Τόσο ανάξια έγινε η μαζική κριτική στην εξουσία, που επιταχύνει τη μετάλλαξη της Δημοκρατίας σε στυγνή δικτατορία.
Όλες οι δικτατορίες γίνονται γελοίες, ιδίως όσο βαίνουν προς την πτώση τους, ετούτη όμως που έρχεται, είναι γελοία εκ των προτέρων. Μόνο που το γελοίο υπόσχεται στο τέλος μόνο εφιάλτες.
Η διαδικτυακή έκφραση κάθε πικραμένου μπορεί να γίνει ανάγνωσμα χιλιάδων ανθρώπων, την ίδια στιγμή που η σύνεση του ψαγμένου ενοχλεί ακόμα και τους φίλους του. Είναι φυσικό πια μέσα σ’ αυτή τη γλίτσα, να καταποντίζεται κάθε Μέσο Ενημέρωσης, αφού κανένα Μέσο Ενημέρωσης, όσο γελοίο κι αν είναι από την πολιτική φύση του, δε μπορεί να γίνει τόσο γελοίο, όσο είναι η φύση του ξερόλα.
Είναι η πρώτη φορά στην Ιστορία που η δικτατορία δεν επιβάλλεται με πραξικόπημα του στρατού, αλλά με τη μαζική φλυαρία του λαού. Απέναντι σ’ αυτό το ατελείωτο καθημερινό λακριντί η Διοίκηση, ακόμα κι αν ήταν η άριστη, δεν έχει άλλον τρόπο λειτουργίας από την αδιαφορία σε ό,τι λέγεται και σε ό,τι γράφεται. Αλλ’ αυτό αποτελεί την πρώτη συνθήκη της “επόμενης μέρας”, είναι η απαρχή της τυραννίας. Γιατί συνιστά τον ορισμό του “αποφασίζομεν και διατάσσομεν”.
Βλέπεις καθαρά να χορεύουν στ’ αποκαΐδια οι εμπρηστές ή, μάλλον, οι λύκοι που στην αναμπουμπούλα χαίρονται. Γιατί ξέρουν: Δε γίνεται ν’ αναρριχηθούν στην εξουσία, παρά μόνο με κατάρρευση του συστήματος.
Αντί να βοηθήσουν στην κατάσβεση της πυρκαγιάς, αντί να σιωπήσουν για να μπορέσουν να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν να κάνουν οι πυροσβέστες, αλυχτούν στ’ αυτιά τους, ασκώντας, υποτίθεται, το δικαίωμα της κριτικής στην Δημοκρατία.
Είναι τόσο απαίσιο αυτό που συμβαίνει!
Αυτά τα παλιόσκυλα δεν διχάζουν το λαό, δεν τον χωρίζουν σε δύο παρατάξεις, όπως έκαναν παλιότερα, τώρα, με το διαδίκτυο, τον κάνουν κιμά. Συνθήκη που, όπως είπαμε ήδη, στρώνει χαλί στην “επόμενη μέρα” της εξουσίας. Είναι μαθηματική εξίσωση αυτό.
Στ’ αλήθεια, δεν έχει κανένα νόημα καμία ανάλυση, σαν αυτή που κάνουμε τώρα εδώ. Έδωσαν μεγάλο αγώνα τα τελευταία χρόνια για να πείσουν ότι “το παιγνίδι είναι στημένο”. Σιγά μην ήταν… Τώρα όμως είναι. Κατάφεραν δηλαδή να είναι.
Το γράφω από το 2009, το έχω γράψει πολλές φορές, δώδεκα χρόνια τώρα λέω ότι στήνεται “λαϊκό πραξικόπημα” κι εξηγούσα ότι ΔΕΝ θα είναι στρατιωτικό. Ήταν ένα πραξικόπημα που έβλεπα να συντονίζεται από το παρασκήνιο. Δε μπορείς να δεις τα πρόσωπα που το κινούν, μπορείς όμως να δεις τις συντονισμένες τους πράξεις, όπως δεν μπορείς να δεις τον αέρα, βλέπεις όμως τα φύλλα που σείονται στα δέντρα και ξέρεις ότι υπάρχει κάπου, αόρατος μεν, αέρας δε.
Εδώ που τα λέμε, νόμισα κάποια στιγμή ότι το πραξικόπημα είχε γίνει ήδη. Λάθος. Ήταν απλά ένα επεισόδιο. Το περί ου ο λόγος πραξικόπημα δεν ολοκληρώθηκε ακόμα, βρίσκεται σε εξέλιξη.
