Το κλίμα που – χρόνια τώρα – καλλιεργούν τα τρολ του διαδικτύου για τον έντυπο και τον ηλεκτρονικό Τύπο, εστέφθη όντως με επιτυχία: Το 92% του λαού (βάσει δημοσκοπήσεων) έχει απαξιώσει τους δημοσιογράφους και την δημοσιογραφία μαζί.
Θα συμβεί όμως κάτι που δεν θα σας αρέσει, δεν θ’ αρέσει σε κανέναν, ούτε καν στα τρολ. Διότι:
Όλο αυτό το κλίμα, του οποίου έγινες κι εσύ φορέας (εσύ προσωπικά, ναι) είχε – και πέτυχε – δύο στόχους:
Πρώτον, να ξηλώσει τα παραδοσιακά Μέσα Ενημέρωσης. Κάποιοι, κάποτε, σ’ ένα Γραφείο, σκέφτηκαν ότι, αντί ν’ αγοράσουν τα ΜΜΕ, αντί να τα εξαγοράσουν, θα τους κόστιζε φθηνότερα, αν τα απαξίωναν.
Είναι η ίδια ακριβώς λογική μεγάλων οικοδομικών εταιρειών που, όταν βάλουν στο μάτι μια περιοχή της πόλης (τα Εξάρχεια, ας πούμε) την υποβαθμίζουν, την απαξιώνουν, χρηματοδοτούν ομάδες αναρχικών “να τα σπάνε”, να σπάνε τις βιτρίνες των καταστημάτων, ας πούμε, για να εγκαταλειφθεί, να πέσει δηλαδή η αξία των ακινήτων στην περιοχή. Οπότε έρχονται αυτοί μετά και τ’ αγοράζουν όλα “μπιρ παρά”, μετά κατεδαφίζουν τα ερείπια και στη θέση τους χτίζουν ουρανοξύστες.
Ε, ίδια συμβαίνει (ίδια θα συμβεί) και με τον Τύπο.
Δεύτερος στόχος ήταν δηλαδή να συγκεντρωθεί η ενημέρωση σε ΕΝΑ κέντρο. Τα πολλά “τσιατούρια”, οι παράγκες, να δώσουν τη θέση τους σε έναν “ουρανοξύστη”. Τα χιλιάδες παραδοσιακά κέντρα ενημέρωσης που (ακόμα) ισχύουν στην Ελλάδα, πρέπει να γίνουν ΕΝΑ. Γιατί με το ένα κέντρο ενημέρωσης ή τα δύο, η εξουσία μπορεί να κάνει συμμαχίες. Ο διπολισμός (ή δικομματισμός) για να λειτουργήσει χρειάζεται ΔΥΟ κανάλια ενημέρωσης, όχι ένα.
Με τα πολλά όμως απόκεντρα δεν κάνει καμία συμμαχία κανένας, δε μπορεί να κάνει. Μπορεί να τα ταΐσει καμία φορά, αλλά ο ουσιαστικός έλεγχος είναι ανέφικτος. Με άλλα λόγια, ο σύγχρονος Τύπος είναι ακόμη ελεύθερος. Σε μεγάλο βαθμό. Όμως όλο αυτό το νοσηρό κλίμα που επικρατεί, “στρώνει το χαλί” στην υπερσυγκέντρωση της ενημέρωσης που ΘΑ γίνει, άρα “στρώνει το χαλί” στο μονοπώλιο της είδησης. Όταν συμβεί αυτό, η εξουσία θα είναι μια εκδοχή του Ολοκληρωτισμού.
Αυτή τη φορά το θέατρο που σκηνοθέτησαν οι επενδυτές, δεν χρησιμοποιεί τον χωροφύλακα, όπως έκανε παλιότερα, ως ηθοποιούς – όργανά του χρησιμοποιεί εμάς, τους πολίτες τους ίδιους, και μας καθοδηγούν καταρτίζοντας την ατζέντα της ημέρας.
