Οι φυλές της Βαβέλ

Θυμάμαι έναν διάλογο μ’ ένα φίλο:

“Γιατί δεν το γράφεις αυτό;”, είπε.

“Μα, το έγραψα”.

Δεν έδωσε βάση στην απάντησή μου. Μετά από λίγη ώρα, είχαμε πάει σε άλλο θέμα και ξαναείπε:

“Αυτό γιατί δεν το γράφεις;”.

“Μα το έγραψα κι αυτό”, απάντησα, κάνοντας ότι δεν κατάλαβα που αγνόησε την προηγούμενη απάντησή μου.

Πάλι δεν έδωσε βάση και συνέχισε να μου κάνει μάθημα για τις αλήθειες που δεν γράφουν οι δημοσιογράφοι. Κάποια στιγμή νόμισε ότι με τσάκωσε:

“Αυτό που θα σου πω τώρα όμως… δεν το έγραψες”, είπε.

“Για πες να δω τι δεν έγραψα”.

Μου είπε.

“Ναι, αυτό δεν το έγραψα”, ομολόγησα.

“Βλέπεις; Οι δημοσιογράφοι δεν τολμάτε να τα γράψετε αυτά”.

“Να σου πω”, του λέω. “Κρίνε με απ’ αυτά που γράφω, όχι γι’ αυτά που δεν γράφω”.

“Εδώ έχεις λάθος”, φώναξε. “Οφείλεις να τα γράφεις”.

Τον κοίταξα και είδα που ήταν πεπεισμένος ότι είχε όλα τα δίκια με το μέρος του.

“Αφού με κρίνεις γι’ αυτά που δεν έγραψα”, είπα, “θα σε καταχωρήσω στους εχθρούς μου”.

Αντέδρασε.

“Δεν σου αρέσει η κριτική ε;”, είπε.

Τον αγνόησα εγώ τώρα. Και συνέχισα λέγοντας:

“Εσένα, μεγάλε, όσα και να γράψω, δεν σου φτάνουν. Όσα και να γράψω, θα τ’ αγνοείς, θα λες πάντα ότι δεν έγραψα το ένα ή το άλλο. Θα μου λες ότι δεν έγραψα αυτό που έχεις εσύ στο μυαλό σου, άρα είμαι πουλημένος. Για σένα δεν έχει σημασία αυτό που γράφω ή δεν γράφω. Για σένα σημασία έχει να μου σπας τ’ αρχίδια”.

Τσακωθήκαμε άγρια.

Έκτοτε κόψαμε και την καλημέρα.

Εδώ φτάσαμε… Στην απόλυτη παράνοια. Ο καθένας από μας ανήκει σε μια δική του φυλή. Με τα δικά του ήθη, τη δική του γλώσσα, το δικό του Θεό.

Για μένα αυτό είχε συμβεί ξανά την εποχή που οι άνθρωποι άρχισαν να χτίζουν τον πύργο της Βαβέλ. Όλοι ξέρουμε το αποτέλεσμα.

Εκτός αν…

Εκτός αν ο αρχαίος μύθος για τον πύργο της Βαβέλ δε μιλούσε για κάτι που έγινε, αλλά για κάτι που θα γίνει. Για κάτι που γίνεται…

Γράψε ένα σχόλιο...

Scroll to Top