Καιρό πριν πεθάνει (το 2019) ο Σαράντης Καργάκος είχε πει σε τηλεοπτική του συνέντευξη ότι η οικονομική κρίση (του 2008) θα οδηγήσει σε παγκόσμιο πόλεμο. Μιλούσε ως ιστορικός. Και ήταν διακεκριμένος ιστορικός. Υποθέτω ότι βασιζόταν στην ιστορική εξίσωση του “κραχ του 1929” που, δέκα χρόνια μετά, το 1939, οδήγησε την ανθρωπότητα στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το υποθέτω, γιατί στην ίδια δήλωση έκαμε λόγο και για εμφύλιο στην Ελλάδα. Υποθέτω πάλι ότι βασιζόταν στη νομοτελειακή απόληξη του παγκοσμίου πολέμου που το 1945 (όταν, τελειώνοντας ο παγκόσμιος) άρχισε ο εμφύλιος και κράτησε μέχρι το 1949. Αυτό το στήριζε βέβαια στον οξύτατο διχασμό της Ελληνικής κοινωνίας που έβλεπε (εύκολα δε διαπιστώνει κι ο καθένας) σήμερα.
Η ευχή να ΜΗΝ είναι έτσι τα πράγματα, δε λέει και πολλά… Ούτε μπορούμε να κάνουμε κάτι, βγαίνοντας στην πλατεία με τη ντουντούκα. Η εξουσία έγινε ήδη απρόσωπη. Δεν ακούει κανείς… Δεν ιδρώνει τ’ αυτί του.
Στην πραγματικότητα, αυτό που κάνουμε καθημερινά (όχι από πρόθεση, αλλ’ από άγνοια) είναι “να ρίχνουμε νερό στο μύλο” των συνωμοτών. Αυτών ντε, που ξιφουλκούν στο διαδίκτυο και ρίχνουν αναμμένα σπίρτα στα φρύγανα του facebook.
Υπάρχουν και κάποιοι που νομίζουν ότι με την κατάρρευση του συστήματος (για την οποία εργάζονται από χρόνια) θα προκύψει η συνθήκη της δικής τους αναρρίχησης στην εξουσία. “Κούνια που τους κούναγε” να τους πεις… Η εξουσία που ορέγονται, δεν τους περιέχει.
Όσο για τους άλλους που περιμένουν να κατέβουν οι Ολύμπιοι να τους σώσουν, είναι οι ίδιοι που δεν πτοήθηκαν, αν και το ραντεβού που τους έκλεινε ο Γεράσιμος Καλογεράκης στους Δελφούς στις 21.12. 2012, αποδείχτηκε “μούφα”.
Καταλήγω σ’ εκείνο που έγραψα στην αρχή:
Τόσο ανάξια έγινε η μαζική κριτική στην εξουσία, που επιταχύνει τη μετάλλαξη της Δημοκρατίας σε στυγνή δικτατορία.
Αν επομένως υπάρχει κάτι που μπορεί πράγματι να κάνει ο καθείς εξ ημών, αυτό δε μπορεί να είναι άλλο εκτός από την ατομική επιλογή να μην καταγραφεί στους ενόχους της Ιστορίας.
Ας μείνουμε τουλάχιστον αθώοι.
Τη νέα χούντα δεν θα τη φέρει ο στρατός, αλλά ο ίδιος ο λαός. Αυτό έγινε άλλωστε και στη Γερμανία στην δεκαετία του ‘30.
Όπως γίνεται όμως με όλες τις χούντες, τόσο ο στρατός, όσο κι ο λαός, έχουν πάντα μια “πεφωτισμένη ηγεσία” να τους καθοδηγεί. Αν αυτή η ηγεσία είναι ο Στάλιν ή ο Χίτλερ, δεν έχει καμία σημασία.
Όχι, εγώ ΔΕΝ έριξα και δεν θα ρίξω νερό στο μύλο των συνωμοτών. Αυτό, ναι, μπόρεσα και μπορώ ακόμα να το κάνω. Και το κάνω. Ναι, ξέρω, είναι σαν το μικροσκοπικό κολιμπρί που, ενώ οι ελέφαντες το βάζουν στα πόδια, αυτό κουβαλάει μια σταγόνα για να σβήσει την πυρκαγιά στη ζούγκλα. Είναι προφανές ότι δεν χρειάζομαι καμία επιβεβαίωση από κανέναν αναγνώστη, αφού – μ’ αυτά – δεν κάνω πωλήσεις ούτε εφημερίδας, ούτε βιβλίων. Κι αυτοί που θα πλήρωναν έναν δημοσιογράφο για να κάνει προπαγάνδα, σας βεβαιώ, έχουν σοβαρότερες δουλειές να κάνουν…
Μου αρκεί (το λέω σε φίλους) ότι τα γραπτά μου από τις αρχές του τρέχοντος αιώνα επαληθεύτηκαν ήδη σε πολλά σημεία. Για τον καλό το λόγο λοιπόν, θα ευχηθώ να μην επαληθευτούν και στα υπόλοιπα…