Κάποτε κάλεσε τον Ιάσονα ο σκηνοθέτης μιας Παιδικής Θεατρικής Ομάδας να μιλήσει με τα παιδιά για το θεατρικό έργο που θα έπαιζαν.
Ο Ιάσων ζήτησε από τα παιδιά να κάνουν έναν κύκλο με τις καρέκλες τους, ώστε ν’ ακούνε και να βλέπουν όλοι όλους.
Και το έκαμαν.
Η συζήτηση έφτασε στο άτομο που, όταν δημιουργεί κάτι, οτιδήποτε, επηρεάζει όλους τους ανθρώπους γύρω του, γνωστούς και αγνώστους, κοντινούς και μακρινούς, τις περισσότερες φορές χωρίς να το καταλαβαίνει, χωρίς να μπορεί να το μετρήσει καν σε ποιο βαθμό συμβαίνει. Αν τα έργα του είναι θετικά, επηρεάζει το κοντινό και το μακρύτερο περιβάλλον του ευεργετικά. Και αν τα έργα του είναι αρνητικά, επηρεάζει το κοντινό και το μακρύτερο περιβάλλον του αρνητικά, μερικές φορές δε, καταστροφικά.
Εκείνη ακριβώς την στιγμή μπήκε στην αίθουσα ένα αργοπορημένο παιδί, μέλος της Ομάδας, πήρε μια καρέκλα κι έκατσε ήσυχα έξω από τον κύκλο για να μην ενοχλήσει.
“Έλα μέσα στον κύκλο”, του είπε ο Ιάσων.
Ζήτησε από τους συμμαθητές του αργοπορημένου παιδιού να παραμερίσουν λίγο, να κάνουν χώρο για να βάλει και ο συμμαθητής τους την δική του καρέκλα στον κύκλο, να μην κάθεται απέξω.
Αλλά για να του κάνουν χώρο δύο παιδιά, ώστε να χωθεί ανάμεσά τους, χρειάστηκε να μετακινηθούν όλοι στον κύκλο, ακόμα και ο δάσκαλος. Μετακινήθηκαν όλοι από λίγο για να χωρέσει η νέα καρέκλα και να κάτσει ο αργοπορημένος μαθητής.
“Είδατε τι έγινε τώρα;”, είπε τότε ο Ιάσων. “Όταν ένα άτομο μπαίνει στον κύκλο, πρέπει να μετακινηθούν όλοι από την θέση τους για να χωρέσει. Μία απλή άφιξη, μία απλή ενσωμάτωση, μία μόνο προσθήκη, επηρέασε όλους μας. Έτσι επηρεάζει την ζωή όλων η εμφάνιση του καινούριου, έτσι μας αλλάζει όλους η παρουσία ή το δημιούργημα ενός ατόμου, είτε το ξέρει αυτό, είτε δεν το ξέρει”.