Η ατζέντα της ημέρας καταρτίζεται εύκολα, με τη δουλειά των (πληρωμένων βέβαια) τρολ. Αυτά είναι τα όργανα των σκοτεινών συμφερόντων: Τα τρολ. Που, για να καλύπτουν τα ίχνη τους, από το πρωί ως το βράδυ δεν έχουν άλλη δουλειά να κάνουν, καταγγέλλουν ως όργανα του Σόρος τους δημοσιογράφους. Και, βέβαια, “τσιμπάνε” οι αφελείς, οπότε, χωρίς να έχουν ιδέα, μηρυκάζουν “αυτό που λένε οι πολλοί”…
Θα έχετε προσέξει ότι κάθε μέρα που περνά, κυριαρχεί ένα θέμα στον δημόσιο διάλογο. Που όλοι… του δίνουν και καταλαβαίνει… Τις τελευταίες μέρες “παίζει” το βιτριόλι που έριξε η μία όμορφη κυρία στην άλλη όμορφη κυρία για τα μάτια ενός σαραντάχρονου, λέει. Λοιπόν, η έκταση της συζήτησης και η ποιότητα των συζητήσεων για το βιτριόλι τροφοδοτούνται πανεύκολα, στην ουσία της η συζήτηση αυτοτροφοδοτείται, γιατί διεγείρει τα ένστικτα της μάζας.
Το όλον γίνεται με τρόπο που ΔΕΝ μπορεί να συζητηθεί άλλο θέμα, πρώτον, και, δεύτερον, συμβαίνουν άλλα (σοβαρά) θέματα (η απειλή της Τουρκίας, ας πούμε) με τα οποία δεν συμφέρει ν’ ασχολείται κανείς.
Συμπέρασμα: Η ατζέντα της ημέρας είναι άνωθεν καθοδηγούμενη. Και.. ΔΕΝ είναι καθοδηγούμενη από τους δημοσιογράφους, όπως ΟΛΟΙ νομίζουν!
Αυτό το απλό παράδειγμα για το βιτριόλι συνιστά ένα μόνο στοιχείο του ολοκληρωτικού καθεστώτος που θα ισχύει στα επόμενα χρόνια, όταν τα μικρά και πολλά Μέσα Ενημέρωσης της Επικράτειας θα πνιγούν μέσα στην καλλιεργημένη αυτή απαξία του όχλου, οπότε, αργά ή γρήγορα θα πάψουν να υπάρχουν.
Τι νομίζετε ότι θα γίνει τότε; Νομίζετε ότι η κοινωνία θα μείνει χωρίς ειδήσεις;
Όχι, δεν θα μείνει χωρίς ειδήσεις η κοινωνία.
Θα έρθουν ένα, δύο, τρία ξένα funds και θα επενδύσουν στην ενημέρωση. Με εξουδετερωμένο τον πολυπρόσωπο αντίπαλο, δεν θα έχουν καμία δυσκολία να σερβίρουν στην κοινωνία το λαχταριστό προϊόν τους, πακεταρισμένο με φύκια και μεταξωτές κορδέλες… Ένα κέντρο κάπου στην Ευρώπη, κάπου στις Σεϋχέλλες, θ’ αποφασίζει για το τι πρέπει να μάθουμε και τι όχι. Ένα κέντρο. Ένας άνθρωπος. Που κάθε πρωί θα πίνει τον καφέ του με τον πρωθυπουργό της χώρας…
Έλα τότε να ξανακουβεντιάσουμε για fake news αξιότιμε κύριε αντιρρησία… που κάθομαι τώρα και σπάω την κεφάλα μου να σε πείσω για τ’ αυταπόδεικτα, ενοχλείσαι κιόλας από την επιμονή μου αυτή, ενώ κάθεσαι και λες στα πέριξ ότι υπερασπίζομαι τα λαμόγια…
Πότε θα καταλάβεις τι σου λέω;
Θα το καταλάβεις, αλλά, όταν θα το καταλάβεις, θα είναι αργά. Και τότε εγώ δεν θα υπάρχω… Δεν θα υπάρχει κανείς από μας για να εκφράσει την τοπική κοινωνία, να καταγράψει το τοπικό γεγονός, την τοπική αξία, την ψυχούλα μας που θα πάσχει…
Θα είναι αργά, κύριε… πολύ αργά τότε… Και θα φταις εσύ.