν δεν “πατήσει επί πτωμάτων”… Ούτε δουλειά δεν βρίσκει, αν δεν “ρίξει” τον φίλο του…
Όχι, δεν ζούμε τον θρίαμβο του καπιταλισμού. Ο καπιταλισμός κατέρρευσε το 2008. Ακολούθησε την κατάρρευση του σοσιαλισμού, το 1989.
Κυρίες και κύριοι,
ζούμε ήδη τον θρίαμβο της κομμουνιστοκαπιταλιστικής μεταπολίτευσης.