Άποψη της Αριάδνης Δάντε για την “Πολιτεία των λουλουδιών”
Διαβάζοντας το παραμύθι “Η πολιτεία των λουλουδιών” (συγγραφέας: Παντολέων Φλωρόπουλος, εκδόσεις ΜΥΡΤΙΑ, ISBN: 978-960-86547-8-5), μπορώ να απαντήσω με βεβαιότητα ότι ένας κυνηγός μπορεί να είναι άρχοντας ενός δάσους, αλλά και Ποιητής των πάντων. Η βαθύτατη σοφία του κυνηγού χωρίς όνομα είναι έκδηλη στο εισαγωγικό μέρος του έργου, ενώ ο συγγραφέας τη μεταβιβάζει περίτεχνα και στα χείλη του εγγονού Ζανέτου, και στον Πελαργό, στα ζώα, αλλά και στα λουλούδια της μοναδικής του πολιτείας.
Στο κείμενο, η Λογοτεχνία αγκαλιάζει τη Μηχανική, την Ποίηση, τη Λαογραφία, τη γεωργία και την ανάπτυξη. Χάρη στη δύναμη της πένας του συγγραφέα, η περιγραφή του τοπίου είναι ολοζώντανη και ως αναγνώστρια είχα τη δυνατότητα της περιήγησής μου σε αυτό το παραδεισένιο δάσος. Σε πολλά σημεία δε, ταυτίστηκα με το Ζανέτο μιας και είμαι και εγώ ένα παιδί που με τη δύναμη της φαντασίας του μιλά με ξωτικά, νεράιδες, πουλιά και λουλούδια. Μα ακόμη και αν δεν αγαπούσα τόσο τα παραμύθια, είμαι σίγουρη πως η αγνή καρδιά του Ζανέτου θα αγγίξει την καρδιά του αναγνώστη και θα τον βοηθήσουν οι λέξεις του παιδιού να ζήσει και ο ίδιος το παραμύθι.
Προχωρώντας την ανάγνωση του έργου, έφτασα στο ατύχημα του Πελαργού, που φανέρωσε τη φιλευσπλαχνία του Ζανέτου και ανέδειξε την ωριμότητα και την προνοητικότητά του. Το παιδί έχτισε ακόμη και έναν ολόκληρο φράχτη προκειμένου να προστατεύσει τον λαβωμένο φίλο του από τα εχθρικά ζώα. Κι επειδή η φύση ανταποδίδει πάντοτε αυτό που της προσφέρουμε -είτε καλό, είτε κακό-, η φροντίδα του μικρού αγοριού θα βρει ως αντάλλαγμα ένα μαγικό ταξίδι στην Πολιτεία των λουλουδιών.
Το έργο του συγγραφέα είναι γεμάτο αληθινά μηνύματα. Μηνύματα ζωής που ξεπροβάλλουν από τα χείλη των ηρώων του και χαρίζουν πλουσιοπάροχα στον αναγνώστη τις αξίες της ανθρώπινης οντότητας και τον πραγματικό σκοπό ύπαρξης του ανθρώπινου είδους. Ακόμη και το μήνυμα του θανάτου περνάει με φυσικότητα κι έτσι ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι: “για να ξεκινήσει μια ζωή, πρέπει να πεθάνει η προηγούμενη” και αυτό το γεγονός δεν αποτελεί δείγμα αδιαφορίας, αλλά δείγμα φυσικής συνέχειας. Τα μηνύματα που μεταδίδει ο συγγραφέας δεν έχουν σταματημό: “Όταν μαθαίνεις κάτι, αυτό που μαθαίνεις σε αλλάζει”, μας εμπιστεύεται μέσα από τα σοφά λόγια της Τρυγόνας κι αν συλλογιστούμε αυτή την πρόταση, σίγουρα έχουμε να κερδίσουμε πολλές λύσεις σε ενδεχόμενες απορίες μας.
Μετά το μάθημα της Τρυγόνας, ακολουθεί ο διάλογος του Ζανέτου με το αηδόνι, που αποκαλύπτει στο αναγνωστικό κοινό τη γνώμη του συγγραφέα για την αξία του καλού βιβλίου.
