Μια συνάντηση με παιδιά

ανάρτηση στο facebook:

Είναι άλλο πράγμα να γράφεις στο εργαστήριό σου παραμύθια για παιδιά και άλλο, εντελώς άλλο να μιλάς μαζί τους στην αίθουσα του Σχολείου τους… Αυτή τη μεγάλη διαφορά την έζησα δύο φορές. Το 2003, όταν το Μουσικό Σχολείο Αγρινίου ανέβασε το θεατρικό μου έργο “ο βασιλικός του βασιλιά Βασίλη” και μίλησα με τα παιδιά επί δίωρο, και την Τετάρτη, 11 Μαΐου 2016, όταν στο πλαίσιο της Ημερίδας για την Παιδική – Νεανική λογοτεχνία που διοργάνωσε ο Δήμος Αγρινίου σε συνεργασία με την Πρωτοβάθμια και την Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση Αιτωλοακαρνανίας, επισκέφθηκα το 10ο Δημοτικό Σχολείο και συναντήθηκα με τα παιδιά της Ε΄ Τάξης.

Είπα στα παιδιά για τη μαγεία του λαϊκού παραμυθιού, τους διάβασα κι ένα παραμύθι φαντασίας. Στη συνέχεια ανέπτυξα ένα παιγνίδι λέξεων και ιδεών. Στο παιγνίδι συμμετείχαν όλα τα παιδιά με εκρηκτική χαρά και θαυμαστή φαντασία. Τόσο εκρηκτικό ήταν το αποτέλεσμα που “σήκωσαν το σχολείο στον αέρα” και αναγκάστηκαν οι δάσκαλοι να χωρίσουν τα Τμήματα!

Τους είπα ότι η πραγματικότητα μοιάζει μ’ ένα δωμάτιο μέσα στη νύχτα. Μπαίνεις σ’ αυτό και δεν βλέπεις τίποτα. Και τότε πατάς τον διακόπτη του ηλεκτρικού, το δωμάτιο γεμίζει φως κι εσύ βλέπεις όλα όσα είναι μέσα στο δωμάτιο, ένα προς ένα. Σαν το φως που φωτίζει το δωμάτιο και όλα όσα υπάρχουν μέσα σ’ αυτό, λειτουργεί η φαντασία. Να πώς γίνεται ένα παραμύθι: Παίρνεις ένα φανταστικό στοιχείο, το βάζεις μέσα στην πραγματικότητα και την φωτίζεις.

Δουλέψαμε πάνω σ’ ένα παράδειγμα:

Μια κουκουβάγια έρχεται και κάθεται στο ανοιχτό παράθυρο της αίθουσας που τώρα κουβεντιάζουμε και λέμε το ένα και το άλλο. Τι θέλει άραγε να πει μια κουκουβάγια που έρχεται στο παράθυρο; Πώς θα καταλάβουμε τι θέλει να πει, αν δεν μάθουμε τη γλώσσα της; Χρειάζεται μεταφραστής; Χρειάζεται να κάνουμε ένα σχολείο ειδικά για κουκουβαγική γλώσσα; Τι θα γινόταν στο σχολείο αν γινόταν διευθύντρια μια κουκουβάγια; Και πώς βλέπει μια κουκουβάγια τη μέρα, αφού είναι νυκτόβιο πουλί; Φοράει “γυαλιά ημέρας”, όπως ο συγγραφέας, που μπορεί να είναι μία μεταμορφωμένη κουκουβάγια… Μπορεί να μας χαρίσει την σοφία της η κουκουβάγια. Ναι, αλλά η σοφία χαρίζεται ή κατακτιέται; Κι αν το ένα… πώς γίνεται; Κι αν το άλλο… πώς γίνεται; Τι θα γίνει μέσα από αυτή την αναζήτηση και πώς θα τελειώσει αυτή η επίσκεψη της κουκουβάγιας στην αίθουσα;

Με προσεκτική καθοδήγηση της ιστορίας από μένα, τα παιδιά έφτιαξαν το δικό τους παραμύθι, κάνοντας ένα – ένα τα λογικά βήματα μετά από κάθε επεισόδιο. Δε μπορώ να σας μεταφέρω εδώ όλα τα ευρήματα των παιδιών! Μπορώ να πω μόνο ότι ήταν απίθανα. Ένα κι ένα όλα τους… Για παράδειγμα: Πώς θα έγραφε στον πίνακα η κουκουβάγια; Με τα νύχια της;

Έπεσε πολύ γέλιο. Κι ήταν όλο γλύκα.

Στο τέλος βρήκαν και τον τίτλο του παραμυθιού: “Η ανάσταση της κουκουβάγιας”. Ο τίτλος αυτός προέκυψε από την εφαρμογή ενός από τα σενάρια που τα ίδια τα παιδιά έβαλαν για συζήτηση: Τι θα συνέβαινε, είπε ένα παιδί, αν η κουκουβάγια έβγαινε απρόσεχτα έξω από το σχολείο και πάθαινε τροχαίο ατύχημα; Να τι θα γινόταν, είπε ένα άλλο: Ο παραμυθάς έπρεπε να την αναστήσει, όπως κάνει το βασιλόπουλο του παραμυθιού που ανασταίνει τη μαγεμένη βασιλοπούλα!

Τα παιδιά ζήτησαν το e-mail μου για να γράψουν και να μου στείλουν το παραμύθι που κατασκευάσαμε όλοι μαζί και, τώρα, κάθε παιδί θα γράψει την δική του εκδοχή για την ίδια ιστορία με τον ίδιο τίτλο και θα μου τη στείλουν…

Ένοιωσα τι παναπεί ευτυχία.

Δεν ξέρω τι καλύτερο να πω…

Scroll to Top