Δηλαδή… αν αντιδρώ στις σαχλαμάρες της αντιπολίτευσης, είμαι κυβερνητικός;
Δεν παίζει τάχα να έχω αλλεργία με τις μπούρδες, όποιος και αν τις λέει;
Αν, πάλι, πω τη γνώμη μου για τις παπαριές που εκστομίζουν σοβαρά – σοβαρά οι αντιπολιτευόμενοι σύντροφοι, “τα παίρνω” από τον Μητσοτάκη;
Δε νομίζετε ότι, εδώ, τώρα… κάτι δεν πάει καλά και, αυτή τη φορά, δεν έχει να κάνει ούτε με την εξουσία, ούτε με τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ;
Δηλαδή… τόσα και τόσα μηρυκάσματα που ακούω και διαβάζω, αν τα χαρακτηρίσω ως εμέσματα ηλιθίων, για να μην πω φασιστοειδών, θα πουν ανταποδοτικά ότι είμαι “πλυντήριο βιαστών”;
Λοιπόν, θέλω να διαβεβαιώσω άπαντες ότι δεν έχω καμία πρεμούρα ν’ αντικρούσω την άποψη κανενός. Ούτε θέλω να υπερασπιστώ την άποψη άλλου.
Θέλω μόνο να καταλάβω πώς πρέπει να μιλώ ή να γράφω χωρίς να θίγω κανέναν. Να λέω αυτό που θέλω να πω, να εξασκώ το Δημοκρατικό μου δικαίωμα, χωρίς να ενοχλώ το ίδιο αυτό δικαίωμα που έχει ο συμπολίτης.
Παρά τις μακροχρόνιες προσπάθειες που έχω κάνει, δεν το πέτυχα.
Έμαθα μόνο πως, ό,τι πω, μα ό,τι πω, για οποιοδήποτε θέμα του δημόσιου βίου και αν μιλήσω, θα βρεθεί μία στρατιά σήμερα, και άλλη αύριο, να μου σούρει τα εξ αμάξης.
Όχι γιατί στράφηκα εναντίον της, αλλά γιατί μίλησα, γιατί έγραψα.
Μονάχα οι μουγκοί δεν υβρίζονται πια σ’ αυτή τη χώρα.
Να το θεωρήσω άραγε δεδομένο και αυτονόητο; Να πάω αμέριμνος παρακάτω; Να κλείσω τ’ αυτιά και τα μάτια μου, να εφαρμόσω το “άκου, βλέπε, σώπα”;
Ν’ αδιαφορήσω;
“Να τα γράψω όλα στα παλαιότερα των υποδημάτων μου”;
Ερωτήματα είναι αυτά, δεν είναι θέσεις, ούτε καν απόψεις. Ερωτήματα που χρειάζονται απαντήσεις.
Και, μέχρι στιγμής, δεν έχω καμία. Βίωσα όμως το αίσθημα της ασφυξίας.
Γι’ αυτό μιλώ.
Για το κύμα της απελευθέρωσης που φουντώνει μέσα μου και με διαπερνά σαν πλημμύρα, μιλώ.
Για κείνο του ουρλιαχτό εντός σου που δεν ακούει κανείς, μιλώ…