Ύστερα από τις ενδιαφέρουσες απόψεις των πουλιών, ακολουθεί το ταξίδι στην πολιτεία των λουλουδιών, που από την αρχή του κιόλας μας ενημερώνει για τις γνώσεις αεροδυναμικής των πτηνών και ολοκληρώνεται με την άφιξη του Πελαργού και του Ζανέτου στην πανέμορφη κοιλάδα των λουλουδιών με τις γαλάζιες ουράνιες ανταύγειες. Το σημείο αυτό, όπως και η έναρξη του βιβλίου, μου θύμισε την αριστουργηματική περιγραφική αφήγηση των τοπίων του Μαλαπάρτε στο εξαιρετικό ΚΑΠΟΥΤ. Η περιγραφή του συγγραφέα είναι συναρπαστική, τοποθετώντας τον αναγνώστη ανάμεσα στη συντροφιά των δύο φίλων. Είδα ακριβώς όσα είδαν οι δύο φίλοι και ένιωσα την αξία της Ποίησης και της Δημιουργίας του Κόσμου.
“Δημιούργησε το μύθο σου”, λέει ο Πελαργός στο Ζανέτο και νιώθω ότι ο συγγραφέας μας προτρέπει όλους για να ποιήσουμε τα όνειρά μας. Τις περισσότερες φορές βέβαια είναι δύσκολο να οικοδομήσουμε τα όνειρά μας, αλλά σίγουρα αξίζει να προσπαθήσουμε. Κι ίσως κατά την ανοικοδόμησή τους να σταθεί χρήσιμη η φιλοσοφία των λουλουδιών που χτίζουν τα πάντα με ειλικρίνεια, διαφάνεια και αλήθεια.
Η Πολιτεία των λουλουδιών αποτελεί μια ευτυχισμένη πολιτεία με άρτια οργάνωση, γεμάτη με όμορφα, μελωδικά πλάσματα. Την ίδια αρτιότητα ως προς την οργάνωση της ροής ανάγνωσης ακολουθεί και ο συγγραφέας σε κάθε σκηνή του βιβλίου του, αποτυπώνοντας αριστουργηματικά τα μηνύματά του ενσωματώνοντας ένα πλήθος μύθων και παραμυθιών μέσα στο ίδιο του το παραμύθι.
Θα μπορούσα να γράφω για ώρες για το συγκεκριμένο έργο, που απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες, ακόμη και να οργανώσω κι ετήσιο εργαστήριο για τη μελέτη του. Ωστόσο, θα βάλω μια τελεία, γιατί πιστεύω ότι σας έδωσα αρκετούς λόγους για να επενδύσετε τον χρόνο σας στην ανάγνωσή του και να ανακαλύψετε την καταστροφή που συμβαίνει στην Πολιτεία των λουλουδιών, το πολύ ισχυρό μάθημα που παίρνει από αυτήν ο Ζανέτος, την απόφασή του να εγκαταλείψει το σπίτι του κυνηγού και τη γλυκιά συζήτηση του παππού με τον εγγονό του κατά τον αποχαιρετισμό τους.
Κλείνοντας το βιβλίο, έριξα μια δεύτερη ματιά στη λέξη “ΠΑΡΑΜΥΘΙ”. Χαμογέλασα. Είναι που επειδή πίσω από τα οκτώ γράμματα της λέξης συνάντησα τη δική μου σημασία για αυτή τη λέξη. Ας έχουν ψαλιδιστεί λίγο τα οκτώ γράμματα. Άλλωστε στην πόλη μας, το συνηθίζουμε… Πίσω από το παραμύθι βρήκα την ΑΛΗΘΕΙΑ μου στη λουλουδένια πολιτεία. Κι ας μη φανέρωσε ο συγγραφέας το όνομα του κυνηγού. Εγώ το ένιωσα στο τέλος, πως ο κυνηγός είναι ο ΠΑΤΕΡΑΣ μου και κατά την προσευχή μας ο “ΠΑΤΕΡΑΣ” όλων.
Το έργο της Πολιτείας των λουλουδιών είναι ένα καταπληκτικό δημιούργημα, που είχα την τιμή να το δεχθώ ως δώρο από τον ίδιο του τον συγγραφέα με προσωπική αφιέρωση, κάτι που το καθιστά ανεκτίμητο. Κι αν η αφιέρωσή του ανέφερε ότι χαρίζεται στην “υπέροχη Αριάδνη Δάντε”, μετά την ανάγνωσή του το μόνο που θα κάνω είναι να εμπλουτίσω την αφιέρωση με λίγες λέξεις, γράφοντας ότι “Ήταν μια υπέροχη συγκυρία που η Αριάδνη Δάντε συνάντησε τον Παντελή Φλωρόπουλο.”