Λες και θα είχε κάποιο νόημα να κουβεντιάσουμε…
Όχι, δεν έχει.
Κουβεντιάζεις με κάποιον, διαλέγεσαι, όταν ο διάλογος αποσκοπεί στην διαλεύκανση του μαύρου, μέσω επιχειρημάτων.
Όταν ο διάλογος αποσκοπεί στην επιβολή της γνώμης του ενός επί του άλλου, ποιο νόημα έχει; Σε τι διαφέρει από έναν αγώνα πάλης στο ρινγκ;
Όχι, δεν έχει νόημα να κάνουμε διάλογο. Δημόσιο ιδίως…
Όταν ο δημόσιος διάλογος αποσκοπεί στην επιβολή της “γραμμής” του ενός κόμματος επί του άλλου, ποιο νόημα έχει; Σε τι διαφέρει από “το ξύλο της αρκούδας” που πέφτει ανάμεσα σε χουλιγκάνους;
Όχι, δεν έχει νόημα να κάνουμε διάλογο. Δημόσιο ιδίως…
Όταν ο παίκτης μιας ποδοσφαιρικής ομάδας ξέρει καλύτερα από τον προπονητή πώς να κάνει το στήσιμο της ομάδας στο γήπεδο, δε γίνεται σωρός. Ακόμα και η Ρεάλ Μαδρίτης θα έχανε το παιγνίδι από τον Παναιτωλικό.
Εναλλακτική λύση ποια είναι, θα μου πεις. Η σιωπή;
Όχι.
Το μάζεμα της παρέας, θα έλεγα. Η συγκρότηση Κοινοτήτων. Παλιότερα το έλεγαν “Συλλογικότητα”.
Όχι όμως…
Ούτε Συλλογικότητα, ούτε Κοινότητα. Υπομονή μέχρι να τελειώσει το έργο, φιλαράκι.
Αν έχει νόημα ν’ αντικρούεις τις ανοησίες που λέγονται και γράφονται, είναι μόνο για να κάνεις πιο υποφερτό το μαρτύριο. Γιατί σ’ αυτό που έχτισε ο σύγχρονος πολιτισμός, ο λεγόμενος και δυτικός, δεν υπάρχει λύση.
Δε μπορείς καν να πεις ότι θ’ αγωνιστείς για έναν καλύτερο κόσμο.
Ποιον κόσμο;
Για ποιον σκοπό;
Αυτός ο κόσμος δεν έχει λόγο ύπαρξης μέσα στο σύμπαν. Ο ατομικός ή ο συλλογικός σκοπός να γίνει καλύτερος αυτός ο κόσμος, είναι η χειρότερη συμβολή του ατόμου στο φαινόμενο της ζωής.
Όχι.
Δεν θέλω να προσθέσω κανένα τουβλάκι σ’ αυτόν τον κόσμο για να γίνει τάχα καλύτερος. Ν’ αφαιρέσω θέλω. Ένα, δύο, τρία, δεκατρία, εκατόν τρία τουβλάκια, όσα μπορέσω.